Bij binnenkomst in de Melkweg vielen al meteen een aantal zaken op: er stonden stoelen in de zaal en er hing een briefje dat de bar tijdens het concert gesloten was. Zoiets verwacht je eerder bij een akoestisch concert van een singer-songwriter, dan bij vernieuwende elektronische muziek, maar James Blake liet donderdagavond horen dat niets is wat het lijkt. Zijn muziek is live zo fris en vernieuwend dat je oren en ogen tekort kwam.
Naast de zitplaatsen was er ook de mogelijkheid om te staan op de balkons en dat was eigenlijk de enige plek waarbij het bijzondere van James Blake goed te zien was. Daar kreeg je namelijk een perfect uitzicht op de vele effectpedalen onder de keyboard en elektrische piano van Blake. Het was bijzonder om te zien hoe hij met zijn voeten live zijn eigen vocalen bewerkte of samplede. Dit voegde zeker iets toe aan de magische sfeer van het concert dat tijdens de eerste nummers rustig begon, maar eindigde in een enorme climax.
Die climax begon met I Never Learnt To Share. Dat nummer is opgebouwd uit één repeterende zin. Deze werd in eerste instantie gewoon ingezongen, waarna het stapelen van zanglijnen begon. Toen vervolgens de drummer de bassdrum extra stevig inzette, kwam het concert echt los. Er ontstond steeds meer ruimte voor improvisatie wat zorgde voor heel veel dynamiek in de nummers. In het daarop volgende Lindesfarne II was dat goed te merken. Op het album heeft het nummer wel wat weg van de folk van Bon Iver, maar live had het nummer veel meer diepgang waarbij de band feilloos schakelde van ingetogen zanglijnen naar stevige breaks.
Helikopters
De hit Limit To Your Love bracht James Blake in een versie die waarschijnlijk de komende zomer vele festivaltenten zal doen ontploffen van euforie. Na de eerste tonen op de piano had hij natuurlijk het publiek al mee, maar hoe hij de rest van het nummer uitvoerde is gerust legendarisch te noemen. Het begon met de befaamde stiltes van het nummer. Na het eerste couplet wachtte men extra lang voordat de drummer inzette. Deze paar seconden wisten zo’n enorme spanning op te bouwen dat de daarna volgende bassen extra hard insloegen. De bassen in de studioversie zijn bekend en berucht, maar in de Melkweg leek het of een heel squadron helikopters aan het opstijgen was. Met die bassen als uitgangspunt voegde de drummer ook nog eens was vette dubreggae aan het arrangement toe.
Meteen hierna zette de band The Wilhelm Scream in dat live een soort deken van noise en synths meekreeg waardoor de stem van James Blake in flarden doorheen zweefde. Dit gebeurd op het album ook, maar op het podium was het allemaal vetter, dynamischer en vooral opwindender. Met zijn studiowerk liet James Blake al horen tot bijzondere dingen in staat te zijn, maar dat hij dit met een liveband met gemak weet te overklassen was een enorme openbaring. Het mooie is dat hij het zelf ook nog niet helemaal lijkt te bevatten. Bij elk applaus van het publiek klapte Blake uit opwinding steeds zelf mee alsof hij zelf ook nog steeds verbaasd is over wat hij met zijn muziek losmaakt.
Op onze Facebookpagina staan nog meer foto’s van het concert.
