Hoe kun je een grijze, druilerige maandag in november beter afsluiten dan met een concert? In de kleine, uitverkochte zaal van de Melkweg verzamelen muziekliefhebbers, hipsters en anderzijds verveelde types zich voor een optreden van het Britse Wild Beasts.
In Nederland is Wild Beasts nog geen hele grote naam, maar daar moet het door critici goed ontvangen derde album Smother toch wel verandering in kunnen brengen.
Opwarmertje van de avond is het uit Manchester afkomstige Dutch Uncles. Met zo’n naam in Amsterdam staan, dat vinden ze zelf ook wel grappig. In eigen stad verkopen ze al zalen uit, maar hier moeten ze zichzelf nog bewijzen. Dat doen ze overtuigend. De nerveuze, computerspelachtige melodietjes, de klagende zuivere stem van de zanger, en vooral diens gekke dansjes overtuigen. Aan het einde van een korte set vliegen de zweetdruppels in het rond en verlaten de mannen als ware rocksterren één voor één het podium terwijl de versterkers nog nagalmen.
Het podium moet dan weer compleet omgebouwd worden voor headliner Wild Beasts, en na een korte soundcheck komen de vier mannen het podium op. Ze worden met veel enthousiasme onthaald. Het maakt eigenlijk niet uit wat ze spelen of zeggen, het publiek reageert met luid applaus en gejoel. Vooraan in het publiek kijken jonge meiden vol bewondering naar de twee frontmannen, Hayden Thorpe en Tom Fleming. Zij zijn zonder twijfel de blikvangers van de band en wisselen elkaar af op zang, toetsen, bas en gitaar. Hun uitzonderlijk mooie stemmen, hoge falset en stemmige tenor, vullen elkaar goed aan. Alsof we een kerkmis bijwonen, zo proberen ze het publiek naar hogere sferen toe te zingen.
Helaas is het geluid niet al te best en overheersen de basgitaar en bassdrum bijna alle nummers. Af en toe is het getril van de bas zo erg dat de ingewanden mee beginnen te vibreren. Op zich is dit niet erg als je naar een dance-act staat te kijken, maar bij subtiele indie-act Wild Beasts worden de stemmige, mooi gelaagde nummers grondig verpest door het gedreun.
De set is gelijkmatig goed en kent weinig uitgesproken hoogtepunten. Door de geluidsbrij beginnen de nummers een beetje hetzelfde te klinken. Echt opzwepend wordt de muziek pas in de toegift met nummers Lion’s Share en All The King’s Men. Na deze twee originele pareltjes van nummers worden we weer langzaam in slaap gesust met het nummer End Come Too Soon. Wild Beasts heeft het talent en de goede nummers om het Melkweg publiek omver te blazen, maar helaas konden we dit niet horen door de overdonderende bas.
Recensie: Saskia Naafs
Foto’s: Erik Bremer
De setlist:
