Nu het album echt uit is in ons land (de plaat was al eerder als import te krijgen) staan we nogmaals stil bij deze uniek band en hun prachtige plaat. Omdat The Low Anthem bij het zelfde label zit als Midlake en Fleet Foxes is het makkelijk om een vergelijking met die bands te maken, maar helemaal kloppen doet dat niet. Al zullen liefhebbers van die twee bands deze plaat blind aan kunnen schaffen.
Het sterkste punt van The Low Anthem is de veelzijdigheid van de band en de manier waarop deze heel subtiel te horen is. Ook The Low Anthem blinkt, evenals hun labelgenoten, uit in mooi, vaak meerstemmige zangpartijen. Een verschil is echter het feit dat deze band ook af toe schor en ruig klinkt, zoals in The Horizon Is A Beltway, waarin de zang meer weg heeft van Tom Waits als van Crosby, Stills, Nash & Young om maar eens wat vergelijkingen te gebruiken. Een bluesy mondharmonica maakt de sfeer van dit nummer trouwens verder af.
Sterk geheel
Het volgende nummer neemt die stijl nog sterker over. De blikkerige percussie maakt The Low Anthem tot een smerig rammelende bluesband. En dat terwijl de plaat met de nummers Charlie Darwin en To Ohio juist heel dromerig was begonnen. De afwisseling van stijl zorgt dat de luisteraar steeds geboeid kan blijven luisteren wat de band nu weer tevoorschijn weet te toveren. Steeds slingert de stijl op de plaat langs alle uithoeken van de folk, country, blues en pop. Maar omdat ze dat steeds heel subtiel doen, blijft het album een sterk geheel. Ook knap is het feit dat The Low Anthem maar een trio is. Alle drie de bandleden hebben echter een totaal andere muzikale achtergrond waardoor ze elkaar sterk kunnen aanvullen.