Een van de grote muzikale verrassingen dit jaar is toch wel het debuutalbum van Beth Gibbons. Jarenlang was ze het boegbeeld van de iconische triphopband Portishead en nu laat ze op haar 59ste horen ook solo te kunnen imponeren.
Vlak na de aankondiging van het debuutalbum volgde ook de melding dat er een korte Europese tour zo komen met Utrecht als een van de stops. Daar moesten we bij zijn natuurlijk. Na een charmant rommelig optreden van Bill Ryder-Jones was het even na negen uur tijd voor de hoofdact.
De 7-koppige begeleidingsband stond langs de randen van het podium waardoor er alle ruimte in het midden was voor Beth Gibbons. Maar eigenlijk heeft ze niet zo veel nodig. Een microfoonstandaard waarop ze nog steeds op de voor haar kenmerkende manier leunt is alles wat de zangeres nodig heeft. Zingt ze niet, dan staat ze liever in het donker achteraan op het podium.
Talk Talk
Intussen vult de band op magistrale wijze de arrangementen in, met producer James Ford op drums. Muzikaal is het echt even anders dan ten tijde van Portishead, maar minstens zo mooi en interessant. De naam Talk Talk is eentje die al gauw in je opkomt. Niet vreemd als je bedenkt dat Gibbons in het verleden én in het heden met leden van deze band heeft samengewerkt.
De band is in topvorm en Beth Gibbons is nog steeds heel goed bij stem, maar toch loert het gevaar dat het soms allemaal net even iets te steriel is. Voor een deel van het publiek zal dat streven naar perfectie juist datgene zijn wat deze avond zo mooi maakt, maar er zullen vast ook twijfelaars zijn die iets missen. Wat dat iets precies is valt lastig te omschrijven. Mensen die Beth Gibbons een beetje kennen, weten dat zij niet het soort artiest is dat makkelijk de interactie met het publiek aangaat.
Rustig tempo
Zodoende volgen op een rustig tempo de nummers van het recente album Lives Outgrown elkaar op. Mooi zijn de momenten waarin de band wat meer ruimte krijgt. Het is vooral leuk om Howard Jacobs in de gaten te houden, die constant wisselt tussen percussie en blaasinstrumenten en regelmatig de muziek net even die extra mooie laag geeft.
Na nog geen uur verlaat de band het podium om na een paar minuten weer terug te komen voor een toegift. Deze begint met een nummer van Portishead, iets waar velen in de zaal op hadden gehoopt. Het is inderdaad heel fijn om Roads live te horen en het gekozen arrangement met srijkers is ook heel fraai gedaan, maar het is vooral de nostalgie die dit tot een van de hoogtepunten maakt. Als je vervolgens namelijk de geweldige dynamiek in de live-uitvoering van Reaching Out hoort, kun je niet anders concluderen dat Portishead voor Beth Gibbons een gepasseerd station is. De nieuwe muziek past haar gewoon beter.