Bij de stad Glasgow denk je aan de eeuwige rivaliteit tussen Celtic en Rangers, whisky, doedelzakken en bekende bands als Snow Patrol, Franz Ferdinand en Primal Scream. De laatste jaren is de elektronische muziekscene in de grootste stad van Schotland flink aan de weg aan het timmeren.
Onder leiding van club/platenlabel/muziek collectief Numbers wordt de stad op de elektronische muziekkaart gezet. Hudson Mohawke was tot nu toe het bekendste (elektronische) muzikale exportproduct van Glasgow, maar de kans bestaat dat Rustie het stokje binnenkort overneemt van zijn vriend en labelgenoot.
Russell Whyte is al een aantal jaren actief in de wat tot voor kort dubstep-scene werd genoemd. Na omzwervingen bij platenlabels als Stuffrecords en Wireblock kwam hij in 2010 terecht bij het bekende, onafhankelijke Warp-label. Daar begon zijn faam te rijzen met de release van de Sunburst EP. Na ruim een jaar is zijn eerste officiële album een feit.
“Glass Swords” begint met de ingetogen titeltrack die waarvan de progressive rock er duidelijk van af druipt. Progressive rock op het album van Rustie? Inderdaad, en dat is nog maar het begin. In de kleine drie kwartier die het album duurt komen vrijwel alle stijlen die op een dansvloer horen voorbij. Dubstep, UK Garage, techno, drum & bass, funk, electro, R & B, hiphop, stadion trance en zelfs een klein beetje Super Mario Brothers (dat is dan weer geen dansmuziek), op de track “Hover Traps”.
Op “Ultra Thizz” is Rustie’s veelzijdigheid het best te horen. De opbouw van deze track is geweldig en het ‘refrein’ is hyperactief, maar dan van het goede soort. Een moment om de handjes in de lucht te gooien, ook al ben je thuis naar het album aan het luisteren. “City Star” is de banger van het album en dat terwijl de lage bassen niet eens domineren in deze track. Zelfs met de medium bassen weet Rustie een hooliganesk sfeertje te creëren en schud je flink door elkaar. “After Light” is een track die de komende maanden op een heleboel feestjes zal worden afgespeeld. Een geslaagde fusie van trance en dubstep en vocale samples. Daarmee vangt Rustie meerdere vliegen in een klap.
Veelzijdig is Rustie zeker. Geen dertig seconden van “Glass Swords” klinken hetzelfde. Als luisteraar krijg je geen moment rust en word je constant bestoken met beats die vernieuwend en inventief zijn. En aan het eind van de rit vraag je jezelf waarschijnlijk af: naar welke soort muziek heb ik eigenlijk geluisterd? Hierop valt geen eenduidig antwoord te geven, maar dat maakt ook niet zo veel uit. Rustie’s debuut staat en deze Glaswegian heeft mijn muzikale hart in ieder geval veroverd.
Mo Banadji