We mochten dit jaar dankzij de laatste Covid-ontwikkelperikelen dan wel niet doodgegooid zijn met gigantische AAA games, toch was 2022 door grote namen als Horizon: Forbidden West en Elden Ring, maar ook verrassingen zoals Marvel SNAP en Chained Echoes een goed jaar voor games. Maar wat was volgens ons nou de allerbeste game van 2022?
In de legendarische woorden van Henny Huisman “kan er maar één de winnaar zijn” en die eer gaat naar *tromroffel*: God of War Ragnarök.
In 2018 kreeg Sony Santa Monica al flink wat lof van ons voor de God of War reboot. Weg was de psychopathische bloeddorstige Kratos die de koppen van Griekse Goden hun nekken trok en in plaats daarvan leerde we een kalmere gepensioneerde vader kennen…die alsnog niet vies was van een potje geweld. Ik was dan ook benieuwd hoe de studio dat werk kon opvolgen met een game die nog beter zou zijn dan de vorige, maar dit is ze glansrijk gelukt.
Veilige, maar adembenemende sequel
De enkele kritiekpunten die er waren, zijn door de studio opgepakt en zijn binnen de eerste paar uur al merkbaar. Een mooi voorbeeld daarvan zijn de vijanden. Waar je in 2018 de ene Draugr na de andere afslachtte, is er in Ragnarök meer variatie in het gespuis dat je tegenkomt en moeten ze op verschillende manieren aangepakt worden waardoor je over je tactiek moet nadenken in plaats van simpel knoppenrammen.
Ragnarök pakt de formule die in de vorige game zo succesvol was en borduurt hier op verder zonder teveel te sleutelen. Hierdoor voelt het met name aan het begin soms aan als een veilige sequel, maar weet het gaandeweg steeds meer nieuwe elementen te introduceren. De combat voelde voorheen al erg goed, maar doordat Kratos nu bijvoorbeeld zijn kettingzwaarden kan gebruiken om via voor gedefinieerde grapple points rond te slingeren door de gevechtsarena’s krijg je meer bewegingsvrijheid als speler. En waar voorheen het gros van de Realms afgesloten waren, zijn ze nu allemaal toegankelijk. Allemaal met hun eigen prachtige art direction en gevuld met sidequests om je naast het hoofdverhaal zoet te houden. Zelfs de realms waar we in de vorige game al hebben gespeeld, voelen aan als nieuw. Alsof je in je eigen stad een andere straat inwandelt waar je nog niet eerder bent geweest. Het gebeurde dan ook regelmatig dat ik even stilstond om te kijken naar alle pracht en praal om mij heen. Vooral het dwergenrijk Svartalfheim en Vanaheim met al haar flora en fauna zijn door sommige vista’s adembenemend te noemen.
Nog een special mention voor de soundtrack van Bear McCreary. Deze zuigt je nog meer in de atmosfeer en “Blood Upon the Snow” dat hij samen met Hozier heeft gemaakt, staat hier regelmatig op. De beste man heeft in 2022 een verdomd goed jaar gehad, want naast God of War Ragnarök was hij ook verantwoordelijk voor de muziek in de Lord of the Rings serie Rings of Power.
Ster van de show
Hoe soepel de combat en prachtig de omgevingen wel niet zijn, is de ster van de show toch wel het schrijfwerk van het verhaal en de daarbij horende performance van de acteurs. Op een enkel segment na dat de vaart er flink uithaalt (als je hem gespeeld hebt en ik ‘mystieke jak’ zeg, weet je waarschijnlijk genoeg), ben je constant met Kratos, Atreus en hun metgezellen. De onderwerpen van vaderschap, maar ook een onderliggende betekenis over je eigen lot vormen is er een die mij gekluisterd hield van begin tot eind. Ook de zijmissies hebben een dusdanige laag polish gekregen dat ze aanvoelen als onderdeel van het grotere geheel. Iets waar menig grootschalige RPG-sidequest veel van kan leren. Zelfs de minder grote personages krijgen hierin hun momenten om te shinen waardoor niet alleen hun achtergrondverhaal meer diepgang krijgt, maar ook hun connectie met Kratos.
Wat het verhaal ook verdraaid goed doet is spelen met je verwachtingen. De momenten dat je denkt te weten waar het verhaal naartoe gaat, krijg je een plottwist voorgeschoteld waardoor alles 180 graden draait…met alle consequenties voor de personages en de wereld van dien. Uiteraard ga ik daar niet verder over vertellen, want dat zou de impact alleen maar verminderen.
Christopher Judge zijn Kratos is weer erg indrukwekkend en laat na de enorme groeicurve van zijn personage in de God of War reboot zien dat die nog niet klaar was. Misschien dat het komt omdat ik zelf vader ben, maar de emotionele momenten tussen hem en zijn zoon Atreus – zowel de ups als de downs – wisten mij meerdere keren te grijpen. Tot tranen aan toe zelfs. Je merkt dat Judge alles geeft in zijn performance en dat er voor hem een diepere betekenis hangt aan de rol, iets wat ook in de fenomenale documentaire ‘Raising Kratos’ naar voren kwam.
Tegengehouden door vorige generatie?
Toch heb ik een kleine kanttekening die niet bij de game zelf hoort, maar bij de console. Begrijpt mij niet verkeerd, God of War Ragnarök ziet er prachtig uit op de PlayStation 5. De omgevingen die je doorkruist zijn stuk voor stuk adembenemend vormgegeven en op geen enkel moment dropte de framerate. Toch merk je dat er tijdens de ontwikkeling rekening is gehouden met de vorige console generatie. God of War Ragnarök is namelijk ook uitgekomen voor de PlayStation 4. De onzichtbare laadschermen waarbij Kratos langzaam tussen twee muurtjes heen moet lopen zijn daarom op de PlayStation 5 aanwezig en voelen als een gedateerd iets. Dit is echter een heel klein minpuntje (wat je overigens waarschijnlijk niet eens opvalt tijdens het spelen omdat ze opgevuld worden met fantastisch schrijfwerk) op een verder fenomenale game, maar ik ben ontzetten benieuwd wat Santa Monica Studios voor elkaar krijgt als ze zich alleen maar hoeven te focussen op de PS5-hardware.
Marc de Haas
