Voordat ik überhaupt met de filmrecensie begin, wil ik eerst even iets kwijt: gefeliciteerd Superman! De held met zijn onderbroek over z’n uniform is dit jaar 75 geworden, een mijlpaal die niet veel andere superhelden kunnen zeggen gehaald te hebben. Hoe kun je dit beter vieren dan met een nieuwe film. Toch zijn de films, die na de eerste twee zijn uitgekomen, niet ‘super’ te noemen (excuses, ik kon het niet laten). Is de nieuwe reboot hier beter in geslaagd?
Met Man of Steel heeft na Batman ook Superman de ‘Nolan-treatment’ gekregen. Dit houdt in: een veel volwassenere versie van de held die we al kennen. Nu was Batman natuurlijk al een wat duisterder karakter, toch misstaat dit volwassen thema de Man van Staal niet. De innerlijke strijd die Clark tijdens zijn opvoeding voert is een best indrukwekkend onderdeel dat ook erg goed neer wordt gezet door de jonge acteurs. Door de hele film heen zie je Kent langzamerhand veranderen naar Superman. Verschillende castmembers helpen ook met voorgenoemde ontwikkeling van het personage en dan met name zijn twee vaders. Kevin Costner en Russell Crowe brengen erg veel diepgang en zelfs wat emotie naar de film. Vooral Crowe’s Jor El is indrukwekkend te noemen. Voor het eerst sinds jaren heb ik Crowe eindelijk weer eens een keiharde badass kunnen noemen, want wat zet hij zijn rol geweldig neer. Hoewel Costner niet evenveel schermtijd krijgt als zijn buitenaardse mede-vader heeft zijn karakter een grotere impact op het personage van Clark Kent. Hij heeft hem zijn hele leven opgevoed, beschermd en zien opgroeien tot de volwassen Kent. Deze scènes, verteld door middel van flashbacks, geven de film naast het volwassen uiterlijk toch nog een stuk aandoenlijkheid mee.|
Wat door de volwassen Nolan-sfeer wel verloren gaat, is een klein tikkeltje humor. Iedereen in de film is bloedserieus tegenover elkaar en er kan geen grapje van af. Zelfs in de Dark Knight trilogie kwam er zo af en toe bijvoorbeeld een sarcastische grap van Alfred voorbij die een scene wat luchtiger maar toch serieus hield. Pas in de laatste minuten probeert regisseur Zack Snyder een vleugje humor toe te voegen, maar faalt daar hard in. Als er tumbleweeds door de bioscoopzaal konden rollen, zou dit zeker zijn gebeurd.
Waar Spider-Man zijn Mary Jane heeft, heeft Clark Kent zijn Lois Lane. Iedereen weet dat de twee bij elkaar horen en uiteindelijk ook in de film bij elkaar komen. Toch had dit in de film beter uitgewerkt kunnen worden. De romance tussen Cavill’s Kent en Amy Adams’ Lois Lane kwam voor mij uit de lucht vallen en een half uurtje later staan de twee na een aantal ontmoetingen al te kopkluiven. Veel mensen weten natuurlijk al dat de twee uiteindelijk bij elkaar horen, maar het had in Man of Steel beter uitgediept kunnen worden. Een aantal van journalisten van de DC-krant de Daily Planet voelde overbodig. Laurence Fishburne heeft als eindredacteur Perry White een aantal goede adviezen en boodschappen in de film, maar ‘Jenny’ Olsen (in de comics is dit toch echt een man) en Steve Lombard liepen er alleen voor de vulling bij. In een enkele scène probeert Snyder de karakters wat diepgang te geven, maar geen van deze Planet personages heeft een blijvende indruk op mij achtergelaten.
Waar de eerste helft van de film puur draait om de opbouw en kennismaking van de karakters, is de tweede helft actiegerichter, heel veel actiegerichter. En hoe erg ik ook houd van grote bombastische actiescènes, werd het slotgevecht in Man of Steel mij soms een beetje te veel. Gebouw na gebouw stort in en de ravage in Metropolis is enorm. Naar mijn idee is dit niet wat Superman inhoudt. De Superman die ik ken, zou als eerste de stad veilig stellen door bijvoorbeeld de vijanden buiten de stad leiden. Dit gebeurd dus niet. Zonder pardon brengt hij de veiligheid van de inwoners in gevaar door de bad guys door gebouwen heen te rammen. Ook jammer is dat op bepaalde momenten de camera erg veel moeite heeft om alle actie bij te houden, waardoor razendsnelle shots soms niet goed te zien zijn.
Ultieme badguy
Nu ik alles even terug lees merk ik dat ik aardig wat negatieve dingen heb opgeschreven. Toch is Man of Steel geen slechte film. De casting van de film is namelijk erg goed. Ik noemde al eerder Kevin Costner en Russel Crowe die een indruk op mij achterlieten, maar hier mogen ‘Supes’ en de badguy ook zeker genoemd worden. Henry Cavill is als Superman de rust zelve en zet het karakter neer zoals ik hem voor me zie; kalm, overzichtelijk en toch machtig. In de laatste scènes is hij echt de ware Superman geworden en spreekt hij zelfs het Amerikaanse leger op een imposante manier met borst vooruit aan. Michael Shannon’s General Zod valt in het rijtje ultieme badguy en maakt dit duidelijk in zijn performance. Zijn karakter is letterlijk gekweekt om soldaat te zijn en oorlog te voeren. Hij weet niet beter dan dat hij werelden moet veroveren op een hardhandige manier. Zo is hij dan ook duidelijk het tegenovergestelde van Superman en de clinch die de twee hebben is spannend te noemen, zowel fysiek als op mentaal vlak. Waar ik net de eindstrijd te bombastisch noemde, deed deze mijn hart wel sneller kloppen door alle actie die ik te zien kreeg. Het geweld en de haat tegenover elkaar is overduidelijk en is door Snyder goed op het scherm teruggebracht.
Waar Snyder ook mijn lof voor krijgt is de openingsscène op Krypton. Al in het begin van de film weet hij een volledige wereld met achtergrondverhaal neer te zetten. Het stijltje dat op de planeet wordt gehanteerd is zowel futuristisch, antiek en stijlvol tegelijkertijd te noemen. Klink het onlogisch? Zodra je zelf het ziet, snap je meteen wat ik bedoel. Als laatste wil ik nog de soundtrack van Hans Zimmer er even bij halen. Wauw wat een werk heeft de beste man weer geleverd. De muziek geeft de film een extra lading en wist mij nog dieper de film in te trekken. De soundtrack is via iTunes te downloaden of te beluisteren via Spotify en is zeker een aanrader, ook buiten de film om.
Conclusie
Het is lang geleden dat ik zulke gemixte gevoelens had als bij Man of Steel. De cast is ijzersterk met uitblinkers als Henry Cavill, Russell Crowe en Michael Shannon. De film is net iets te serieus en een tikkeltje humor had niet misstaan. En hoe goed de opbouw van het verhaal ook is, zijn de laatste actiescènes van de film soms te bombastisch en actievol. Toch kan Man of Steel een goed begin zijn voor meer. Het is het eerste deel in een nieuwe reeks en ‘mag’ het zich misschien iets makkelijker permitteren om fouten te maken. Als in een volgend deel naar de kritiek van deze film wordt geluisterd kan Man of Steel 2 dezelfde faam als The Dark Knight krijgen. Het is hoe dan ook een grote stap dichter bij een Justice League film (de Avengers van het DC Comics universum).