Met de grote hoeveelheid games die wekelijks verschijnen, is het soms moeilijk om helemaal bij te blijven. Om ruimte te geven aan games die ondersneeuwden in de drukte presenteert Mixed Grill een nieuwe toevoeging aan de serie ‘Mogelijk Gemist’, waarin we games aandacht geven die hun moment misten.
Horizon Forbidden West: Burning Shores
Het zit Horizon ook nooit mee. Hoe geweldig de games ook wel niet zijn, iedere keer als er een nieuw deel uitkomt, wordt deze al snel overschaduwd door een andere grote game. De eerste game kon niet opboksen tegen The Legend of Zelda: Breath of the Wild en de sequel Horizon Forbidden West kreeg kort na de release Elden Ring voor zijn kiezen. Net als de eerste game heeft ook de sequel een grote uitbreiding gekregen om de game wat extra leven in te blazen.
In Burning Shores reist Aloy na een korte introductie af naar het Los Angeles van de toekomst. Ondanks de ruïnes en vulkanische omgeving, zijn er nog genoeg landmarks en grote gebouwen om te beklimmen. Mijn grootste obstakel tijdens het spelen waren niet die iconische punten, maar dat ik weer volledig aan de gameplay moest wennen. De DLC kan pas gestart worden als je het hoofdverhaal hebt uitgespeeld en gaat er dus vanuit dat je nog precies weet wat Aloy allemaal kan en welke knoppen je daarvoor gebruikt. Het probleem is alleen dat ik de game niet meer heb gespeeld sinds de release…wat ruim een jaar geleden was. Een kleine opfris-tutorial had geen kwaad gekund, want haar pakket aan moves wordt in Burning Shores nog verder uitgebreid.
Ondanks de collectibles die je speeltijd kan oprekken, is de verhaallijn van Burning Shores een korte ervaring. Er wordt flink de draak gestoken met een zekere megalomane techplayboy (hallo Elon Musk) die als bad guy wordt neergezet, maar het fungeert meer als opzet voor een derde deel dat door het einde van Forbidden West al onvermijdelijk was, maar nu nog meer. Het is tevens de laatste performance van Lance Reddick als Sylens die dit jaar overleed.
De “Horizon-vloek” was bij Burning Shores echter ook weer van de partij, want nog geen maand later kwam er een zekere game genaamd Tears of the Kingdom uit. Arme Aloy, hopelijk zit het je bij een derde deel meer mee.
Advance Wars 1 + 2 Re-Bootcamp
Er was een tijd dat Fire Emblem niet de enige tactische game van Nintendo was. Op zowel de Game Boy Advance als de Nintendo DS waren de Advance Wars-titels bij mij favoriet. Na jaren van stilte rondom de franchise, werd een paar jaar geleden een remake van de eerste twee games aangekondigd…om vervolgens vlak voor de release uitgesteld te worden voor “onbepaalde tijd”. Hoewel Nintendo nooit een officiële reden heeft gegeven, is naar alle waarschijnlijkheid de oorlog in Oekraïne de reden waarom de remake een extra tijd op de plank heeft moeten liggen terwijl de game eigenlijk al klaar was.
Het mocht even duren, maar eindelijk is de game op de Switch uitgekomen en wist het precies te doen wat ik er van wilde. Een remake die de gameplay van de originele titels in ere houdt, maar met een grafische stijl die aangepast is naar nu. Tegelijkertijd heeft het aanpassingen in de gameplay waardoor het net wat lekkerder speelt, zonder de soms verdraaid pittige missies uit de campaign makkelijker te maken. Kijk niet vreemd op als je al na de eerste paar missies opeens gevechten begint te verliezen, de vijand kan namelijk genadeloos zijn bij het maken van een verkeerde move. Net als bij Fire Emblem maakt Advance Wars gebruik van een “steen-papier-schaar” systeem waarbij bepaalde units sterker of juist kwetsbaarder zijn tegen andere. Tactisch nadenken bij het plaatsen van je leger en je tegenstander een stap voor zijn maakt de gevechten van deze games zo gaaf en werkt meer dan twintig jaar later nog steeds verdraaid lekker.
Hopelijk is dit het startschot van een volledig nieuw deel, want deze reboot smaakt absoluut naar meer.
