Een festival bezoeken is in de eerste plaats vooral leuk, maar kan ook stress opleveren. Zeker als je geïnteresseerd bent in veel acts van de line-up. Van te voren hadden bij het blokkenschema van de zaterdag op Jera On Air flink wat bands onderstreept, maar in de praktijk hebben we vooral genoten van de sfeer op het festivalterrein.
Naar een festival ga je natuurlijk niet alleen, dus met een bont gezelschap (inclusief twee pubers voor wie dit het eerste echte festival was en iemand die de dag ervoor was geïmmigreerd vanuit de VS) reisden we af naar Limburg voor een dag vol stevige punk en hardcore. In plaats van direct bij aankomst de tenten in te duiken was het eerst tijd voor praktische zaken. Bijvoorbeeld uitgebreid de merchandise checken van zowel de bands als het festival om daarna een beetje rond te lopen om de sfeer te peilen.
Never Enough
Het eerste wat we hoorden was rapper Freddie Dredd. Het is mooi dat een festival met de focus op punk en hardcore ook andere genres een plek geeft in de line-up, maar Freddie wist niet te overtuigen. Dus liepen we door. Het festival is compact genoeg om binnen een paar minuten bij een andere tent te staan, wat echt heel handig is. Maar eerst was het tijd voor bier! In de Biergarten hadden ze bijzondere biertjes van Rabauw Craft Beer uit Eindhoven. Waaronder eentje die speciaal voor Jera was gebrouwen en de veelzeggende naam Never Enough had gekregen, wat natuurlijk een verwijzing is naar de headliner van de zaterdag.
Nadat de dorst was gelest, werd het tijd om echt serieus in de muziek te duiken. De eerste act die we geconcentreerd gingen bekijken was Poppy. Deze zangeres schakelt moeiteloos over van brute metal naar liefelijk pop in de stijl van Britney Spears. Dat kan natuurlijk heel erg kitscherig uitpakken, maar Poppy pakte het vol overtuiging aan en de strak spelende band deed de rest. Eigenlijk hadden we op dat moment bij Deafheaven willen staan, maar Poppy zorgde ervoor dat we op onze plek blijven staan. Na afloop van Poppy pakten we ook nog een dik in orde stukje van punkveteranen Good Riddance mee in de kleinere tent ernaast.
Raplegende
Nieuwsgierigheid bracht ons daarna al snel bij de Sparrow, met stip de plek met de meest eclectische programmering van het festival. Daar stapten we binnen bij een klein feestje dat Extince aan het geven was. Jawel, ook deze Nederlandse raplegende mocht aantreden op Jera. De klassiekers waren voor velen een feest der herkenning. Grappig om erachter te komen hoeveel van de teksten nog in je hoofd zitten. Na een heerlijke Surinaamse maaltijd was het nu echt tijd om wat shows van begin tot eind mee te pakken. De headliners van de Jera-zaterdag waren namelijk niet de minsten.
Neem nu Refused, dat dit jaar serieus lijkt te gaan stoppen. Deze legendarische naam in de scene wilden we graag nog een keertje zien voordat het echt voorbij is. Je kunt natuurlijk van alles vinden van een band die eigenlijk al ruim 25 leunt op één album, maar dat album is echt te goed om daar kanttekeningen bij te zetten. Zanger Dennis Lyxzén liet niet alleen zijn onnavolgbare danspassen zien, maar nam ook de tijd om een paar politieke statements met het publiek te delen. Afsluiter New Noise was natuurlijk bij dit alles de kers op de taart. Met stip het meest iconische nummer dat we deze dag zouden horen.
Na afloop genoten we een tijdje van de BMX-stuntshow met John Coffey op de achtergrond. Er zijn slechtere manieren om een vroege zaterdagavond mee door te brengen. Daarna snel weer terug naar de Sparrow voor Model/Actriz. Deze band uit Brooklyn schotelde een intense mix voor van noiserock en synthpop. Een beetje in het straatje van Nine Inch Nails, maar dan met een zeer flamboyante zanger die regelmatig het publiek indook. Heerlijk dansbaar met een lekker ruig randje en hiermee één van de grote verrassingen van de dag.
Hierna snel nog even langs High Vis, waar we precies op tijd bij aankwamen om onze favoriet Guided Tour te horen. Daarna maakten we ons op voor de finale van de avond met allereerst het overrompelende Knocked Loose. De band voelde zich als een vis in het water in de grootste tent van het festival en wist het publiek op te jutten tot iets in de buurt kwam van absolute chaos, maar dan wel op positieve wijze. Denk aan een wall of death over de volle lengte van de tent, meerdere circle pits verspreid door de tent en bizar veel crowdsurfers. Fijn dat een festival als Jera niet moeilijk doet over crowdsurfen en gigantische pits. Alleen toen de mensen de pilaren in de tent begonnen te beklimmen werden de mannen van de security wel een beetje zenuwachtig. Tegelijkertijd vuurde Knocked Loose de ene na de andere smerige breakdown op ons af.
Turnstile Summer
Moe maar voldaan kwamen we de tent weer uit, wetende dat er nog energie gevonden moest worden voor de laatste twee uur van de avond en nacht. Die energie kregen we van de mannen van Terror, maar in plaats van dat we vol in de pit doken, bekeken we het hardcore-schouwspel van gepaste afstand. Daarna snel weer de Eagle-tent in voor Turnstile. De band waar niet alleen wij speciaal voor waren gekomen, maar een groot deel van de festivalgangers. Iedereen leek zin te hebben in een broeierige zomeravond in deze ‘Turnstile Summer’, want dat 2025 het jaar is van Turnstile is inmiddels wel duidelijk.
Het was al snel duidelijk dat we te maken gingen krijgen met een strakke show waarin Turnstile vol overtuiging liet horen hoe ontzettend goed ze zijn en hoe ze genres weten te overstijgen. Opener Never Enough was daarvan een schoolvoorbeeld. De hardcore-roots van Turnstile zijn amper te horen in het nummer, maar toch schreeuwde de volggepakte tent elke woord van de tekst vol overgave mee. De energie knetterende in de lucht. Door meteen door te pakken met TLC toonde Turnstile aan dat ze naar Limburg waren afgereisd om de boel vakkundig in vuur en vlam te zetten.
Heel mooi doseerde de band uit Baltimore de sfeervolle nummers van het nieuwe album met klassieke beukers van de oude platen. Voor elk wat wils. Mooi ook dat een fan die het podium beklom de tekst van Keep It Moving in de microfoon moet schreeuwen. Iets wat hij erg goed deed. Turnstile pakte door met heerlijke nieuwe nummers als I Care en Seein’ Stars. Bijzonder was Look Out For Me dat fel begon en eindigde als een pompende dance-track. Het maakt niet uit welke muzikale koers Turnstile vaart, alles weet te overtuigen. Dit deel van de show bleek de opmaat naar een soort toegift.
Deze kwam als een drietrapsraket met Mystery, Blackout (waarbij de lichten uitgingen in de tent) en de nieuwe klassieker Birds. Bij het laatste nummer nodigde zanger Brendan Yates de fans uit om op het podium te komen. Een prachtig gezicht. Wat een heerlijke afsluiter van een toch al niet verkeerde dag. Wie trouwens goed keek naar de videoschermen in de zaal kon lezen dat Turnstile op 10 november weer in Nederland is voor een show in AFAS Live. Natuurlijk zijn we daar ook weer bij.
