Misschien heb je hem wel op Radio 6 voorbij horen komen: vorige week kwam het spotje over het optreden van Jarle Bernhoft wel heel vaak voorbij. Zijn cd Solidarity Breaks staat vol met vermakelijke, maar misschien wat onoriginele soul.
Gelukkig kun je dat van zijn liveshows niet zeggen: op het podium ontpopt deze Noor zich tot een one-man copy/paste versie van Jamie Lidell. Op de afgelopen editie van North Sea Jazz was hij al een populaire bezienswaardigheid, en daarom is het niet gek dat het MC Theater in Amsterdam afgelopen zondag goed gevuld was met een nieuwsgierige meute dertig-plussers.
Deze relatief nieuwe artiest kwam al snel met een live-cd op de proppen (1: Man, 2: Band), waardoor eigenlijk al te raden was dat er live meer gebeurt dan enkel het naspelen van zijn plaat. Bernhoft heeft deze podiumreputatie deels opgedaan door slim gebruik van een loopstation, die hij gebruikt om zijn nummers laagje voor laagje op te bouwen. Hij begint bijvoorbeeld met een ritmisch gebonk-tik op de gitaar, dat zich automatisch herhaalt. Hier overheen neemt hij een laagje achtergrondgeneurie op, gevolgd door een laagje lekkere handclaps, om aansluitend het geheel af te toppen met lead zang. Naast akoestische gitaar wordt ook nog moeiteloos piano, backing vocals, beatboxerij en een overstuurde ukelele over elkaar gelegd als ware hij een levende drumcomputer. Een live band lijkt nergens voor nodig.
Handige gadget
Het is erg vermakelijk om te zien hoe elk nummer ter plekke wordt geconstrueerd. De opener Ever Since I Was A Little Kid gaat erin als zoete koek en iedereen zingt direct mee met So Many Faces. Zowel uptempo tracks als een enkel zwijmelnummer blijkt prima in elkaar gezet te kunnen worden door middel van zijn handige gadget. Het truukje wordt bij praktisch ieder nummer gebruikt, maar toch gaat het niet snel vervelen: afwisseling tussen instrumenten, opbouw en sfeer houden het geheel interessant tijdens de set. Ook gooit hij ergens halverwege zijn krukje van het podium als teken dat er gedanst moet worden, maar het publiek was hem al voor. Ook de afsluiter voor de toegift wordt goed ontvangen: een Do It Yourself-versie van Shout van Tears For Fears wordt door het publiek graag meegezongen. Ook krijgt de mislukte eerdere versie van C’mon Talk een geslaagde herkansing in de toegift. Deze meneer weet wel hoe hij zijn publiek moet pleasen!
Ja, het lijkt misschien alsof Bernhoft zijn bekendheid heeft gekregen door middel van een ordinair truukje. Maar deze man heeft veel meer te bieden dan enkel handig gebruik van electronica: Tel er zijn indrukwekkende gitaar- en pianokunsten, een gitzwarte soulstem die niet zou misstaan bij een Brooklyn gospelkoor en een aanstekelijke stage presence bij op en je ziet direct dat Bernhoft op het podium een compleet alles-in-één-pakket levert. Wie wist dat Noren zo zwart konden zijn? Dames en heren, gaat dat zien, gaat dat zien!
Recensie: Joey Schaasberg