Motel Mozaïque, het verrassende en eigenzinnige Rotterdamse muziekfestival, beleefde dit jaar alweer haar dertiende editie en is allang geen goed bewaard geheim meer. Toch leek het een stuk rustiger dan vorig jaar. Door een korting op subsidies kon er deze editie minder uitgepakt worden met grote namen en was het zaak je te laten verrassen door onbekenden, in plaats van blind te varen op oude bekenden.
Met een polsbandje om de arm struikelen we vrijdagavond als eerste binnen bij de Schouwburg. Daar staat niet alleen de hele avond muziek geprogrammeerd, maar worden ook dansvoorstellingen gegeven in de foyer. De aftrapper in de grote zaal is het Noorse jazzcollectief Jaga Jazzist, dat voor de gelegenheid een samenwerking aanging met het Sinfonia Rotterdam orkest. Aan het begin van het optreden staan er meer mensen op het podium dan ervoor. Gestaag loopt de zaal vol terwijl de bombastische tonen tegen de betonnen muren opzingen. Veel van de nummers die in een uur voorbij komen zwellen aan tot een kakofonie van strijkers en blazers. Muzikaal bewonderenswaardig, maar de paar rustigere nummers tussendoor voelen als welkome adempauzes in de orkaan van geluid.
Dan is het in de kleine zaal bij het Britse Bear’s Den een stuk rustiger. De drie schuchtere jongens zijn oprecht verbaasd dat er zoveel publiek op hun show is afgekomen. “Dit is onze eerste keer in Rotterdam. Bedankt dat jullie er allemaal zijn.” Ze maken kalme gitaarmuziek in de Amerikaanse traditie en worden veelvuldig vergeleken met Bon Iver. Rustige, warme liedjes met teksten over verbroken relaties. Bijzonder is dat de drummer gitaar en bas speelt terwijl hij met zijn voeten de drums bedient.
Tijd voor een uitstapje naar de Corso, waar Daughter op de rol staat. Duidelijk een van de publiekslievelingen, want het is enigszins dringen vooraan het podium. Het drietal uit Londen maakt indierock met forse newwave invloeden. Het is te merken dat ze goed naar The xx geluisterd hebben. Minimale melodieen met subtiele zanglijnen. De verlegen zangeres en gitariste Elena Tonra windt met gemak het publiek om haar spitse vingers.
Van Engeland reizen we terug naar Zeeland, want onze eigen broeder Dieleman geeft een showtje weg in de Paradijskerk. Een oud-katholieke kerk: “Dat is niet hetzelfde als katholiek, ze zijn afgesplitst, los van de paus,” laat Dieleman weten. De religieuze referenties blijven gedurende het optreden terugkomen, op een gegeven moment houdt Dieleman een peiling welk deel van het publiek in God gelooft: dat blijken er opmerkelijk weinig te zijn. Sjoerd, de jongeman die de trekharmonica bespeelt, steekt wel zijn hand op. “Sjoerd is organist bij de gereformeerde kerk in Goes.” Dieleman brengt fraaie liedjes te berde en wordt vocaal goed ondersteund door de meegebrachte zangeres. Het is alleen jammer dat zijn akoestische gitaar af en toe vals klinkt.
Als we herrie willen horen kunnen we beter luisteren naar Drenge in Rotown. De puberaal ogende jongens maken ouderwetse garagerock. Het optreden doet voorzichtig denken aan Japandroids, ook een drummer/gitarist duo dat onlangs in Rotown stond. Lekker stuiteren op het podium en keihard raggen. Een fijne manier om de vrijdagavond af te sluiten.
Zaterdag
De zaterdag blijkt een stuk beter bezocht dan de avond ervoor. ’s Middags is er flink wat publiek afgekomen op de 3voor12-sessies op het Schouwburgplein, waar acts die later op de dag op het festival spelen een korte set spelen. Zo kunnen bezoekers kennis maken met de garagerock van The Growlers, of de pop van TEEN. Op het plein zelf speelt het Broken Brass Ensemble een vermakelijke (hoewel wellicht wat korte) set, waarbij met name de cover van Macklemore’s Thrift Shop goed door het publiek wordt ontvangen.
Een select aantal festivalbezoekers heeft de kans om de one woman-show van Britse performance artist Bryony Kimmings te zien in een klein zaaltje in de schouwburg. Kimmings indrukwekkende tragikomische show handelt over de relatie tussen (haar eigen) creativiteit en alcohol, en ontaardt uiteindelijk in een grappige chaos waarbij het halve publiek op het podium staat te dansen.
Laura Mvula bijt op de zaterdag de spits af in de grote zaal van de Rotterdamse schouwburg. Mevrouw Mvula heeft weliswaar een mooie stem, maar geeft een vlak optreden. Ook Wild Belle in het theater aan de Gouvernestraat maakt geen hele sterke indruk. De reggae-achtige liedjes zijn simpelweg te eenvoudig om lang te beklijven, de sterke soulstem van de frontvrouw ten spijt.
In het nabij gelegen Rotown vormt The Strypes het eerste hoogtepunt van de dag. De piepjonge band (de gemiddelde leeftijd ligt op 16 jaar) brengt een energieke set van ouderwetse rhythm and blues in de stijl van Chuck Berry and Bo Diddley, compleet met mondharmica en zonnebrillen. Geen wonder dat voor de deur mensen geduldig in de rij staan te wachten voor een kans om het Ierse viertal aan het werk te zien.
Ook de electronica van S O H N in Minimall maakt indruk, de drie Britten brengen een atmosferisch geluid met tegendraadse ritmes wat wordt aangevuld met orgelspel en falsetstem. Als er een punt van kritiek is is het wel dat iedere vorm van visuals ontbreekt, en alleen de eerste rij iets van de drie zittende heren kan zien.
Van nieuwe naar oude garde: bij de buren van jazz podium Bird begint Jah Wobble – vooral bekend als bassist van de post-punk pioniers Public Image Limited – met zijn Modern Jazz Ensemble aan een optreden in een slecht gevulde zaal. En de zaal wordt ook niet voller, want de heren worden geplaagd door problemen met het geluid en zetten een rommelige set neer.
Terug op het Schouwburgplein blijkt het beloofde klapstuk van het festival, het optreden van Woodkid met The Kyteman Orchestra, te zijn afgelast wegens gezondheidsklachten van frontman Yoann Lemoine. De organisatie besloot daarop om Jacco Gardner van de intieme Gouvernestraat locatie te verplaatsen naar de grote zaal van de Schouwburg. Helaas pakt deze keuze niet al te best uit. De psychedelische pop van Gardner (denk aan vroege Pink Floyd) komt, hoewel door de vier muzikanten vakkundig te berde gebracht, niet over in de grote zaal. Het publiek houdt dan ook maar moeilijk de aandacht erbij, en de zaal druppelt tijdens het optreden langzaam leeg. Een ietwat teleurstellende afsluiter.
Tekst: Saskia Naafs
Foto’s: Erik Bremer