Bij de oorspronkelijke release van Justice League in 2017 was ik erg in dubio wat ik ervan vond. Het was een “oké” film, maar niet meer dan dat. Al snel kwam naar buiten dat dit mogelijk niet de film was die Zack Snyder had willen maken en de schreeuw voor #ReleaseTheSnyderCut begon. Vier jaar later hebben de fans en Snyder hun zin en is Zack Snyder’s Justice League te kijken.
Niet bekend met het Snydercut -enomeen? Een korte uitleg. Oorspronkelijk zou regisseur Zack Snyder de Justice League film maken, nadat hij ook verantwoordelijk was voor Man of Steel en Batman v Superman: Dawn of Justice. Nadat er zijn privésfeer een drama plaatsvond, nam hij een stapje terug en maakte Joss Whedon (Buffy the Vampire Slayer en Avengers) de film af. Zoals in de inleiding al aangegeven kwamen er al vrij rap geruchten dat Whedon het project naar zijn eigen hand had omgezet, met alle gevolgen van dien. Na een jarenlange #ReleaseTheSnyderCut campagne vanuit fans, waarbij uiteindelijk ook de verschillende acteurs zich aansloten mocht Snyder zijn film maken. Al het geschoten materiaal van Whedon is de deur uitgegooid en na flink wat edit-werk en reshoots heeft Snyder de versie die hij voor ogen had kunnen maken.
Slow Motion
Het resultaat is een vier uur (ja, je leest het echt goed!) durend epos dat is opgedeeld in verschillende hoofdstukken. Met name de eerste helft, waarin de personages stuk voor stuk aan bod komen voelen aan als losse vignetten wat het niet altijd ten goede komt en wat traag aan kan voelen. Het zou ook geen Snyder-film zijn zonder flinke dosis slow motion shots, stijlvolle scenes met muzieknummers tussendoor, of stijlvolle scenes met muzieknummers en slow motion shots gemixt. De gehele film is zelfs in een 4:3 formaat.
Zack Snyder’s Justice League is een uniek iets geworden in het medialandschap, iets wat naar mijn herinnering nog niet eerder is gedaan. Het is naar mijn mening niet geschikt als bioscoopfilm, maar ook zeker niet als tv-serie en het voelt ook niet aan als een van beide. Je zou haast zeggen dat het “kunst” is. Wat het in ieder geval wél is, is een heel stuk beter dan de oorspronkelijke film.
Eerlijk is eerlijk, de film komt nog altijd niet in de buurt van de gemiddelde concurrerende Marvel-film en bepaalde nieuwe scènes werken minder goed dan de ander. Bij iedere goeie scène is er toch íets nieuws dat het een stukje omlaaghaalt. Een voorbeeld is vrij vroeg in het geheel als Aquaman terug de zee in gaat na een gesprek met Batman. Eerst dook hij gewoon de zee in en was het klaar, maar nu wordt de onderwaterheld uitgezwaaid door het hele dorp waarbij de vrouwen uit het dorp een verdrietig lied zingen wat maar door en doorgaat. Ook een volledig nieuwe scène die The Flash meer uitdiept begint erg goed waarbij hij op sollicitatiegesprek gaat en op oogopslag verliefd wordt op (de hier naamloze) Iris West die net het gebouw verlaat. Ze crasht haar auto en Flash rent in slow motion naar haar toe op een manier die “chefs kiss” perfect is. Zijn schoenen barsten uit elkaar door de snelheid, met een vinger naar voren breekt hij het glas en rent hij erdoorheen…om vervolgens bij haar aan te komen terwijl er een corny nummer speelt en hij opeens als een enorme creep haar langs haar wang en door haar haar begint te strelen. Waarom? Het is zo goed en daarmee wordt alles wat daarvoor kwam bijna tenietgedaan.
Zelfs de voorheen badass theme van Wonder Woman heeft een schreeuwerige update gekregen van Junkie XL die het flink ten nadele komt en veel te vaak wordt gebruikt.
Beter dan het origineel
Ik klink nu erg negatief, maar de film is wel daadwerkelijk beter dan het origineel en ik heb mij tijdens het kijken van de vier uur geen moment weten te vervelen. Dit komt vooral doordat het verhaal beter aan elkaar is geknipt, personages meer uitgediept worden waardoor gemaakte keuzes logischer zijn en zelfs de bad guys op de schop zijn gegooid. Über DC Comics bad guy Darkseid was totaal niet aanwezig in de Whedon-versie, maar is door Snyder succesvol in de film verwerkt en geeft de oorspronkelijke bad guy Steppenwolf tegelijkertijd meer diepgang daardoor. Als het zo genoemd mag worden tenminste, want van bad guy die de wereld wil overnemen, wordt het nu een bad guy die zich wil bewijzen tegenover de gróte bad guy die de wereld wil overnemen. Wat voor mij nog wel de beste verbetering is, is dat het subplot met een Russisch gezin dat moet zien te ontsnappen, volledig geschrapt is. Halleluja.
Het mag dan wel Snyder zijn oorspronkelijke visie zijn, maar waar hij heeft aangegeven het hierbij te willen houden, zouden er destijds al meerdere films na Justice League komen en wordt in de Snydercut alsnog de fundering voor minimaal drie sequels gemaakt. Persoonlijk hoop ik dan ook dat deze op één of andere manier alsnog worden voortgezet, want dit smaakte absoluut naar meer. Met name de gloednieuwe epiloog toverde bij mij als Batman en Joker-fan een flinke grijns op mijn gezicht en ik ben van mening dat Affleck en Leto een Batman-project samen moeten maken. Het maakt mij niet uit of het in serieformaat of films gedaan worden.
Conclusie
Zack Snyder’s Justice League is zeker niet perfect, maar het is vele malen beter dan het origineel uit 2017. Het is bijna bizar te noemen dat de twee zo verschillend qua stijl en algehele vibe aanvoelen, terwijl het voor grote gedeeltes toch dezelfde beelden gebruikt.
Marc de Haas
