Het is bijzonder hoe onze hersenen werken. Blijkbaar onthouden we liever dingen die we mooi vonden en stoppen we minder fijne dingen diep weg. Soms zijn er momenten die de slechte herinneringen opeens weer naar de oppervlakte laten komen. Zoals anno 2024 met hoge verwachtingen naar een concert van Tricky gaan en er al snel achter komen dat zijn concerten vroeger ook al zeer wisselend van kwaliteit waren.
Voordat we verder duiken in het concert dat Tricky in Paradiso gaf, eerst nog wat aandacht voor het voorprogramma. De Rotterdamse Roufaida mocht openen met haar mooie mix van artistieke pop en invloeden uit de Arabische wereld. Ondanks wat technische problemen aan het begin en de zeer hardnekkige ‘Dutch Disease’ in de zaal liet Roufaida op het geïnteresseerde deel van de zaal een mooie indruk achter. Zeker de manier waarop ze alles zelf doet was erg bijzonder. Ook de fraaie bassen die ze uit een guembri toverde waren erg cool.
Een half uurtje later volgde Tricky en zijn band. Al snel klonk het intro van Overcome wat ook de openingstrack is van het meer dan legendarische album Maxinquaye uit 1995. Dit album zou centraal staan tijdens het concert en dat klopte ook ten dele. Waar Tricky op het album uitblonk in een geniale productie koos hij er live voor om de verhoudingen in de geluidsmix overhoop te gooien. Zodoende klonken de drums snoeihard en kwamen de vocalen daar amper boven uit en dat was het eerste minpunt van de avond.
Moeras
Het is echt zonde dat Tricky er live steeds voor kiest om dingen anders te doen. Het publiek lijkt daar de dupe van te zijn. Veel mensen koesteren de muziek van Maxinquaye, niet voor niets was Paradiso stijf uitverkocht, maar live komen de nummers niet tot bloei. Zij blijven onder de oppervlakte in een moeras van te harde drums en bassen. Voeg daaraan toe dat Tricky het altijd zo donker mogelijk op het podium heeft en er blijft maar weinig over om van te genieten. We moesten het doen met de aanwezigheid van de iconische nummers van Maxinquaye en het feit dat de band goed en strak speelde. Ook zangeres Marta klonk goed, maar veel en veel te zacht.
Na 9 nummers van Maxinquaye, die elkaar in hoog tempo opvolgden, volgde er een korte pauze, waarna de band terugkeerde voor een tweede set waarin vooral recenter werk centraal stond. Ook dit is natuurlijk een keuze waarbij je de nodige vraagtekens kunt zetten. Persoonlijk lijkt het me handiger om werk dat bekend en geliefd is op een wat meer evenwichtiger manier te combineren met deep cuts. Al zijn de liedjes van Marta’s vorig jaar verschenen solo-album in de basis wel erg mooi. Wat daarbij verder ook niet hielp was dat een irritante vrouw tijdens de ingetogen nummers constant op haar vingers zat te fluiten en om de aandacht van Tricky aan het schreeuwen was. Erg kansloos en onbeschoft allemaal.
Vent
Klein hoogtepunt in deze tweede set was dat Vent van het album Pre-Millennium Tension te horen was, wat ik persoonlijk een van de interessantste nummers van Tricky vind. Maar verder was dit deel van het concert nog saaier dan het eerste deel. Het licht was nog verder teruggeschroefd en Tricky leek vooral bezig met zijn shirt steeds omhoog doen om zijn buik te tonen. Iets wat overig alleen voor de mensen op de eerste drie rijen te zien was, de rest van Paradiso keek naar een donker gat. Ook vreemd was dat Tricky halverwege een nummer van het podium liep en iemand van de crew vervolgens de bandleden ging influisteren dat ze hetzelfde moesten doen. WTF?
Tot slot was er een tweede toegift in de vorm van een veel te lang uitgesponnen versie van Here My Dear (uit 2016). Het gitaarriffje was aan het begin nog best cool, maar al snel kreeg je het gevoel dat je naar een plaat die blijft hangen aan het luisteren was. Kortom: Tricky in Paradiso was ondermaats. Alle ingrediënten voor een geslaagd concert waren aanwezig, maar om een onbegrijpelijke reden besloot Tricky wederom om zijn troefkaarten in zijn handen te houden.