Deze editie van Into The Great Wide Open had te kampen met behoorlijk wat tegenslagen, maar desondanks was ook dit weekend weer meer dan geslaagd. Dat komt omdat het festival veel meer te bieden heeft dan wat podia met muziek.
Een bezoek aan Into The Great Wide Open is meer dan een festival pakken, het is een heuse vakantie op een van de mooiste plekken van Nederland. Dat begint al in Harlingen. Iedereen moet hier zijn auto achterlaten of uit de trein stappen en de boot nemen naar het eiland. Als je onderweg uitkijkt over de Waddenzee begint het onthaasten en kom je al snel in de kenmerkende ITGWO-stemming.
Helaas zat dit jaar het weer niet mee en dan druk ik me nog heel netjes uit. De voorspellingen waren slecht, heel slecht. Dat maakte ook de bootreis niet echt prettig. Ik ben dus wel eens met een beter humeur in de haven van Oost-Vlieland aangekomen. In plaats van eerst een terrasje pakken was nu de missie snel de fiets halen en proberen droog bij Camping Stortemelk te komen om vervolgens snel naar het hotel te fietsen.
De meeste festivalgangers slapen op camping Stortemelk, maar met het voorspelde weer was ik maar al te blij dat ik voor een hotel had gekozen. Het is even een investering, maar een die dit jaar meer dan terecht was. Bovendien is logeren in Hotel Seeduyn erg leuk tijden ITGWO omdat de meeste optredende artiesten er ook slapen. Vooral tijdens het ontbijtbuffet kom je heel veel bekende gezichten tegen. Erg leuk.
Van te voren waren er flink wat namen omcirkeld in het blokkenschema van het festival, maar de keiharde stortregen en windstoten wisten mij niet direct richting festivalterrein te bewegen. Veel van de podia op het festival zijn in de open lucht en ik was nog niet van plan om op de eerste middag als een verzopen kat rond te lopen.
Lekker naar de wijnbar
Het eerste dat ik dus live zag en hoorde waren de Afterpartees. Op de klanken van de Dead Boys-cover Sonic Reducer liep ik het Sportveld op. Dit is de centrale plek van Into The Great Wide Open, waar je ook de meest interessante eettentjes, de merchandise en nog veel meer moois kunt vinden. Ik koos voor de wijnbar van Grapedistrict. Niet alleen voor de prima wijn, maar ook omdat je er overdekt naar het hoofdpodium kunt kijken.
Na de Afterpartees kwam La Sra. Tomasa die een mix van Manu Chao, drum ’n bass en dubstep brengen. Niet fantastisch goed, maar prima om er even in te komen. Helaas was ook hier de regen een spelbreker waardoor de band een lange pauze moest inlassen om het podium droog te laten maken. Mede hierdoor maakten we de keuze om even de comfortabele droogte op te zoeken in een restaurant in het dorp. Dit maakt Into The Great Wide Open ook zo leuk. Je bezoekt niet een saaie festivalweide in een polder, maar je bent op een populaire vakantiebestemming waar alles binnen een paar minuten fietsen te bereiken is.
Pas tijdens het optreden van Savages was ik terug op het Sportveld. Hun optreden was lekker fel en energiek en zorgde voor de eerste keer dat ik de regen begon te negeren en velen met mij. Gallowstreet is een sympathieke band, maar geen afsluiter voor het hoofdpodium. Ik had graag hun versie van Higher Ground gehoord, maar koos toch voor De Bolder voor een stukje Girl Band en de DJ’s Antal & Hunee (die dezelfde boot naar Vlieland hadden). De set begon met net even te veel disco waar het feest te laat op gang kwam. De vrijdag was dus muzikaal gezien erg mager, wat ook deels mijn eigen schuld was. Daarentegen voelde ik me weer helemaal thuis op Vlieland en heb ik die dag wel genoten.
