Wie niet goed oplet zou de strip Rébétiko van Fransman David Prudhomme kunnen bestempelen als het verslag van een avond doorhalen van een groep musicerende vrienden.
Op zich niets mis mee, maar de context maakt geeft het verhaal heel veel extra lagen mee. Hierdoor wordt de strip opeens intrigerend en krijg je behoefte om je te verdiepen in dit stukje geschiedenis.
Vluchtelingen
In de jaren 30 van de vorige eeuw was er een fascistisch militair bewind in Griekenland. Degenen die het daarbij het zwaarst te verduren hadden waren de vluchtelingen uit de gebieden die na 1922 uit Smyrna (het huidige Izmir) en omgeving naar de grote Griekse steden waren getrokken. Deze ballingen en outcasts werden rebetes genoemd. Onder het juk van verveling, criminaliteit en heel veel hasj ontstond de muzieksoort rebetika.
Het boek volgt een groep rebetes die dronken en stoned (een toestand die Prudhomme heel treffend kan uitbeelden) door de buitenwijken van Athene zwalkt. Naast hun liefde voor muziek, hasj, drank en vrouwen hebben de vrienden ook een serieus doel: een gezamenlijke strijd tegen het fascisme. Daarnaast is er ook nog een Amerikaanse platenbaas die interesse toont in de rebetika, de Griekse blues.
Dronken, geil of stoned
De tekeningen zijn veelal uitgevoerd in mediterrane bruintinten, met hier en daar wat lichtblauw. Met dit beperkte kleurenpalet weet Prudhomme toch een treffend beeld van de buitenwijken van Athene te schetsen. De stijl van de Fransman lijkt soms slordig, maar zit vol detail en vooral de dronken, geile of stonede blikken van de mannen zijn heel sterk weergegeven.
Wij waren na het lezen van het boek meteen nieuwsgierig naar de achtergronden van het verhaal en kwamen erachter dat de hoofdpersonen losjes zijn gebaseerd op beroemde Griekse muzikanten. Van de meeste daarvan konden we ook nog eens muziek vinden op Spotify en zodoende raakten we in de ban van de rebetika. Precies zoals David Prudhomme was toen hij de inspiratie kreeg voor dit boek.