Recensie: James Blake – The Metro, Chicago

james blake

Na zijn overweldigende succes op het Pitchfork festival was het natuurlijk een kwestie van tijd voordat James Blake de Amerikaanse Midwest opnieuw zou aandoen. Waar zijn eerste optreden eerder dit jaar nog in de piepkleine Beauty Bar was, is de Metro (denk Paradiso-afmeting) inmiddels meer zijn formaat.

Na het voorprogramma Chairlift (ongeorganiseerde neo-jaren 80 synthpop met vocalen die er totaal niet bij passen – terug naar de repetitieruimte, jongens!) was het rond half elf zover. Metro was zo goed als uitverkocht toen de zaal voor het eerst op haar grondvesten schudde: Blake had duidelijk meer controle over het volume en de equalizer dan eerder op Pitchfork: sub-bassen die het trio tentoon spreidden deden fysiek pijn, gevolgd door leegte in het middensegment, en dan pas de hoge (met sequencers vervormde) stem van Blake. Het publiek stond weliswaar massaal met de vingers in de oren, maar ook zichtbaar te smullen: dit was duidelijk een publiek dat de Engelse neo-dubstepsensatie nog niet eerder gezien had. Het gevoel is bekend: een gigantische WTF op het moment dat de helikopterbas van Limit To Your Love begint, de enkele tracks waar het tempo naar het einde toe verdubbeld wordt, en de gesamplede vocalen van Blake waartegen hij zelf harmonieën gooit op het randje van dissonantie. Prachtig, maar we hadden wat meer intimiteit verwacht in dit toch wat kleinere zaaltje. De band is nog steeds zenuwachtig en heeft enige tijd nodig om zelfverzekerd op het podium te zitten. Blijkbaar ontleent de band energie aan de massa-hysterie van een festivalpubliek.

Aanstaande EP

Het songmateriaal is nog steeds dik in orde: het merendeel van het titelloze debuutalbum kwam voorbij, evenals wat ouder werk en twee (niet benoemde) tracks van de aanstaande EP. En daar was iets bijzonders mee aan de hand: beide nieuwe tracks waren in feite gewoon pianoballades. Geen meerdere gelaagde vocalen, geen lood- en loodzware basdrums, geen sample triggers. Wat overblijft is een kwetsbare singer-songwriter à la Ed Harcourt of Ben Christophers, een rol die Blake op het lijf geschreven is. Een dergelijke wijziging zou ons niet verbazen: Blake heeft zich in recente pers wel vaker afgekeerd tegen het dubstep-predikaat dat hem is gegeven. Dat zou de eerder genoemde WTF-factor bij zijn volgende tour ten goede komen. Want hoe geweldig en overdonderend de live-ervaring die James Blake brengt weliswaar is (The Wilhelm Scream is nog steeds een kippenvel-machine), na meerdere concerten prik je wat makkelijker door de truukjes heen, en ga je hopen dat Blake je nog eens op het verkeerde been kan zetten. Talent is er genoeg, lef op zich ook wel, dus wie weet.

Het bovenstaande klinkt misschien negatief, maar we hopen dat de rode lijn duidelijk is: eenieder die deze bijzondere act nog niet live heeft gezien – GAAT DAT ZIEN. We hopen wel dat Blake zichzelf als artiest blijft ontwikkelen, en zich niet gaat opsluiten in de huidige werkwijze. Tenzij hij ook die weer helemaal op nieuw kan uitvinden, natuurlijk.

Jacco Kuipers