Zaterdag
Zaterdag was het weer iets beter en liet de zon zich zelfs regelmatig zien, al waren de buien helaas nog niet weg. Kenny B begon de dag met zijn vrolijke en aanstekelijk muziek. Misschien niet heel hoogdravend, maar een prima opwarmer met een opvallend goede band. Begeleid door de klanken van twee Bob Marley-covers wandelde ik naar het Bospodium. De mooiste plek van het festival om muziek te zien.
Het album Primrose Green van Ryley Walker behoort tot een van mijn favorieten van dit jaar. Live kwam het allemaal nog beter uit de verf. De band improviseerde heerlijk waardoor het jazz-element in de muziek van Walker nog sterker te horen was. Voeg daarbij het geweldige gitaarspel van Walker en zijn bezielende zang en je hebt een van de beste optredens van het weekend. Bij mij staat hij in de top drie. Ik wilde graag daarna Andy Shauf zien, maar mijn vrienden gingen liever bij Alamo Race Track kijken, wat ik ook prima vond. Deze band blijft prachtig om te zien.
Wandeling of fietstocht
Into The Great Wide Open heeft geen groot festivalterrein. Er is het Sportveld met het hoofdpodium (en dit jaar helaas geen kleinere podia), maar voor de andere locaties zul je een wandeling of fietstocht moeten maken. Voor het podium aan de Fortweg kost wat tijd om te bereiken. Het maakt dat je extra onthaast en onderweg flink kunt genieten van het eiland, maar voor de muziekliefhebber die zo veel mogelijk probeert te zien niet altijd praktisch. Van Oddisee pak ik dus alleen het laatste nummer mee. Dat klinkt goed, maar is natuurlijk te weinig om er een waardeoordeel aan te geven.
Op de klanken van Leon Bridges geniet ik van het heerlijke eten op het festivalterrein. Als diner dit keer een Pad Thai. Dan is het tijd om in het hotel een extra trui aan te trekken om vervolgens naar de Fortweg te gaan. ’s Middags was het daar al erg koud en mede daarom is het zo goed als uitgestorven als ik er arriveer om Sophia te zien.
Het optreden van Robin Proper Sheppard is dus voor een heel select gezelschap. Of dat alleen door het weer komt of ook omdat hij niet echt bekend is in Nederland is niet duidelijk, maar voor mij was het het optreden waar ik het meeste naar uitkeek. Ik zag hem voor het laatst in 1993 met The God Machine en was toen overrompeld. In de jaren daarna heb ik vooral de albums Fixed Water en People Are Like Seasons honderden keren gedraaid, maar de sporadische keren dat Sophia in Nederland kwam voor een show had ik steeds gemist.
De show is voor mij een hereniging met een oude muzikale vriend. Wellicht ben ik daardoor niet objectief, maar voor mij was dit optreden het hoogtepunt van het weekend. Het tempo ligt laag, de teksten zijn somber en de gitaren klinken moddervet. De ijskoude lucht en de pikzwarte hemel zijn daarbij een passend decor.
Opwarmen doe ik bij Seun Kuti op het Sportveld en onder het genot van de drankjes bij de bar van DD Cordials. Dit Amsterdamse bedrijfje maakt heerlijke cordials wat zich even simpel gezegd laat omschrijven als een siroop op basis van kruiden, fruit en natuurlijke suikers. Voor de festivalgangers zijn ze ook in een mix met sterke drank te krijgen. Bijvoorbeeld als geweldige Gin-Tonic met zelfgemaakte tonic en met rozemarijn en jeneverbessen als garnering. En dat voor maar twee munten (€5,20).
Verder opwarmen doe ik in De Bolder waar in een bomvolle, zwetende zaal zZz de temperatuur nog wat opstookt. Het wilde optreden van het Amsterdamse duo is echt smerig lekker met een kolkende moshpit en flink wat crowdsurfers (ja, op ITGWO mag dat nog!).
