Toen Destiny in 2014 lanceerde en gepresenteerd werd met een tienjarenplan, leek dit erg hoog gegrepen voor de revolutionaire quasi MMO looter shooter. Nu ik aan het einde van deze rit sta, kijk ik terug op een hoop goeds, maar ook een flinke stapel teleurstellingen. The Final Shape sluit het verhaal echter waardig af in één van de allerbeste Destiny-uitbreidingen.
We volgen de conclusie van de saga die de 2019 uitbreiding Shadow Keep inzette, waarbij we eindelijk het ultieme kwaad aangaan in de vorm van the Witness. Om hem te stoppen duiken de fireteams in The Traveler, wat surreële nieuwe werelden geeft die we nooit eerder onder ogen kregen. Nu begrijp ik dat Destiny lore zo helder als chocomel kan zijn, dus is er een flinke stroom mensen die Destiny vooral voor de uitstekende gameplay spelen. Toch kan ik als veteraan stellen dat The Final Shape geen goed instap moment is, wat logisch is gezien dit het laatste hoofdstuk in het verhaal is. Het kent de terugkeer van geliefde personages en naast dat het verhaal onnavolgbaar is voor je, mis je de nuance en het gewicht van bepaalde ontmoetingen in The Final Shape.
De beste gunplay
Wat je er wel vindt, is de fijnste gunplay beschikbaar op een console. Alles van het richten tot het vuren, van het dashen, glijden en springen door de lucht terwijl je supers gebruikt om korte metten met de weerstand te maken; alles in Destiny 2: The Final Shape voelt fantastisch. De vele wapentypes en diens unieke exotics hebben allen een unieke stijl en je als ervaren speler weet vanzelf wat het beste bij je past. Voor mij kan dit verschillen of ik PvE in de story missions of strikes speel of tegen anderen in de sublieme PVP. Als iemand die niet aan het topsegment van de e-sporters shooters speelt, kan ik altijd een goede balans vinden in matches waar mijn team wint, het op het nippertje haalt of verliest. Wil je snipen, of is de hoek om glijden met een shotgun en het afronden met een vuistslag meer jouw ding? Het kan.
The Dread
The Final Shape voegt geen nieuwe wapentypes toe, maar wel een hele nieuwe groep vijanden: the Dread. Vliegende oogballen die schieten en razendsnelle en beschermde melee vechters wachten je. Waar de eerste games de magische krachten van het licht verkenden en we de laatste jaren aan de duistere zijde verkenden, culmineert dit in The Final Shape tot een mix van de twee. Dit heeft grote gevolgen omdat het je in wezen in staat stelt om alle favoriete onderdelen van de verschillende klassen te kiezen. Wil je een Void granaat en een Solar super? Dat kan! Maar ook de nieuwe klasse Prismatic laat je krachtiger dan ooit voelen in een combat simulatie die smeekt om meer.
Sterke basis
De basis van Destiny blijft hier hetzelfde. Alle missies zijn met een fireteam van twee anderen te spelen, wat zeker in het begin aan te raden is gezien de missies behoorlijk pittig kunnen zijn met net wat te weinig checkpoints. Jouw fireteam kan tot tien mensen bevatten wanneer je de PVP betrekt, en tot zes wanneer je de Salvation’s End Raid wilt aangaan. De raids in Destiny zijn één van de beste ervaringen in gaming omdat er samengewerkt moet worden en het met platformen, verkennen, puzzels en gevechten de beste onderdelen van Destiny samenbrengt. Nadat het eerste team ter wereld de raid voltooide (in 19 uur!), opende dit voor iedereen de laatste activiteit genaamd Excision, wat de echte afsluiter is. Dit is een bizarre ervaring waarbij 12 spelers een laatste, zeer uitgebreide missie met veel bekende elementen aangaan, waar ik verder niet te veel van zal prijsgeven.
Waar we al jaren om vragen
De verhaal ervaring van Destiny 2: The Final Shape is briljant en je ook al kun je terug naar de tower en andere activiteiten, spoort de game je aan om de story line in één keer door te spelen. Het ontvouwt zich lineair waar je steeds verder de wereld van herinneringen en angsten in trekt. Zodra je hier klaar bent en rond reist door het universum, ontdek je vele quality of life verbeteringen waar Destiny fans al jaren om vragen. Denk aan dingen als de Vault, je kluis waar al jaren al je oude gear opgeslagen ligt en die je normaal alleen in de Tower kon benaderen, nu te raadplegen is terwijl je naar een bestemming vliegt. Of dat de lore van de wapens en gear, nu in de game te lezen is – nee, je wordt niet meer verwezen naar de grimoire online. Ook voelt levelen nu veel meer gestroomlijnd en merkte ik op gemakkelijker goede rewards te kunnen krijgen waardoor de grind vele malen minder voelt.
Conclusie
The Final Shape sluit op memorabele wijze het verhaal van Destiny af, maar is bovendien een heerlijke game om te spelen barstensvol content. Het levelen gaat snel en geeft veel meer mogelijkheden, naast een aantal levenskwaliteitsverbeteringen waar fans al lang om vragen. De nieuwe locaties, wapens en vijanden zijn fantastisch en verbreden de poel op excellente wijze. Een instappunt voor Destiny is het niet, maar een knallend einde des te meer.