Park Beyond
Wie is er niet groot geworden met Roller Coaster Tycoon op de PC? Het bouwen van je eigen pretpark is de perfecte formule voor een videogame en door de jaren heen zijn er genoeg games met dat idee uitgekomen. De ene succesvoller dan de andere. Park Beyond is de new kid on the block en heeft de unieke twist dat jij als speler de attracties, maar ook de kraampjes zo gek mogelijk kan maken als dat je zelf wilt. Zwaartekracht en de natuurwetten zijn hierbij volledig te passeren. Een achtbaan die halverwege de rit het karretje via een kanon wegschiet, of verder laat gaat zonder rails is geen probleem.
Zoals het een echte pretpark-sim beaamd, is het succesvol runnen van een pretpark niet alleen een kwestie van attracties bouwen, maar zit er ook een volledig managementgedeelte achter waarbij je niet alleen het plezier van de bezoekers in de gaten moet houden, maar ook de cashflow.
Het bouwen van de attracties werkt (ook op console met een controller!) prima en je krijgt tijdens het bouwen al een preview te zien van hoe de rit zal verlopen, maar technische issues kunnen het plezier wat in de weg zitten. Park Beyond is jammer genoeg niet zonder bugs en het gebeurde een enkele keer zelfs dat de game volledig crashte. Die bugs hebben overigens niet alleen invloed op de graphics, maar ook op de gameplay. Onzichtbaar vuilnis wat niet te verwijderen was, zorgde voor negatieve recensies van mijn bezoekers wat het succesvol houden van mijn park onnodig moeilijk maakte. Sinds de release wordt de game al wel goed ondersteund door de developer met patches, dus mocht je Park Beyond over een paar maanden een kans willen geven heb je een grote kans dat de ervaring al een stuk soepeler zal zijn dan wat ik heb gespeeld.
The Last of Us Part I Steam Deck
Van een game waarbij de blijheid en felle kleuren van je scherm spatten, springen we voor de laatste game over naar het volledig tegenovergestelde. Het is geen geheim dat ik allebei de The Last of Us-games een warm hart toedraag. Dusdanig dat ik ze ieder jaar wel een keer speel en Sony zorgt ervoor dat ik iedere keer wel een nieuwe versie heb te spelen wanneer ik dit wil doen. The Last of Us kwam op de PlayStation 3 uit, maar kreeg op de PS4 een Remaster en eind vorig jaar een remake op de PS5 in de vorm van The Last of Us Part I. Het zal mij dan ook niet verbazen als we binnen een jaar een PS5-port krijgen van het fenomenale The Last of Us Part II.
Om een nog groter publiek te bereiken (zeker toen de HBO-serie ook een gigantische hit werd), werd Part I uitgebracht op de PC. Mijn collega Sander en ik zijn groot fan van onze Steam Deck en ik kon dan ook niet wachten om Part I te spelen op het kleine scherm, terwijl mijn vriendin dezelfde game speelde op de PlayStation 5. In tegenstelling tot de remaster die de game al had gekregen op de vorige console generatie, is Part I volledig gebouwd voor de huidige console. De graphics zijn simpelweg indrukwekkend en de nieuwe character models zorgen ervoor dat de emoties tijdens de emotionele cutscenes nog meer kracht krijgen. Daarnaast waren er in de gameplay quality of life veranderingen toegevoegd die waren geïntroduceerd in Part II.
De launch van Part I op de Steam Deck ging echter niet bepaald vlekkeloos… Dusdanig dat er genoeg memes te vinden zijn met duidelijke voorbeelden over hoe lelijk de game er op de mini PC uitzag. Een goed voorbeeld dat lang niet alle games soepel draaien op de Steam Deck. Returnal, die begin dit jaar ook een PC-versie heeft gekregen, heeft zelfs een Unsupported label gekregen vanuit Valve. In het geval van The Last of Us heeft het verhaal gelukkig een beter einde gekregen, want op het moment van schrijven heeft hij na een flink aantal patches en updates een Verified label gekregen en kan je hem met een gerust hart stelen op de handheld. Het ziet er grafisch dan wel niet zo indrukwekkend uit als op de PlayStation en je krijgt minder frames per seconde, maar het feit dat je een game als The Last of Us on the go kan spelen is indrukwekkend.