Zondag
De zondag begint vroeg want Kapok speelt al om kwart over 11. Dit trio presenteert op het Bospodium hun nieuwe album Glass To Sand. Helaas is de regen ook weer aanwezig, maar Kapok speelt zo bevlogen dat de toeschouwers niet wijken en gewoon de capuchon opdoen om verder te genieten van de muziek. Het kan niet anders dan dat Kapok heel veel nieuwe fans heeft gemaakt met een unieke mix van stijlen en (te) gekke improvisaties.
Daarna weer op de fiets naar de Fortweg om All We Are te zien. Deze band doet mij ene beetje aan London Grammar denken. Het optreden is niet overrompelend, maar de liedjes zijn mooi en de band speelt ook een cover van Caribou. Dan verdien je van mij een dikke voldoende.
Die score pakt Dazzled Sticks met gemak. Rapper Sticks heeft weer flink wat geniale taalvondsten in petto en krijgt daarbij muzikale hulp van Dazzled Kid (Tjeerd Bomhof). Dat klinkt net even anders dan de hiphopproducers waar Sticks over het algemeen mee werkt. Het meest opvallend is hoe veel plezier dit duo heeft. Volgens mij hebben ze een geweldige tijd als ze samen in de studio zijn. Laat dat album maar heel snel komen.
Ik had graag Nathalie Prass gezien op het Bospodium, maar omdat ik Dazzled Sticks helemaal had afgekeken was het er heel erg druk. Ik kon alleen nog maar een plekje achteraan vinden waar het geluid van de band zich vermengende met het geroezemoes bij de bar. Na twee liedjes ben ik maar doorgewandeld naar Ought. Een geweldige band, maar naar mijn mening een die je een een zaaltje moet zien. Op de winderige Fortweg hoorde ik de muziek wel, maar bleef deze niet hangen. De hoogste tijd voor iets heel anders: een fikse strandwandeling.
Meteen achter het podium kun je de duinen over om op het strand te komen. Welk festival heeft dat nou ook? De muziek verdwijnt en maakt plaats voor het geluid van de golven en de wind. Na een fikse wandeling langs de vloedlijn en een bezoekje aan het tijdelijke strandpaviljoen van Weltrevree kom ik aan op camping Stortemelk waar de regen mij het restaurant van De Bolder in stuurt. Opwarmend met een biertje maak ik me klaar voor het laatste optreden van het weekend.
Fresku is de afsluiter en hij is niet alleen. Op het podium staat een volledige band en er zijn flink wat gasten uitgenodigd waaronder Winne, MC Fit en MocroManiac. Wat Fresku nu anders maakt dan andere rappers is dat hij moeiteloos switcht van bloedserieuze tracks naar gekte, maar dat er altijd een boodschap in de nummers te horen is. Vooral de laatste doet het goed getuige het feit dat ze Kreeft twee keer spelen.
Het festival is dan nog lang niet voorbij want er kan nog volop gedanst worden. Fresku is al om 19 uur klaar, maar DJ St. Paul plakt daar nog een paar uurtjes aan vast waardoor het besef van tijd helemaal weg is. Voorgaande jaren was ik altijd kritisch over St. Paul waarbij ik vond dat hij bij het kiezen van de platen niet altijd aan de dansvloer dacht, maar ook zijn brede muzieksmaak moest ventileren. Deze avond was het evenwicht tussen die twee factoren veel beter waardoor de mensen zelfs tijdens de regen door bleven dansen.
De avond en de nacht gingen vervolgens door in De Bolder waar gelegenheids-DJ’s Gijsbert Kamer en John van Luijn geen R. Kelly wilden draaien, maar de dansvloer wel trakteerden op onverwachte pareltjes als Het Land van Maas en Waal en Pour Un Flirt van Michel Delpech. Een fijne afsluiter van een geweldig weekend. Ik heb nu al weer zin in volgend jaar.