In een verlaten landhuis staat een inbouwkast met louvredeurtjes, gaat de tv vanzelf aan, leidt een hand een eigen leven, komt een vrouw achterstevoren en ondersteboven op handen en voeten de trap af… Het toneelstuk ‘Horror’ van Jakop Ahlbom laat een bonte stoet aan horrorklassiekers voorbij trekken. Je kunt er zo een quiz van maken voor de liefhebbers van het genre: hoeveel films tellen we hier?
Kort gezegd gaat het stuk over drie jonge mensen die (terwijl het stormt en regent, natuurlijk) bij een verlaten huis aankomen – een haunted mansion, wordt al direct duidelijk – waarin zich een tragische familiegeschiedenis heeft afgespeeld. Het decor is bijzonder en inventief. In eerste instantie zie je alleen een huiskamer. Later blijkt zich daarachter een eetkamer te bevinden, die ook nog transformeert tot badkamer. En links op het toneel bevindt zich een glazen wand met daarachter een bos.
Perfecte timing
Er wordt knap geschakeld tussen deze drie decors. Dat laat je op het puntje van je stoel zitten: wat gaat er nu weer gebeuren en waar? De timing is perfect, ook van de acteurs. En alles ziet er prachtig gestileerd uit. Dat begint al met het eerste beeld van de hoofdrolspeelster met haar rode regenjas en dito weekendtas. Soms heb je het idee naar een schilderij te kijken, met mooie, verstilde beelden van bijvoorbeeld mensen aan een eettafel. Op andere momenten is er juist veel actie. En die is nogal spectaculair.
De special effects (of hardcore goocheltrucs, eigenlijk) laten je bijna vergeten dat je niet naar een film aan het kijken bent. Maar naar iets wat écht wordt gespeeld, live, recht onder je neus. Andere scènes lijken haast moderne dans. De acteurs laten ook fysiek een sterk staaltje zien. Een minder sterk punt daarentegen is het verhaal, dat nogal losjes is. Verwacht geen diepgravende boodschap, dit toneelstuk is vooral een visueel spektakel. Ook omdat er niet in wordt gesproken (op ‘hallo’ en ‘shit’ na).
Vette knipoog
“Dit is niet het engste dat ik ooit heb gezien” hoor ik iemand zeggen als we de schouwburg uitlopen. Mijn vriend en ik schieten in de lach. Nee, zo is het stuk ook duidelijk niet bedoeld. Dit is horror met een vette knipoog. Hoewel er, zeker in het begin, wel wat schrikmomenten in zitten, is het toch vooral grappig. Slapstick, vaak. Het plezier spat eraf. Hoewel, die scène met die enge, alien-achtige wezens kwam me heel bekend voor. Het gevoel bekruipt me dat ik ‘m eerder heb gezien, maar ik weet zeker dat dat niet in een film was. Toch nog een beetje spooky.
‘Horror’ is nog tot eind februari 2015 te zien in verschillende theaters, zie de speellijst.
Ingeborg Huizinga
Ingeblog.nl
Foto’s: Sanne Peper
