Metal Gear Rising: Revengeance is een game die met moeite is gemaakt. Het team van Hideo Kojima, de bedenker van de hele serie, wist niet goed hoe ze hun “ik-hak-alles-kapot” ideeën konden verwerken naar een echte game. Uiteindelijk hebben ze de game samen gemaakt met Platinum Studios, bekend van de game Bayonetta. Laat deze samenwerking nou een briljante zet zijn geweest van Kojima.
Bloederige boel
Platinum Games is geen onbekende op het gebied van vliegensvlug hakwerk. Bayonetta staat bij menig gamer bovenaan als het om hack & slash titels gaat en in Vanquish wisten ze een aktiegame neer te zetten waar het draaide om vliegensvlugge kills maken. Metal Gear Rising kan goed gezien worden als een combinatie van beide.
Het speciale van Revengeance is de Blade Mode. Hierin vertraagt Raiden de tijd en kan de speler, door middel van de analoge sticks, nauwkeurig de slag van zijn zwaard bepalen. Dit is nodig om op een tactische manier te verslaan, of om als een bezetene alle voorwerpen alles kapot te hakken. Niets is te gek, want met zijn zwaard kan Raiden volledige bomen, steunpilaren en steigers in kleine stukjes veranderen. Het was zelfs mogelijk om een volledig reuzenrad te millimeteren.
Is een vijand vaak genoeg geraakt, dan wordt deze letterlijk op deze lijn door midden gehakt. Maar waarom zou je een vijand maar in twee stukken hakken, als je nog door kan blijven hakken. Mijn persoonlijke record aan stukjes vijand is op dit moment 556, maar dat kan volgens mij nog veel hoger! Hoe vet het ook is om vijanden (letterlijk) een kopje kleiner te maken, heeft het ook nog een strategische functie.
Zodra een vijand op een bepaalde manier wordt doorklieft, laat Metal Gear Rising je zonder pardon de ruggengraat uit deze cyborgs rukken. Deze knijpt Raiden vervolgens helemaal fijn, waarna zijn eigen levens en energie meters weer volledig aangevuld zijn. Klinkt dat smerig en gestoord? Best wel. Is het erg vet om te doen? JA! Het voelt erg bevredigend om een eindbaas, aan het einde van een pittig gevecht, in meer dan vijfhonderd stukjes te hakken Met dat hakken had mijn Xbox 360 in het begin wat moeite. Zodra de vijanden of voorwerpen in iets te veel stukjes waren veranderd, begon de framerate te stotteren. Gelukkig was dit de dag erop verholpen door een update. Vergeet deze dus ook niet binnen te halen!
Typisch Kojima
Hoewel Kojima niet direct invloed had bij de ontwikkeling van Revengeance, had het verhaal zo van hem kunnen zijn. Heftige onderwerpen als orgaanhandel, kindsoldaten en sneren naar de Amerikaanse overheid en hun manier van oorlogsvoering worden niet ontweken. Toch is het niet alleen maar drama in de nieuwe Metal Gear-game. Op de juiste momenten hebben de makers er een goede dosis luchtige humor in weten te verwerken, die ik persoonlijk erg kon waarderen. Ik werd volledig in het verhaal meegezogen en de beweegredenen voor Raiden zijn dan ook overduidelijk.
Vier jaar na Metal Gear Solid 4, werkt Raiden voor een groep huurlingen. Zijn bedrijf wordt ingehuurd om een belangrijke minister te beschermen. Deze missie gaat volledig de mist in en zelfs Raiden moet het tijdens het eerste half uur al bijna bekopen met zijn leven. Wat volgt is een erg diepgaand verhaal vol complottheorieën en waarbij de motieven van zowel de helden en schurken in twijfel kunnen worden getrokken. Dit komt mede door de achterliggende motivatie van de bad guys uit het Desperado-team. Stuk voor stuk kunnen zij uit de reguliere Metal Gear-games komen. Ze hebben allemaal heeft een dramatisch achtergrond verhaal en de gevechten met hen zijn stuk voor stuk episch. Met name de allerlaatste eindbaas is (positief) vreemd van de bovenste plank.
Wat ik wel erg jammer vond was de kleine hoeveelheid interactie met het team dat Raiden helpt. Een aantal van Raiden’s mede-huurlingen hebben te weinig aandacht gekregen, maar waren wel interessante personages. Wel ben ik erg te spreken over de partner van Raiden; Wolf. Deze robothond met gevoel voor humor, weet juist door zijn elektronische stem de juiste toon te zetten en zorgt voor wat grappige momenten.
