Toen DOOM in 2016 terugkeerde naar zijn brute roots, zorgde dit voor een keiharde return to form na jaren van re-releases en experimenteren. Het enige wat DOOM Eternal eigenlijk hoefde te doen om te slagen was dat… maar de heren van id Software brengen zoveel meer naar de tafel dat Eternal zijn voorganger op alle fronten overtreft.
In de essentie blijft ook DOOM Eternal trouw aan zijn roots. Simpliciteit en snelheid, gecombineerd met brute actie, gore en verrassend veel plot! Verwacht geen Shakespeare, maar id Software heeft met DOOM Eternal enorm veel meer weten te vertellen over de Doomslayer en zijn strijd zonder dat dit uit de toom van de game valt. Want de momenten van rust, ontdekking en lore worden overschaduwd door de vele, vele intense gevechten met demonen die je zult voeren.
Intense combat
En intens is het leidende woord hier. Man, o man. Ik was van mening dat DOOM zijn balans redelijk goed voor elkaar had, maar DOOM Eternal doet daar niet een schepje boven op – nee, het kiepert er een kruiwagen overheen! Direct vanaf het begin zijn de encounters gevuld met zoveel meer en vooral ook grotere vijanden dan voorheen, dat je misschien getempt wordt om die moeilijkheidsgraad naar beneden te schroeven. Toch geeft DOOM Eternal ook die broodnodige voldoening, vooral omdat je tactiek zal moeten toepassen. Iedere grotere vijand heeft een zwakte, een wapen dat er extra sterk tegen is of een zwakke plek om uit te buiten. Zo kan het best wat schoten en raketten kosten om de bekende Cacodemon in grote paarse brokken vlees naar beneden te halen. Schiet je echter een granaat in zijn open mond, dan doet dit zoveel interne schade dat je direct de laatste slag kunt toedienen.
Af en toe lieten deze glory kills mij wel blozen hoor. Rip ’ n tear luidt het advies, dus de Doomslayer trekt kaken eraf, splijt hoofden in twee, draait vuurwapens naar gezichten van vijanden toe of stompt hoofden plat onder zijn laars. Iedere vijand heeft een aantal animaties, afhankelijk van de hoek waarvan af deze wordt ingezet. Hierdoor blijft de wow-factor aanwezig en kon ik ook 10 uur later nog steeds genieten van hoe mijn kettingzaag door de arm en schouder van een angstig kijkende demoon sneed. Iets wat hoe dan ook meer gemotiveerd wordt dan in zijn voorganger, heb je eigenlijk altijd wel een charge voor deze motorische zaag die een regen van bloed, munitie en health uitspat.
Movement is key
De uitdaging naast de combat zit hem ook in de vele platform secties die de shooter kent en dit klinkt slechter dan het is. Ja het kan frustrerend zijn om voor de vierde keer een sprong net niet te halen, maar het vinden van een collectable na het succes vol volbrengen een serie lastige sprongen met boosts, het vast grijpen aan de muur en double jumps laat je nog machtiger voelen dan de combat al deed.
Eigenlijk was mijn enige kritiek op DOOM in 2016 dat alles plaatsvond in dezelfde drie omgevingen. DOOM Eternal pakt dit veel gevarieerder aan en kent echte parels zoals het groene, maar vervallen Taras Nabad, maar ook de door demonen overgenomen aarde schittert. Uiteraard liep ook alles wat ik speelde in een vloeiende 60 frames per seconde waardoor de slachting nog een tikje beter voelde.
Slay together
Na een kleine 15 uur aan single player campaign wacht je nog de nieuwe battle mode. DOOM onderscheidde zich in 2016 met een old-school deathmatch en besturing. Snel, geen health regens en de toevoeging van demonen maakte de multiplayer modus van DOOM veel indruk. Al dit is helaas overboord gegooid met DOOM Eternal om plaats te maken voor de nieuwe Battle Mode. In de asymmetrische 1v2 neemt een volledig uitgeruste Doomslayer het op tegen een team van twee speler gestuurde demonen. Hoewel ik een flink aantal matches kon spelen, veelal winnen en het overall concept goed begrijp en de waarde ervan in zien – begrijp ik niet waarom dit ten koste moest gaan van traditionele multiplayer. Als mode had ik Battle Mode goed gewaardeerd, maar als enige activiteit voelt het niet compleet genoeg.
Neem je dat weg dan blijft de haast perfecte shooter over. Eentje die weet wat het is, die geen blad voor de mond neemt en zeker je hand niet vast houdt. Zo eindigde mijn eerste encounter met de Marauder 15x in tranen. IJzersterk, heeft deze gigantische demon een sterke aanval voor ver weg, een sterke aanval voor dichtbij, is er maar een klein raam waarin je hem kunt raken en anders blokkeert deze alle aanvallen en roept hij ook nog eens een vurige hellehond op je af. Nadat deze echter mijn zweet op het voorhoofd en trillende handen overwonnen was, bleken aanvaringen met Marauders in de toekomst haast een eitje. DOOM Eternal dwingt je beter te worden en om alles te benutten dat je tot je beschikking hebt. De vele upgrades en lonende gevechten maken het dat DOOM Eternal blijft geven, ook al zet het je flink aan het werk voor deze beloning. Time passes, but DOOM is Eternal.
Sander Noordijk
