Mijn liefde voor de Final Fantasy-serie bestaat uit vele elementen, maar de muziek is misschien toch wel één van de grootste factoren. Om die reden heb ik de beide muziekritme-games Theatrhythm: Final Fantasy op de Nintendo 3DS helemaal grijs gespeeld. De serie maakt nu, na een paar jaren afwezigheid, voor het eerst de stap naar de consoles – en het is glorieus.
In de basis is het concept niet veranderd, al voelt dit wel als de meest complete Theatrhythm ooit. Muziek vanuit de gehele historie van de Final Fantasy-serie speel je door in een drietal speelstanden, waar het naast genieten draait om scores en het levelen van je party bestaande uit bekende personages door de jaren heen. Je speelt door middel van het raken van zogenoemde triggers op het scherm te raken door op knoppen te drukken, vast te houden of met een stick te bewegen op de maat van de muziek. Timing is daarbij belangrijk en wordt je beoordeeld of het een critical, good of bad hit was. Nog steeds zijn er de vier sporen waar triggers over aangevlogen komen en deze corresponderen niet met een bepaalde knop, wat ik verwacht had. Iedere knop werkt, waar je op de 3DS met je stylus op verschillende hoogte moest tappen. Toch biedt dit ruimte aan een interessante vernieuwing en dat is dat de game op hogere moeilijkheidsgraden meerdere knoppen combinaties tegelijk op je afgooit. Dit kan zeer uitdagend zijn en gaf me zeker met draaien en drukken tegelijk soms best hoofdpijn.
Trek ten strijde
Deze ervaring is fantastisch! Het meeste van de tijd breng je door in de Field Music Stages en Battle Music stages. In de eerste bevinden de triggers zich niet over vier harde horizontale lijnen, maar beweeg je dynamisch mee met slides en taps waarbij alles in een mooie flow loopt. Battle Music Stages zijn traditioneel en voelen wat meer high stakes, zeker wanneer je naar de expert, ultimate of sommige gevallen zelfs extreme moeilijkheidsgraad gaat. Ook al kijk je voornamelijk naar waar de triggers raken en wat er aankomt, volgt jouw party in beide modussen onderin een horizontaal pad waar zijn achtereen vijanden en bazen bevechten. Voor het verslaan van cruciale vijanden ontvang je items welke in de gevechten helpen. Denk aan potions, phoenix downs en meer. Permanente health en armour bonussen kunnen verkregen worden door het completeren van bepaalde challenges; sommige zijn simpel zoals het hebben van een bepaald personage in je party anderen kunnen best wat van je vergen zoals het verslaan van een baas in 30 seconden. Naast al dit ontvangen jouw strijders XP waarmee ze levelen en zodoende nieuwe skills krijgen.
Stel het samen
Je kunt meerdere parties maken, voorzien van vier personages uit alle series. Wil je Cloud uit Final Fantasy VII laten vechten met Ace uit Final Fantasy Type-0, Benjamin uit Mystic Quest en Vanille uit Final Fantasy XIII? Het kan! Of voeg Jecht uit Final Fantasy X en Gabranth toe uit Final Fantasy XII en je stijl wordt compleet anders. Daarnaast kies je een schip welke met tijd vrij gespeeld wordt, waaronder klassiekers als de Alexandria, het theaterschip uit Final Fantasy IX, en uiteraard de legendarische Highwind uit Final Fantasy VII. De laatste optie om te personaliseren is de Moogle die meevliegt die je een pakje aan kan trekken – iets waar ik minder wild van werd, persoonlijk. Personages zijn op te bouwen tot level 99, wat sneller gaat dan je denkt, waarna ze nog in een ‘star level’ kunnen blijven doorgroeien.
Zoveel historie
Theatrhythm is verslavend om te spelen en echt zo’n typische game waarbij je ‘nog één nummer dan” speelt en waarschijnlijk daarna meer. Het komt ten eerste door de briljante muziek, van de klassiekers tot het ontdekken van minder bekende gems uit die delen die je misschien niet door en door kent. Met 350 nummers in de basis game is er dan ook meer dan genoeg, al krijgt niet iedere game evenveel aandacht. Zo genoot ik van de Battle Themes in Final Fantasy: Mystic Quest, maar was dit na vijf nummers afgelopen. Een schril contrast met de 32 nummers die MMORPG Final Fantasy XIV toebedeeld krijgt. Daarentegen is de representatie zeer compleet: zelfs buitenbeentjes als Final Fantasy Crystal Chronicles en mobiele games Mobius en Record Keeper zijn present. Dat gezegd hebbende, de kwaliteit en interactie die je op ieder difficulty level hebt met deze game is heerlijk. Mocht je daar klaar mee zijn, dan heeft Square Enix genoeg DLC aan je te verkopen van andere bekende games zoals Chrono Trigger, Chrono Cross, Xenogears en Nier Automata in losse packs of een bundle vorm. De prijs hiervoor vind ik stevig, al kun je met zoveel content in de basis game daar eigenlijk niet over klagen.
Eindeloos speelbaar en belonend
Maar naast FMS en BMS keert ook nog de video modus terug waarin je over een collectie aan clips van de betreffende game triggers raakt. Zelf heb ik dit altijd minder dynamisch dan de andere twee gevonden en in de ‘campaign’ van de game, er is geen verhaal enkel tracks, is deze modus dan ook volledig absent. Wil je niet alleen spelen, dan is er een multiplayer modus waar je met drie anderen een party vormt en met elkaar om de hoogste score strijdt. Optioneel hier zijn de bursts, waarmee je andere spelers kunt zieken met Moogles die het beeld blokkeren, de succesratio van hun trigger hits verbergen en andere manieren om elkaar het leven zuur te maken. De beloning hiervoor is dat je veel collectables vrijspeelt en de summon stone die aan jouw profiel gekoppeld zit gedeeld wordt met het team. Speel je dus samen met iemand die al wat verder is, dan is ontvang jij een krachtigere summon dan je nu waarschijnlijk hebt.
Conclusie
Theatrhythm Final Bar Line slaagt enorm in de transitie naar consoles. Mijn angst om de stylus te verruilen voor button prompts bleek ongegrond en al snel vele malen interessanter door de mogelijkheden om combinaties te maken. De kern is nog steeds waanzinnig mooi met 350 nummers van over de gehele Final Fantasy Serie. De moeilijkheidsgraden en het uplevelen van de party houdt Theatrhythm interessant, waardoor ik maar blijf terug komen voor net dat ene extra nummer.
Sander Noordijk
