Recensie: Adele – 21

adele 21

Wij moesten ons best doen om het “kleine meisjes worden groot” cliché te vermijden bij de eerste luisterbeurten van de nieuwe Adele. Eigenlijk zelfs wat groter dan haar albumtitel doet vermoeden – Adele Laurie Blue Adkins, zoals ze voluit heet, is inmiddels alweer 22.

Maar groot is ze wel degelijk geworden. Het leuke schattige meisje dat collecteerde bij haar platenlabel om haar eerste iPhone te kunnen kopen is inmiddels een bonafide wereldster, een vaste top 2000-kandidaat, en een muzikant die ook aan kan als de ouders over de vloer komen.

Nog zo’n cliché – de verwachtingen rondom de opvolger van debuutalbum 19 waren hooggespannen. En teleurstellen doet 21 ook niet – als het maken van een vervolgalbum al een lastige opgave is, was men blijkbaar vergeten dit aan Adele te vertellen. De liedjes ademen wat meer een bluesy gospel-achtige sfeer, vooral in opener en eerste single Rolling in the Deep. De muzikale omlijsting is wat meer “middle of the road” dan voorheen. Verdwenen zijn de op basgitaar gespeelde akkoorden van Best for Last en de Massive Attack-tonen van Cold Shoulder. Daarvoor terug is een oerdegelijke studio-sound, waarbij het lijkt alsof de muzikanten voor het merendeel uit het diepe zuiden van de VS zijn binnengehaald.

Rick Rubin

De productie, onder meer in handen van grootheid Rick Rubin, laat meer dan genoeg ruimte om te laten horen hoe sterk Adele qua stemgeluid is gegroeid. Waar ze in het begin wat te klein leek voor haar eigen stem, klinkt ze op 21 een stuk overtuigender van haar eigen kunnen, met een iets groter randje langs de vocalen dan we gewend waren. De echte kracht is de puurheid van haar stem, zonder naar Duffy-achtige truukjes te grijpen om de aandacht vast te houden.

Blijft nog de vraag of dit album een nieuwe hit voor de eeuwigheid à la Make You Feel My Love bevat. Op het eerste gehoor niet – Turning Tables en Someone Like You zijn fraaie ballades, maar voor de instant grootheid is het songmateriaal net even iets te zwak. Dat is misschien wel het enige punt van kritiek: Adele is boven alles een geweldige vocaliste. Haar songs zijn op zich aardig, maar slagen er niet in om je bij de keel te grijpen (zoals Make You Feel My Love, nota bene een cover van Bob Dylan, dat wel kon). Misschien dat ze voor een volgend album een groter deel van het songschrijven kan uitbesteden, een methode die bijvoorbeeld Alanis Morrissette destijds geen windeieren heeft gelegd. Desalniettemin – mooie plaat, en wat een strot…