Ieder gameconsole kent zijn exclusives maar ik denk dat Sony dit toch oprecht het beste voor elkaar heeft. Dit jaar is nog maar net begonnen en we zagen al twee fantastische games die we (voorlopig) niet gaan zien op andere consoles: Final Fantasy VII: Rebirth en Stellar Blade.
Final Fantasy VII: Rebirth
Ik zat in de zaal, ergens in Los Angeles in 2015 toen Final Fantasy VII: Remake aangekondigd werd en ik had het niet meer. Een heruitvinding van mijn meest geliefde game, waar we later van leerde dat dit uit drie delen ging bestaan, het had me praktisch in tranen. Final Fantasy VII: Remake bleek een volledige nieuwe ervaring te zijn, die leunt en voortbouwt op de ervaringen uit het origineel en was bovenal fenomenaal. Hooggespannen verwachtingen dus voor het tweede deel in de vorm van Final Fantasy VII: Rebirth.
Nu we de basis opgezet hebben en in 40 uur die de eerste twee uren uit de originele game gecoverd hebben, is Rebirth de stap naar de vrijheid. Het opent de game op naar een open wereld, waar het wel lijkt alsof de gamemakers de mededeling gehad hebben om al hun ideeën in één game te doen. Het raakt een aantal klassieke scènes zoals de Gold Saucer, Junon en Mt. Corel, maar doet dat op een eigen manier – doorspekt met minigames en zij-activiteiten. Radiotorens op de kaart afzoeken? Sure! Honden Rocket League? Zeker. Cloud, Tifa en Aeris in beachwear laten vechten met een monsterlijke tank? Uiteraard!
Final Fantasy VII: Rebirth doet zo verschrikkelijk veel en zoveel eigenaardige dingen, zoals Cloud kilometers laten maken op een Segway op Costa Del Sol bijvoorbeeld, dat het haast niet te bevatten is. Het is echt één van die games waarbij je teveel mist wanneer je de game zou willen main linen en je de zij-activiteiten naast je neerlegt – iets wat ik als game-reviewer vaak moet doen. Er is zoveel verstopt in Final Fantasy VII: Rebirth en er is zijn zoveel mooie momenten die je mist wanneer je niet de tijd hiervoor neemt. Erg mooi, maar tegelijkertijd is dit ook de grootste zwakte van deze sequel. Wil je de volle ervaring, dan moet je de 100+ uren beschikbaar maken. Doe je dat niet? Dan mist Final Fantasy VII: Rebirth de impact die deze titel verdient.
Stellar Blade
Waar Final Fantasy VII: Rebirth eer bewijst aan het verleden, draagt actiegame Stellar Blade zijn inspiratie ook op de mouw. Sexy robot androïde dames in een actiegame in een postapocalyptische wereld waar de mensheid haast uitgestorven lijkt; klinkt het bekend? Stellar Blade wil zo graag Nier: Automata zijn en doet een aardige poging, maar kan uiteindelijk niet dit meesterwerk benaderen. Wat niet betekent dat Stellar Blade een slechte game is, in tegendeel! Het ziet er ten eerste zeer goed uit en is voorzien van sfeervolle muziek, duidelijk geïnspireerd op Nier: Automata.
Combat is subliem en erg snel en actiegericht in zijn doen. Maar verwacht niet dat dit simpel button bashen is; menig vergelijking is reeds gemaakt met Sekiro: Shadows Die Twice. Ook al is Stellar Blade niet zo hardcore als dat, maar het kan zeker wel pittig worden en leunt zwaar op snelle inputs. Het dwingt je al snel te leren herkennen welke aanvallen te blokkeren zijn, welke je moet ontwijken en bij welke je een speciale beweging kunt doen om direct achter hen te komen voor dikke schade.
Tussen de gevechten door leer je over de gebeurtenissen om je heen aan de hand van redelijk droog geacteerde, weinig uitstralende NPC’s en ook de filosofische zaken die het probeert op te brengen halen het niet bij diens inspiratie. Het kent ook vele verschillende items die je braaf oppikt, maar waar je geen idee van hebt wat dit voor impact zal hebben wanneer je bij je volgende kamp aan komt. Toch is Stellar Blade absoluut het checken waard; hoe het soepele actie, prachtige boss fights en een heerlijke atmosfeer combineert is meer dan genoeg reden om deze game een kans te geven.