Laten we met de deur in huis vallen: wij houden hier bij Mixed Grill van The Low Anthem. Het nieuwe album heeft daar geen verandering in gebracht. Integendeel.
Smart Flesh laat een band horen die precies weet waar ze goed in is. Vaak wordt het gebrek aan grootschalige vernieuwing als een zwakke plek gezien bij nieuwe albums, maar sommige artiesten of bands weten zichzelf binnen een stijl of genre te vernieuwen, zonder datgene weg te nemen wat het geluid herkenbaar maakt. Dat is hier zeker het geval. De sterke kanten van het vorige album Oh My God, Charlie Darwin zijn er nog: een country / folkachtige sound, met de stem van Ben Knox Miller als centraal punt.
Zingende zaag
Uitstapjes zijn er naar semi-klassiek (het instrumentale Wire), bluesrock (Hey, All You Hippies) en Neutral Milk Hotel-achtige indie rock (Boeing 737). Het tempo ligt veelal laag, zoals bij opener Ghost Woman Blues, en het prachtige Matter of Time. Daarnaast bedient de band zich vaak van walstempo’s en instrumenten als traporgels en zingende zaag. De muziek krijgt hierdoor een tijdloos karakter.
Tekstueel houdt de groep het redelijk simpel: weinig abstracte metaforen, en veel herkenbare sfeerimpressies. Uitzondering is Boeing 737, dat qua beeldspraak doet denken aan zowel de aanslagen op de Twin Towers op 11 september, als aan de film Man on Wire. Vocaal is Miller soms zalvend (Matter of Time), soms hypnotiserend (de falsetto in Love and Altar), soms snerend (Apothecary Love).
Het album is grotendeels door de band zelf geproduceerd, en het is duidelijk te horen dat men met het uitgebreide touren van de afgelopen jaren de tijd heeft gehad om elkaar ingespeeld te raken en de nieuwe songs in detail uit te werken. Het resultaat is een prachtplaat. We weten dat het februari is, maar willen het toch graag over jaarlijstjes hebben. “Still there’s a song deep in this marrow” klinkt het in Burn. We helpen het van ganser harte hopen.