Vrijwel iedere Zelda-game heb ik door de jaren heen gespeeld, op een klein aantal na: de barslechte(!) Philips CD-i games en Link’s Awakening op de Gameboy. Waarschijnlijk was ik niet de enige, want Nintendo heeft de game voorzien van een gloednieuw jasje en opnieuw uitgebracht voor de Nintendo Switch.
Link’s Awakening is niet zomaar een game uit de reeks. We hebben hier namelijk te maken met een zeer vreemde Zelda-game. Een deel waarin de gebruikelijke elementen zoals Ganon(dorf), de Triforce en zelfs Prinses Zelda herself niet aanwezig zijn. Hiervoor in de plaats krijg je een dorp met stuk voor stuk gekke dorpsbewoners, vijanden die regelrecht uit de Mario-games komen en een verhaal wat koddig lijkt te zijn, maar door een twist je met een stomp in je maag achterlaat. Voor mij is het verhaal in de loop der jaren jammer genoeg al meerdere keren gespoilerd, maar als dat voor jou nog niet het geval is, probeer dat zo te houden.
Ouderwets nieuw
Link’s Awakening voor de Switch is een één op één overzetting van de Gameboy-versie. Ieder bosje, ieder personage, iedere vijand, alles staat op precies dezelfde plek als waar hij oorspronkelijk ook stond. Omdat de game destijds op de Gameboy uitkwam, was er een stuk minder mogelijk. Dit merk je niet alleen aan de grootte van het eiland (dat nu in plaats van in schermen opgedeeld, één scrollend geheel is), maar ook aan de opzet van de welbekende dungeons. Alleen daar komen de gefragmenteerde gedeeltes terug, maar juist hier merk je – hoe mooi het ook is – dat het in feite een Gameboy is. Doordat de kerkers kleiner zijn, word je vaak heen en weer gestuurd en wordt er gebruik gemaakt van puzzels die in 2019 als omslachtig ervaren kunnen worden. Dit is zeker niet bij alle Dungeons het geval, want sommige maken juist optimaal gebruik van deze situatie. Het zijn echter de mindere die bij mij zijn blijven hangen, ik kijk onder andere naar jou Eagle Tower.
Hoewel er zoals gebruikelijk meerdere heart containers en pieces of heart verstopt zijn, is Link’s Awakening een korte game. In een tijd waarin vrijwel iedere game een gigantische open wereld en minimaal veertig uur aan gameplay lijkt te hebben, voelt de kortere speelduur als een verademing. In iets meer dan een weekend liepen de credits over het scherm en had ik een voldaan gevoel.
Prachtige stijl
Kijk ook maar naar een screenshot of een trailer en de unieke artstyle kan je simpelweg niet ontgaan. Elementen hebben een hard plastic speelgoed-achtig uiterlijk en de muziek speelt hier ijzersterk op in door de chiptune muziek van toen om te zetten naar houten instrumenten en hier en daar wat elektronische callbacks.
Toch komt de grafische stijl wel met een nadeel; de framerate. Doordat de overworld één geheel is en er gebruik gemaakt wordt van een isometrisch perspectief waardoor je iets verder kan kijken, moet er ook meer getoond worden. De blur die gebruik wordt om die gedeeltes nog wat out of focus te houden zorgen ervoor dat de framerate af en toe flink kan dalen. Met name in het moeras gedeelte valt het erg op. Op geen enkel moment had het echter invloed op de gameplay, waardoor het slechts een kanttekening is op een prachtig schilderij.
Bouwblokken
Niet alleen de grafische stijl is nieuw. Eerder dit jaar kwam Super Mario Maker 2 uit, een game waarin je volledige Mario levels tot in de fijnste details kan samenstellen. Waarom ik Mario erbij haal? Een gestripte lichte variant hiervan zit in de Link’s Awakening remake verwerkt in de vorm van een Dungeon builder. Door de game heen verzamel je speciale blokken die elk voor een dungeon kamer staan die je vervolgens aan elkaar kan krijgen bij grafbewaker Dampé.
Deze modus is niet verplicht om de game uit te spelen en na er wat mee te hebben gespeeld kon het mij verder niet veel interesseren. Het voelt als een extraatje aan, wat tijdens het ontwikkelproces als een idee is gepitcht om er vluchtig ingestopt te worden.
Conclusie
Op de gloednieuwe (prachtige!) grafische stijl na, voel je aan vrijwel alles dat dit oorspronkelijk een Gameboy game. Het heeft zijn eigen charme en juist het kleinschalige helpt hierin mee. Toch heeft het ook zijn nadeel in het feit dat er in dungeons meer gebacktracked moet worden, wat resulteert in een aantal van de mindere Zelda dungeons. Tegelijkertijd betekent deze opzet ook dat dit een kortere game is, iets wat in de drukke najaar gamemaanden een verademing is en zorgt voor een fijne ervaring. Heb je de game vroeger gespeeld en draag je deze een warm hart toe, dan is Link’s Awakening een must have puur voor de nostalgie. Is dit je eerste keer, houdt er dan rekening mee dat dit – zelfs voor een 2D-Zelda – anders is dan dat je kent.