Poor Things zal zeker een van de meest besproken films van het jaar worden (al zag ik de film al vorig jaar op het LIFF in Leiden). Regisseur Yorgos Lanthimos toont een bizar sprookje vol absurde personages, geniale humor en een flinke dosis seks. Genoeg ingrediënten om mensen mee naar de bioscoop te lokken.
Al moet daarbij gezegd worden dat Poor Things desondanks geen film is voor het massapubliek. Hiervoor is de setting en het verhaal gewoonweg te vreemd. Zeker het eerste stuk van de film (dat in zwart-wit is) oogt bizar. De combinatie van beelden geschoten door een fish-eye-lens, het absurde gedrag van Bella Baxter (Emma Stone), het uiterlijk van Dr Godwin Baxter (Willem Dafoe) en de vreemde muziek van Jerskin Fendrix zetten al je zintuigen op scherp. Ook de kleding die Bella draagt is fantastisch mooi.
Frankenstein
Het verhaal navertellen in dit artikel is echt zonde voor iedereen die dit zou lezen voordat de film gezien is. In het kort gaat Poor Things over een Frankenstein-achtig verhaal en een jonge vrouw die in een razend tempo volwassen wordt. Die reis naar volwassenheid vormt het hart van de film en is ook Yorgos Lanthimos op zijn sterkst. Er zijn veel scenes die door de combinatie van decor, muziek, humor en acteerwerk van het beeld spatten. Hoogtepunten zijn de vele scenes waarin Bella haar minnaar Duncan Wedderburn (Mark Ruffalo) tot wanhoop drijft. Het is dan vervolgens de seks die zorgt dat hij toch bij haar blijft.
Yorgos Lanthimos toont met Poor Things een bizarre alternatieve realiteit, waarin alles net even vreemder en anders is dan in onze wereld. Toch blijven de vele universele thema’s die heel fraai in het script verwerkt zijn ook in deze wereld herkenbaar. Vooral de verhoudingen tussen man en vrouw worden mooi op scherp gezet. Het is daarom echt aan te raden om zo blanco mogelijk dit verhaal in te duiken. Poor Things is een traktatie voor oog en geest.
