Op papier leek de eerste Taken een simpele actiefilm te worden, met grote namen in de cast. Uiteindelijk werd de film, toen hij in de bioscopen kwam, een hit (vooral in Amerika). Dit kwam vooral door de rol van ex-CIA agent Bryan Mills, die Liam Neeson had neergezet. De scene waarin hij de ontvoerders bedreigt is inmiddels uitgegroeid tot een heuse internet-meme. En wanneer een film veel geld in het laatje heeft gebracht is er genoeg reden om een sequel te maken.
De film begint in Albanië waar de criminele slachtoffers, uit de eerste film, te grond worden gelegd. De vader van één van de bad guys zweert de dood van de doden te wreken en begint een zoektocht naar Bryan Mills.
Terug in Amerika is Mills nog steeds bezig met het opbouwen van een band met zijn dochter, wat nog altijd voor veel problemen zorgt als je een overbezorgde vader met een puberdochter bent. Om de familiebanden wat aan te scherpen nodigt hij zijn ex en dochter uit om hem op te zoeken in Istanbul, waar hij naartoe moet voor zijn werk. Hier begint de film eindelijk op gang te komen, want na een half uur met gênante familie issues, worden vader Bryan en moeder Lenore ontvoerd en is het aan dochter Kim om hen te redden.
De zoektocht naar haar vader duurt gelukkig niet al te lang en dit is maar beter ook. Want hoe goed Maggie Grace de rol van ‘damsel in distress goes badass’ ook neerzet, draait deel twee ook weer om de rol van Liam Neeson.
In de eerste film, vond ik het persoonlijk, erg stoer om Liam Neeson te zien als het type Jack Bauer/Steven Seagal. Het was een badass die je niet tegenover je wilde krijgen. In Taken 2 doet hij dit weer, maar het “nieuwe” van zijn karakter is er van af. De eerste vechtscènes van (de inmiddels 60 jarige) Neeson zijn zelfs een beetje knullig te noemen. Later in de film wordt dit een klein beetje goed gemaakt door meer gechoreografeerde vechtscènes.
Het komt allemaal bekend voor en dat heeft een reden: Taken 2 is meer van hetzelfde. Het verhaal is bijna identiek aan dat van het eerste deel. Liam Neeson legt weer via de telefoon uit aan zijn dochter wat ze moet doen. En zodra de actie begint is het weer een grote achtbaan van achtervolgingen, handgevechten en shoot-outs. Waar het verhaal van de eerste Taken al niet bijzonder spectaculair was, is het bij de sequel gelukt om het verhaal nog simpeler en minder interessant te maken. Sommige dingen in de film zijn ook simpelweg absurd te noemen. Een voorbeeld hiervan is, als dochter Kim haar vaders locatie probeert te traceren door granaten in het rond te gooien. Ook het gesprek tussen vader en bad guy aan het einde van de film deden mijn wenkbrauwen fronsen.
Conclusie
Het is gewaagd om Taken 2 nu pas uit te brengen in Nederland, nu kaskraker Skyfall de diensten uitdeelt. Taken 2 is niet een film die het waard is om speciaal voor naar de bioscoop te gaan. Zet thuis deel één nog lekker een keer op en wacht (als je een fan was van de eerste Taken) tot hij in de winkels verschijnt.
Recensie: Marc de Haas