Wintersleep is een band van weinig woorden. Ze laten weten blij te zijn na lange tijd weer in Amsterdam te kunnen spelen, maar verder wordt er niet veel gekeuveld in de Bitterzoet. Ook in hun nummers voert de tekst niet de boventoon. Wintersleep communiceert vooral in meerstemmige oeh’s, aahh’s en nanana’s. Boven alles laten ze hun gitaren zingen in lang uitgesponnen jams.
Het krappe podium is bijna te klein voor alle instrumenten. De vijf bandleden geven elkaar de gitaren aan of rennen even om door de zaal om bij een keyboard te komen. Ook hun geluid lijkt soms te groot voor het kleine zaaltje aan de Spuistraat. Harde, stuwende gitaarlagen buitelen over elkaar heen. De drummer is al na twee nummers doorweekt van het zweet en de bassist plukt aan zijn snaren alsof hij ze doormidden wil trekken. Dit is een band van harde werkers.
Ze beginnen met Hum en In Came the Flood, de eerste nummers van nieuwe plaat Hello Hum. Het is alweer het vijfde album voor de rockers uit Nova Scotia. Onmiskenbaar Wintersleep, maar de nieuwe plaat mist zo op het eerste gehoor nummers met meer hitpotentie, waar New Inheritors (2010) en vooral Welcome to the Night Sky (2007) wel vol mee stonden.
Gelukkig wordt al snel Archeologist ingezet, waarop het publiek juicht van herkenning en mee begint te zingen. Er wordt even gas teruggenomen met het melancholisch gezongen Weighty Ghost en kort daarna wordt Oblivion gespeeld. Het is Wintersleep op zijn energiekst met vrolijke drumroffels die het publiek zelfs een beetje aan het dansen krijgen.
Postrock
Maar Wintersleep is op zijn best tijdens Miasmal Smoke & the Yellow Bellied Freaks, kort voor de toegift. Met een minutenlang postrockintro (denk Explosions in the Sky), een orgelachtig keyboardje en de drums die het tempo steeds verder opvoeren. Het lijkt alsof de bandleden te lang opgesloten hebben gezeten en voor het eerst weer buiten mogen spelen, zo gaan ze erin op.
Natuurlijk komen ze dan nog even terug voor een toegift, waarin Dead Letter niet mag ontbreken. Een aantal lollige fans begint allerlei nummers door elkaar te roepen. “Al die suggesties brengen me in de war,” zegt de gitarist. Maar dan wordt op een van de verzoekjes toch ingegaan en zetten ze Laser Beams in.
Als Wintersleep volgende keer niet zo ongelukkig geprogrammeerd staat tegenover Japandroids in Paradiso, Graham Coxon in de Melkweg en dan ook nog Champions Leaguewedstrijden op tv, dan moet deze band met gemak een grotere zaal kunnen vullen.
Tekst: Saskia Naafs
Foto’s: Erik Bremer
