Daar stonden ze dan in een broeierig Paradiso: de Fleet Foxes. In de laatste anderhalf jaar uitgegroeid tot de lievelingetjes van de muziekkenner.
Gelukkig doet de band niet aan sterallures of ander rocksterrengedrag. Integendeel, het optreden zat vol met rommelige onderbrekingen. Ook bij opkomst moest de band eerst nog even stemmen en overduidelijk zijn draai vinden. Toen echter de show echt begon met de vierstemmige zang van Sun Giant was het overduidelijk dat dit een bijzondere avond ging worden.
Veel was er niet veranderd in vergelijking met bijvoorbeeld de show die Fleet Foxes vorig jaar op Crossing Border gaf. Af en toe hoorde je dat de band in nummers op zoek was naar een geluid dat wellicht beter past bij hun sterrenstatus. Zo waren de drums af en toe een stuk steviger als op het album, klonken de keyboardpartijen dominanter in de mix of was er wat gitaarnoise. De hoofdmoot bleef echter bestaan uit het typische geluid van de band, dat op veel andere namen uit de muziekgeschiedenis lijkt, maar tegelijkertijd ook heel eigen is.
Zoals al eerder gezegd zat de show vol rommelige onderbrekingen met gitaren die gestemd moesten worden enzo, maar echt storend was dat niet echt. De bandleden gebruikten die pauzes om wat grapjes te maken over hun baarden of over huurfietsen en als het euvel verholpen was dan was de magie van de show al snel weer terug.
Meerstemmige zang
De hoogtepunten van het optreden waren de nummers die zanger Robin Pecknold solo deed. Er was toen goed te horen dat hij het genie van de band is, ook zonder meerstemmige zang zijn de nummers door het gitaarspel en de stem van Pecknold erg mooi. Alleen jammer dat hij ook het kunstje van zingen zonder microfoon en versterker wilde tonen. Ook zonder dat was de zaal stil. Nu moesten de mensen achterin en op het balkon erg moeite doen om het nummer goed te horen.
Conclusie: Fleet Foxes is niet alleen op plaat een unieke, prachtige band, maar ook live zijn ze indrukwekkend. We zijn benieuwd naar wat ze in de toekomst zullen gaan brengen.