Soms zijn er van die games die op papier gedoemd zijn te mislukken, maar in de praktijk verrassend goed werken. Mario + Rabbids Kingdom Battle is precies zo’n game. Zoals de naam al doet vermoeden krijgt Mario in de game te maken met de bekende schreeuwkonijnen van Ubisoft.
De keuze voor deze konijnen is opmerkelijk. Op het internet zijn ze, in tegenstelling tot Mario, namelijk niet bijster geliefd en worden ze grotendeels als irritant ervaren. Persoonlijk heb ik nooit zoveel problemen met ze gehad, maar zelfs de grootste Rabbid-hater kan Mario + Rabbids niet spelen zonder te lachen om de taferelen op het scherm.
Dan komen we ook meteen aan bij het eerste positieve punt van de game, het gevoel voor humor. De Mario-games staan niet echt bekend om hun gevoel voor humor, maar de Rabbids weten dit aan de mix toe te voegen door zowel Mario als zijn vrienden te persifleren. Met name de ‘bitchy’ Peach Rabbid die overal maar selfies moet maken met haar smartphone wist mij keer op keer te laten lachen.
Niet de gebruikelijke Mario
Laat je niet misleiden door de bolle besnorde Italiaan op de hoes, want we hebben hier namelijk te maken met een product dat allesbehalve een gebruikelijke Mario-game is. Eén van de voorwaarden van Nintendo voor Ubisoft (de partij achter de game) was dan ook dat Mario zijn vijanden niet mocht verslaan door op ze te springen. In plaats hiervan maken alle personages gebruik van een geweer. Maak je geen zorgen, er zit geen spat bloed in de game en het geheel blijft kindvriendelijk. Op grafisch gebied tenminste, de game zelf zal in mijn optiek te lastig zijn voor de jonge doelgroep vanwege de speelstijl.
Tactische vaardigheden
In plaats van het platformen, wat we normaal gesproken doen met Mario, gaat het hier om een turn based strategiespel in de lijn van XCOM. Iedere beurt schuif jij een team van drie gekozen personages (zowel bekende Mario, als Rabbid varianten daarvan) over het speelveld om de vijand te flanken en de meeste schade aan te richten.
In rap tempo worden nieuwe type vijanden geïntroduceerd en krijg je nieuwe technieken onder de knoppen.
Vanaf de tweede wereld krijg je bijvoorbeeld vijanden met schilden voorgeschoteld, die een totaal andere aanpak vergen dan de vijanden die je daarvoor uitschakelde. Tegelijkertijd krijg je zelf genoeg technieken om dit voor elkaar te krijgen. Naast de wandelingen over het veld, kan er bijvoorbeeld gebruik gemaakt worden van teamleden om via hun hoofd, of de bekende warp pipes, een groter stuk af te leggen. De vijand kan dit echter ook en zal hier genadeloos gebruik van maken om eveneens het perfecte schot te lossen. Binnen no-time worden meerdere kettingreacties aaneengeschakeld waardoor je goed moet opletten welke tactische mogelijkheden jij hebt, maar de vijand ook.
Door deze gameplay mist het wel de makkelijke instap die je bij andere Mario spin-offs gewend bent. Geef iemand die nooit gamet een controller en ze kunnen zonder moeite een potje Mario Kart of Mario Tennis spelen. Mario + Rabbids gaat veel dieper dan dat en is dus ook lang niet voor iedereen geschikt. Het is qua moeilijkheidsgraad lang niet zo lastig als de XCOM-franchise, maar het is absoluut geen makkelijke game. Zeker niet als je geen ervaring hebt met strategiegames. Zelfs ik, als gaming veteraan, heb het meerdere keren af moeten leggen tegen het vijandige konijnenleger. Na een verlies had ik wel meteen de drang om de match opnieuw te proberen om erachter te komen wat ik fout had gedaan.
Enkel minpuntje
Eén van de weinige hekelpunten van de game moet wel de camera zijn. Tussen de gevechten door verken je de wereld en zijn er puzzels verspreid om op te lossen, maar hierin werkt de camera lang niet altijd even goed mee. Op willekeurige momenten besluit de game dat de camera een vast perspectief moet hebben en niet meer door de speler gecontroleerd kan worden. Ook de besturing werkt bij de hiervoor genoemde puzzels niet altijd even lekker mee. Een aantal hiervan is tijdsgebonden, waardoor je binnen een aantal seconden een bepaalde hoeveelheid munten moet verzamelen, mede door kisten te verschuiven. De besturing voor het activeren (en dus schuiven) van de kisten is vrij precies, waardoor je vaak langs de kist heenloopt en deze precies de verkeerde kant opschuift.
Als je de game speelt en ziet zou je er niet van uitgaan dat we hier te maken hebben met een door Ubisoft geproduceerde game. Alles heeft de ‘Nintendo-polish’ die je kent van de gebruikelijke Nintendo-games. Van de gameplay tot de audiovisuele pracht en praal. Gebieden zijn kleurrijk en de muziek is simpelweg geweldig (en op Spotify te luisteren). Niet heel gek wanneer je bedenkt dat Grant Kirkhope de componist is van de soundtrack. Deze beste man was eerder verantwoordelijk voor de muziek van Nintendo 64 klassiekers als Banjo Kazooie en het recentere Yooka-Laylee.
Conclusie
Mario + Rabbids Kingdom Battle is als een boterham met pindakaas en hagelslag. Een verrassend lekkere combinatie, maar één die lang niet door iedereen gewaardeerd zal worden. De kleurrijke graphics en het gevoel voor humor zijn van een hoog niveau en de gameplay zal je uitdagen om out of the box te denken.