Raid: verrassingsaanval van de politie met als doel verdachte personen te arresteren
Redemption: verlossing
De titel van deze Indonesisch gesproken film is perfect gekozen. Het belooft een verrassingsaanval van de politie, je krijgt een verrassingsaanval van de politie. Niets meer, niets minder. De verhaallijn is daarmee flintertjedun, maar hoe die wordt weergeven is van een volstrekt ongekende en waanzinnige orde.
In de beginscènes zie je hoofdpersoon Rama (Iko Uwais) opstaan, oefeningen doen en zijn zwangere vrouw zoenen. Opeens zit hij in een bus vol special unit agenten. Ze gaan een gebouw bestormen om een flat vol zware criminelen een lesje te leren. Chef Jaka (Joe Taslim) is nog zeker van zijn zaak en eist dat iedereen het er levend vanaf brengt. Eeeuhm, – en dit is geen spoiler alert – dat gaat m niet worden.
Een orgie aan vuistslagen
De film heeft de opbouw van een achtbaan. Je takelt licht nerveus tergend langzaam naar boven, wetend dat een versnelling snel zal volgen. De eerste tien minuten van ‘The Raid’ zijn net zo ongemakkelijk. Eenmaal voorbij het omslagpunt wordt de kijker echter ongenadig hard weggeschoten, mag die heel af en toe even ademhalen, om vervolgens nog sneller te worden meegeslingerd.
Zodra eenmaal duidelijk is dat de bestorming niet helemaal loopt als gepland, zou er eigenlijk een waarschuwing in beeld moeten komen: ‘Let op, geen enkele vechtfilm zal hierna nog hetzelfde zijn!’
Is het eerst nog veel kogelgeweld en machetes, daarna worden heel veel – lees: absurd veel – vechtpartijen voorgeschoteld. Waarom een orgie aan vuistslagen de voorkeur krijgt boven wapengekletter wordt overigens prima verantwoord door opperboef Mad Dog (Yayan Ruhian): ‘Iemand doden met een pistool geeft weinig voldoening. Je haalt de trekker over alsof je een afhaalmaaltijd eet.’ Waarvan akte.
Het is onmogelijk meer vechtscènes in een film te stoppen. Met een vechtdichtheid van 90% is het maar goed dat er zichtbaar veel tijd is gestoken in het scripten en de choreografie van al die vechtscènes. En hoewel het bijna te zot is om vast te stellen, komen de gevechten toch zeer geloofwaardig en overtuigend over.
Wat daarbij helpt is dat de vier belangrijkste personen in ‘The Raid’ geen amateurs zijn in klappen uitdelen. Zo zijn er prijswinnaars in pencak silat (Iko Uwais en Donny Alamsyah), is er een judokampioen (Joe Taslim) en speelt er een martial arts instructeur mee (Yayan Ruhian). En dat maakt die 10% acteerwerk misschien niet goed, slecht is het ook niet.
‘Waar gaat de wereld naar toe?’
De dodemansrit ‘The Raid’ zorgt halverwege voor een dikke glimlach en op driekwart bulder je vol adrenaline van het lachen. Tenminste, dat zal een deel van de toeschouwers doen. Anderen zullen meer zien in de woorden van een collega-recensent, hoofdschuddend uitgesproken richting uitgang : ‘Bizar, dit is toch niet normaal. Waar gaat de wereld naar toe?’ Dat je even weet je wat je te wachten staat.
Na 85 minuten zal echt iedereen snakken naar het einde, minuut 86 tot en met de laatste op 101 moet je maar beschouwen als een verplichte cooling-down. Het is net als bij de laatste bocht van de achtbaan. Met enigszins betraande ogen en een gelaten grijns zit je te wachten tot je mag uitstappen. Uiterst voldaan, maar ondertussen toch ook blij met de verlossing.
The Raid – Redemption draait vanaf 5 juli in de bioscoop.
Tom Gibcus