Met Halloween minder dan een week verwijderd waren de verkleedpartijen niet van de lucht zaterdagavond in het pittoreske Vic Theatre. Dit was toepasselijk gezien de artiesten: cognitieve dissonantie heerste zowel op het podium als in de zaal.
De openingsact was Lo-Fang, het éénmansproject van de klassieke muzikant / vocalist / songwriter Matthew Hemerlein. Met een sequencer, een viool, cello, gitaar, en wat hij maar kon gebruiken om percussie te genereren, spon hij zijn muzikale tapijt als fundering voor zijn spookachtige, hese vocalen.
Chanel-reclame
Een barok-intermezzo en wat gefluisterde aankondigingen deden hem ietwat te kort: Lorde heeft hem niet voor niets meegenomen op tournee, en zijn cover van Grease’s You’re The One That I Want is eveneens niet voor niets door Baz Luhrmann gebruikt in zijn Chanel-commercials. Met tijd, meer touren en een wat meer uitgewerkt repertoire zie ik Hemerlein nog wel een eind komen.
Maar goed – cognitieve dissonantie dus. Bij Rhye hoorde ik bij het eerste nummer al een aantal verbijsterde opmerkingen als “I thought the singer was a woman!”. Nee – Milosh is echt een man. Ja, hij klinkt als Sade, de zoetgevooisde tijdloze zangeres. En voor de tour is zijn samenwerkingsverband met Robin Hannibal (in dit geval de organist) uitgebreid met viool, elektrische cello (!) en een funky ritmesectie.
Technische problemen
De band was duidelijk goed op elkaar ingespeeld, Milosh goed bij stem, en het publiek na de eerste verwarring razend enthousiast. Dat enthousiasme temperde naarmate de avond vorderde – de band is weliswaar oerdegelijk, maar Milosh ontbeert het charisma om anderhalf uur lang te blijven boeien. De set gleed ook weg door wat technische problemen en twee kapotte vioolsnaren waarvoor geen reserve aanwezig bleken te zijn.
Boven alles ontbrak de intimiteit die het album Woman een “slow jam” maakt die gemakkelijk in het rijtje van Sade’s Diamond Life en Maxwell’s Urban Hang Suite thuis hoort. Zet die plaat dus (nog een keer aan), bekijk de band op afstand als deze op, pak ‘m beet, North Sea Jazz staat, en het leven is zo slecht nog niet.