Dwayne Michael Carter Jr stond tussen eind 2005 en eind 2008 bekend als ‘untouchable’. Tha Carter II betekende zijn grote doorbraak bij het grote publiek (buiten de hiphopwereld) in Amerika en met Tha Carter III gebeurde hetzelfde, maar dan wereldwijd.
De albums staan bekend als moderne hiphopklassiekers. Tussen de twee albums uit bracht de 28-jarige Lil’ Wayne zo veel kwalitatief goede mixtapes uit dat in die drie jaar geen enkele rapper tekstueel tegen hem op kon. Intussen richtte hij zijn eigen platenmaatschappij Young Money Entertainment op en als gastartiest rapte hij met veel nummers mee die grote hits werden.
In 2010 bracht Mr. Carter twee ‘tussenalbums’ uit. Rebirth die in februari werd uitgebracht is een mislukt rap/rock experiment die Lil’ Wayne als rockartiest op de kaart moest zetten terwijl hij geen gitaar kan spelen. In de herfst van dat jaar kwam I’m Not A Human Being uit, een middelmatig album als je naar Lil’ Wayne’s kwaliteiten kijkt. Het langverwachte vierde deel van ‘Tha Carter’ serie lag op 29 augustus dit jaar, een dag na de MTV Video Music Awards, in de (digitale) winkel.
Ondersteuning
‘Dontgetit’ is voorlopig zijn laatste teken van onaanraakbaarheid geweest. En dat nummer staat niet op Tha Carter IV. Dat wil niet zeggen dat het nieuwe album een flop is. Uiteindelijk is Tha Carter IV een heel aardig album geworden, maar het is zeker geen klassieker. Zoals bij veel hiphopalbums wordt er een blik rappers en zangers opengetrokken om de hoofdartiest ondersteuning te geven bij zijn/haar liedjes. Dat het niet altijd positief uitpakt blijkt maar weer eens want een aantal nummers blinken uit in middelmatigheid, met How To Hate, samen met autotune-koning T-Pain als dieptepunt.
Natuurlijk zijn er ook positieve bijdrages te melden van gastartiesten. Een paar keer blazen zij Lil’ Wayne weg op zijn eigen album. Zoals de boss uit Miami, Rick Ross die veel stoerder overkomt dan hem op John. Wellicht was het beter geweest om die beat aan Rick Ross te verkopen in plaats van meneer Carter. Lil’ Wayne’s protegé Drake doet het beter dan zijn ‘baas’ op de tracks She Will en It’s Good. Zijn bijdrages zijn tekstueel indrukwekkender dan Wayne en het refrein van She Will mag tot een van de beste gastbijdragen van het album gerekend worden.
Indrukwekkend
Zonder gastbijdragen kan Lil’ Wayne er ook best wel wat van, zoals de grote hit How To Love wat zijn meest volwassen single tot nu toe is. Eindelijk een liedje van hem dat geschikt is voor het hele gezin. Ook Nightmares Of The Bottom en President Carter, waarbij een stukje audio gesampled is van de inauguratie van president Jimmy Carter in 1977, zijn indrukwekkend. Qua beats zit het bij ‘Tha Carter IV’ wel snor. Bangladesh heeft voor de meest opzwepende beat van het album gezorgd door 6 Foot 7 Foot te produceren. Een hiphop-pit, zie je het al voor je? Traditioneel gezien maakt Lil’ Wayne geen gebruik van de meest bekende producers bij zijn platen. Willy Will is er een van. Zijn productionele bijdrage van de intro, interlude en outro (het is een en al dezelfde beat) is simpelweg meesterlijk.
Lil Wayne mag dan niet meer untouchable zijn, de komende jaren zal hij zeker nog aan de top van de hiphopwereld staan. Al lijkt hij misschien over zijn hoogtepunt heen. Misschien moet ik dat niet zo hard roepen, want hij is slechts 28 jaar oud en heeft nog tijd zat om met nog meer klassieke albums op de proppen te komen. En zo is het maar net.
Mo Banadji