In het rijtje grondleggers van de first persoon shooter worden Wolfenstein 3D en DOOM vrijwel altijd als eerste genoemd. Die laatste kwam iets meer dan 25 geleden uit, reden voor een feestje. Bethesda heeft 2019 dan ook omgedoopt tot The Year of DOOM.
Niet alleen komt er later dit jaar een gloednieuwe game uit in de vorm van DOOM Eternal, ook zijn DOOM 1, 2 en 3 onlangs opnieuw uitgebracht voor een zacht prijsje op de Xbox One, PS4 en Switch. Een mooie gelegenheid om in aanloop naar Eternal de roots van de franchise weer eens te bezoeken. Alle drie de games heb ik op de Nintendo Switch kunnen testen.
DOOM
De eerste DOOM was meteen de allereerste game die ervoor wist te zorgen dat ik op vrij jonge leeftijd uit angst een game afsloot. Het moment dat er vanuit de schaduwen uit het niets een ‘Pinky’ op mij afgestormd kwam, schrok ik dusdanig dat ik er direct klaar mee was. Door de jaren heen heb ik DOOM nog vaak opgestart, maar verder dan de eerste paar levels wist het mij niet te boeien, mede omdat de games toen al wat verouderd waren…tot ik er op de Switch mee begon.
Er klikte na die eerste paar levels iets en ik was hooked. In letterlijk twee dagen tijd liepen de credits van de vierde episode over het scherm. De levels, gameplay en wapens zijn tijdloos en er zijn genoeg verborgen dingetjes om van het standaard pad af te wijken. En de graphics? Tja, er komen tegenwoordig niet voor niets games uit die dezelfde stijl proberen na te apen.
DOOM II
Samen met DOOM 64 was DOOM II de enige game die ik nog nooit had gespeeld. Hij kwam destijds nog geen jaar later uit en dat is eerlijk gezegd wel te merken. Het voelt aan als meer van hetzelfde, vooral als je – net als ik – DOOM net hebt uitgespeeld. Al snel kwam ik erachter dat juist DOOM II voor vijanden en wapens zorgt die ik weer ken uit de reboot, niet het eerste deel. Denk bijvoorbeeld aan de Super Shotgun en de Revenant, allebei maakten ze hun opwachting in DOOM II.
Ook in de levels zelf zit naast de puzzel-elementen uit de vorige, wat meer variatie. In sommige word je simpelweg tegenover hordes vijanden gezet, of krijgen levels een twist waarbij je door een doolhof van exploderende vaten moet manoeuvreren. Persoonlijk vond ik het origineel wat meer substantie hebben. DOOM II voelt meer alsof alle levels bij elkaar zijn geraapt in plaats van dat er een rode draad door de levels loopt. Desalniettemin heb ik mij met DOOM II zeker weten te vermaken, maar had het mij niet zo in z’n greep zoals de eerste DOOM.
DOOM 3
Waar ik flink wat jaren daarvoor de allereerste keer bang werd gemaakt in een game, deed DOOM 3 toen het uitkwam dat zonder problemen gewoon opnieuw. Weg was de pixelart en daarvoor in de plaats kwamen ‘realistische’ graphics, daarbij horende enge monsters en een serieuzere survival horror gameplay in plaats van het knallen. Ik heb de game destijds als 14-jarige een flink stuk kunnen spelen, maar niet zonder het nodige angstzweet. De reboot uit 2016 neigt door het hogere tempo wat meer richting de klassiekers dan naar DOOM 3, want dit is een game die je langzaam speelt.
Hoewel hij door recensenten gemixt werd ontvangen, speelt deze in 2019 lekker weg. Deze versie is dan ook gebaseerd op de BFG-editie die jaren later uitkwam en aardig wat gameplay-veranderingen met zich meebracht. Daarnaast zitten alle uitgebrachte DLC hierin verwerkt, waardoor je aardig wat uren gameplay terugkrijgt.
DOOM, DOOM II en DOOM 3 zijn nu beschikbaar op de Xbox One, PlayStation 4 en Nintendo Switch. Voor dit artikel zijn de Nintendo Switch-versies gebruikt.
Marc de Haas