Like a ninja
Naast de Blade Mode bezit Raiden ook over de Ninja Run. Deze kan het beste gezien voor als een opgefokte versie van de parkourmogelijkheden uit de Assassins Creed-games. Terwijl je de rechter trigger ingedrukt houdt sprint Raiden zonder gemak over obstakels heen en blokkeert hij kogels. De Ninja Run wordt ook gebruikt in sommige grotere gevechten. Zo rent en springt Raiden namelijk met gemak over afgevuurde rakketten, om dichterbij grote mechs en/of helikopters te komen. Toch werkt de Ninja Run soms tegen. Het gebeurde bij mij iets te vaak dat Raiden voorwerpen oprende, terwijl dit niet de bedoeling was, of dat rennen simpelweg niet soepel werkte waardoor het er knullig uitzag.
Het blokkeren van aanvallen werkt in Rising iets anders, dan dat je normaal gewend bent van games uit hetzelfde genre. Waar de meeste hack & slash games, een knop hebben om te blokkeren of te ontwijken, mist deze bij Rising. In Revengeance blokkeer je door op het juiste moment een aanval in te zetten, richting de aanvallende vijand. Het klinkt misschien vreemd en vergt zeker wat oefening. Maar zodra je deze vernieuwende techniek eenmaal onder de knie hebt, blokkeer je zelfs de aanvallen van gigantische mechs.
Score
Tijdens de gevechten worden de speler zijn vechtkunsten beoordeeld. Aan het einde van een gevecht krijg je een score te zien, met daarin bijvoorbeeld; de hoogste combo en hoeveel ruggengraten je hebt “verwijderd”. Aan de hand van deze beoordeling krijg je een bepaald aantal punten en deze punten kun uitgeven aan verschillende upgrades. Denk hierbij aan: nieuwe combo’s, nieuwe wapens, extra levens/energiebalkjes etc. Aan het einde van het spel, waren er genoeg onderdelen die ik niet had kunnen kopen. Het zorgde ervoor dat ik de game, nadat ik hem had uitgespeeld, meteen weer opstartte om mijn eigen scores te verbeteren en nieuwe upgrades te kopen.
Nadeel van dit scoresysteem is, is dat je ook ziet hoe lang je bezig bent geweest met een missie en het uiteindelijke spel zelf. Ik zat dan ook met scheve ogen naar mijn score van “Total Play Time” te kijken, toen ik het spel had uitgespeeld. Er stond namelijk dat ik het spel in minder dan vier uur had uitgespeeld. Laat je hier niet door afschrikken. Deze tijdindicatie is namelijk een geval apart. Cutscenes tellen sowieso al niet mee aan deze score en het spel neemt steeds de snelste tijd van de speler en slaat deze op. Zodra je dus dood gaat tijdens het spelen, begint de teller weer opnieuw. Mocht je dus een half uur hebben gedaan over een missie, om hem een dag later in een kwartier te halen, slaat het spel de sessie van een kwartier op.
The Dark Raiden Rises
Iets waar ik gemixte gevoelens over heb is de voice acting van Quinton Flynn, oftewel Raiden. Het ene moment hoor je het zeurende groentje uit Metal Gear Solid 2. Een volgend moment klinkt hij als een volslagen psychopaat, met een stem waar Christian Bale (The Dark Knight) een puntje aan kan zuigen. Nu is dat laatste een verklaarbaar onderdeel van het verhaal, maar om de vijf minuten klinkt Raiden weer anders. Het lijkt nu net alsof ze niet goed wisten wat ze met zijn rol moesten doen.
Conclusie
Ondanks dat Kojima niet meer achter het roer stond, de Solid uit de naam is verdwenen en het sluipen vervangen is door bloederige, vliegensvlugge zwaardgevechten, heeft Revengeance zijn Metal Gear naam meer dan verdiend. Een diepgaand verhaal met genoeg maffe elementen en personages waar je om gaat geven, zorgen voor een geweldige single player-ervaring. En door het scoresysteem heeft de game een hoge herspeelbaarheidsfactor.
Hideo Kojima heeft gezegd, dat als Rising goed zou worden ontvangen, er een sequel gemaakt zou worden. Bij deze schreeuw ik al van de daken: Kom maar op met dat vervolg! Want in mijn ogen is Metal Gear Rising: Revengeance, nu al één van de toppers van 2013.
Metal Gear Rising: Revengeance is nu beschikbaar voor de Xbox 360 en Playstation 3.
Voor deze recensie is de Xbox 360 versie gebruikt.
Marc de Haas