“De laatste keer dat ik hier speelde was in 1975. Zijn er mensen in de zaal die er toen ook bij waren? … Zijn er mensen in de zaal die toen überhaupt al geboren waren?”.
Met het verstrijken van de jaren is Kraftwerk-oprichter Ralf Hütter een stuk minder robot-achtig geworden. Hij is het enig overgebleven originele bandlid van dit Duitse viertal, dat gisteravond in een stampvol Riviera Theater een ruim twee uur durend overzicht van haar rijke oeuvre ten tonele gaf. Met brilletjes, want de visuals (een belangrijk onderdeel van een Kraftwerk-show) zijn voor deze kleine tour naar 3D omgezet.
Invloed
De invloed van Kraftwerk op hedendaagse muziek kan haast niet overschat worden. DJ Magazine had ooit een voorpagina waar op stond dat “Elvis may have been the King of Rock, but he never meant s**t to us – Kraftwerk 4ever”, en dat vat het aardig samen. Dat was te merken: diverse songs klinken niet alleen op zichzelf herkenbaar, maar het is vaak duidelijk te merken dat veel dance-muziek gebaseerd is op de geluiden die het viertal ooit heeft verzonnen, maar ook buiten de dancewereld is de invloed van Kraftwerk merkbaar (Talk van Coldplay heeft bijvoorbeeld de belangrijkste melodie letterlijk gekopieerd van Computer Love). En voor wat betreft de podiumpresentatie: de mannen deden Daft Punk voordat Daft Punk geboren was.
Tijdens het optreden werd opnieuw duidelijk hoe baanbrekend de groep in haar hoogtijdagen van de jaren 70 eigenlijk was. De muziek, met haar summiere teksten waarin techniek met een bijna kinderlijke combinatie van enthousiasme en angst worden bezongen, de visuals gebaseerd op simpele schone figuren bestaande uit polygonen – het is goed te begrijpen dat men in eerste instantie geen idee had wat met de band aan te moeten. Hütter en kornuiten zijn ook nog met hun tijd meegegaan – Radio-Activity kreeg een subtiele wijziging (Hiroshima werd vervangen door Fukishima), waarmee meteen duidelijk werd dat de band nog wel degelijk oog heeft voor hedendaagse zaken.
Speciale vermelding moet er ook zijn voor het visuele ontwerp. De mannen zelf verschenen in Tron-kostuums op het podium. De instrumenten waren geplaatst op vier met neon-buizen omringde plateaus, en achter de groep hing het gigantische scherm waarop 3D-projecties werden vertoond. Bij We Are The Robots waren dit uiteraard de klassieke plastic-gezichten-met-rode-overhemden, bij 12345678 waren het golvende beelden bestaande uit cijfers, bij Space Walk een vliegende schotel die inzoomde op een kaart van Amerika om uiteindelijk naast het Riviera Theater te landen. Bij Tour De France werd gebruik gemaakt van archiefbeelden van de beroemde wielerronde, waarbij we Michael Boogerd ook nog even voorbij zagen komen.
Laatstgenoemde nummer vormde, samen met The Model (helaas niet in het Duits gezongen) en Trans Europe Express de hoogtepunten van de lange, boeiende set. Podiumpersoonlijkheid is er niet: de band probeert nog steeds “onmenselijk” over te komen, maar het publiek smulde in een uit zijn voegen barstende zaal van de combinatie van muziek die nog steeds relevant bleek te zijn, geweldige visuals, en de unieke ervaring van een feest op de dansvloer met een 3D-bril. En mijn vermoeden is dat bij velen weer een band van de bucket list kon worden weggestreept.