Bandai Namco heeft de smaak te pakken de laatste tijd met duidelijk herkenbare games, die allemaal iets lenen van een bekende franchise. Scarlet Nexus is de meest recente titel in dit lijstje en flitst over je scherm.
Nadat Code Vein duidelijk door Dark Souls geïnspireerd werd, is dit Devil May Cry en andere snelle actie titels voor Scarlet Nexus. Het combineert vloeiende combat met veel diepgang en de zo kenmerkende animé esthetiek. Dit zorgt ervoor dat Scarlet Nexus direct herkenbaar is, maar ook wat moeite heeft om zich te onderscheiden. Het is echter niet alleen maar rennen, hakken en magie gebruiken: Scarlet Nexus heeft grote ambities voor het verhaal.
Coole wereld
Dit begint erg intrigerend, als we kennis maken met de kadet Kasane of Yuito – welke je als speelbaar personage kiest – die beginnen bij een elite gevechtseenheid. Tijdens hun initiatie worden ze gekoppeld aan mysterieuze tubes welke hen voorzien van magische krachten, wat indrukwekkend wordt overgebracht. Het doel van deze OSF is om de stad New Himuka van de nabije toekomst te beschermen tegen wezens genaamd Others. Deze monsters verschijnen geregeld en terroriseren de stad waardoor de OSF kan optreden om hen te verbannen. De Others duik ik zo in, maar alleen al het futuristische New Himuka en zijn vormgeving maken super coole indruk. Het voelt mogelijk, terwijl het nog steeds futuristisch is – zij het gegrond in de realiteit.
Not like the others
Die Others schitteren echt in Scarlet Nexus. Het komt niet vaak voor dat je dergelijk uniek monster design tegenkomt. Denk aan een vaas met lange dames benen eruit en veel plantvormige antromorpholoishe wezens, monsterlijkheden met gloeilampen erop en een krokodillen wezen met bolvormige gezwellen. Het design deed me bij vlagen denken aan Persona, maar verbaasde me constant met hoe gaaf, vreemd en soms ronduit beangstigend hun design kan zijn. Je bevecht de Others op een interessante wijze en dat dat jouw twee standaard aanvallen geen simpele klappen zijn. In het geval van Kasane zijn dit zwevende messen die rondvliegen en met de verschillende knoppen combinaties in patronen aanvallen.
Krachten
Daarnaast kan de jonge heldin de kracht van Psychokinesis inzetten waarmee objecten gegooid kunnen worden, wat een interessante dynamic geeft. Je bent druk “melee” aanvallen aan het maken met de face buttons en in de tussentijd houd je de schouderknoppen ingedrukt voor het lostrekken en gooien van voorwerpen. Dit gaat van auto’s tot telefoonpalen en zware balken, die met een flinke smak tegen de vijand aan werpt. Omdat dit veel schade doet en vijanden kort kan stunnen, zit dit aan een cooldown waardoor je best een paar tellen de trekker ingedrukt moet houden voor dit de juist kant op vliegt. De rechter trekker werpt voorwerpen op een simpele wijze, waar bepaalde voorwerpen met de linker trekker kunnen worden gemanipuleerd en dit kan dan ook meerdere keren. Het vormt een soort mini game waarin je bijvoorbeeld een gigantische afval container boven op de vijand duwt en vervolgens nog een paar keer aanstampt. Maar interessanter is nog dat de teamgenoten van onze held of heldin ook hun eigen krachten hebben en je deze door middel van de SAS link zelf kunt gebruiken.
Techno, dubstep en ingetogen piano’s
De wereld en combat zitten wel goed dus en ook op het vlak van de presentatie valt weinig te klagen. Scarlet Nexus oogt herkenbaar door de stijl, maar ook kleurcombinaties van veel zwart en rood. Interessant is dat cosmetic items, welke gewoon te verkrijgen zijn door te spelen en niet te koop, altijd zichtbaar zijn en dus ook in de cutscenes. Dit haalde wel eens wat gewicht uit een serieuze scene waarin de bittere Kasane moeilijk keek in haar bizarre outfit. Maar niet alleen de beelden, ook de muziek en de rest van het audio design zijn sterke kanten. Het maakt veel gebruik van techno en dubstep voor de actie, maar is ook absoluut niet bang om en het ingetogen te maken met een piano en wat strijkers. De muziek fit perfect de stemming die Scarlet Nexus meebrengt en dat kon ik enorm waarderen.
Frustraties
Wat ik minder kon waarderen waren de constante, iets waar ik zelfs na drie uur spelen nog geregeld met lastig gevallen werd. Stel, je zit in een gevecht en je voert een actie uit en alle actie wordt stil gelegd voor drie pagina’s aan uitleg. Deze druk je weg en gaat verder waar je na twee slagen weer vier pagina’s aan uitleg krijgt en de actie weer gepauzeerd is. Nu begrijp ik dat Scarlet Nexus veel (en laten we eerlijk zijn: ook minder) complexe systemen bevat, maar zoveel had ik ook organisch kunnen leren. Nu voelde de flitsende actie, Scarlet Nexus’ grootste troef, enorm gehinderd door de constante bemoeienis van de game. Datzelfde kan ook gezegd worden voor de enorme nadruk die het op het verhaal legt. Het komt namelijk geregeld voor dat je een kwartier aan cutscenes aan het kijken bent en waar het verhaal interessant begon, dreef het al gauw bij me weg en dit werd niet geholpen door de statische manier van het brengen hiervan. Stilstaande in-game personages en daaroverheen uitvegrote, portretten konden niet echt de aandacht vast houden, waardoor ik eigenlijk gewoon weer door wilde naar de fijne gameplay.
Conclusie
Scarlet Nexus is een interessante game, die heerlijke flitsende actie combat met interessante systemen kent in een prachtig universum. De wereld en vijanden zijn gaaf en het verhaal begint dan ook sterk, al zakt dit gedurende het spelen wel af. Helaas is er een overdaad aan tutorials en dialogen in de vorm van statische cutscenes die de aandacht niet weten te houden. Dit maakt Scarlet Nexus mogelijk niet een titel die overal aan te raden is, maar wie zoekt naar een leuke, energieke anime actie titel en overweg kan met deze klachten, zou zeker eens een blik moeten werpen op deze game.
Sander Noordijk
