De Geesten van de Vlaamse schrijver Yves Petry lijkt te beginnen als een normale roman, maar gaandeweg merk je dat de zaken toch anders zijn dan je dacht. Zeker nadat je de laatste bladzijden hebt gelezen.
Hoofdpersoon in het verhaal is Mark Oostermans. Na mislukkingen in de liefde vertrekt hij naar Afrika om daar namens Artsen Zonder Kleur te werken in een vluchtelingenkamp. In het begin zet Yves Petry de lezer al direct op scherp door te vertellen hoe Mark in het geheim wegvlucht van het kamp, terug naar het veilige en rustige België.
Liefde
Vervolgens gaan we terug in de tijd en zien we hoe het Mark Oostermans vergaat in de liefde en hoe en waarom hij uiteindelijk ervoor kiest om een Arts Zonder Kleur te worden. Tijdens één van de sollicitatiegesprekken komen we daarbij al de bijzondere Jeroen Ullings tegen die verderop in het boek een zeer belangrijke rol zal gaan spelen.
Het is namelijk deze Jeroen die Mark en uiteindelijk ook de lezer kennis laat maken met een andere kijk op stevige onderwerpen als leven en dood. Door middel van gesprekken aan de keukentafel in het vluchtelingenkamp toont Yves Petry middels deze Jeroen ons andere inzichten over onder meer medische hulp van Westerlingen in Afrikaanse conflictgebieden, de werkelijke drijfveren in het leven, de rol van de liefde en moraal.
Hufter
Jeroen Ullings lijkt in eerste instantie een excentrieke hufter, maar gaandeweg blijkt zijn afwijkende wereldbeeld niet zo heel afwijkend te zijn. Al moet hij daarvoor wel extreme offers brengen. Dit alles ervaren we vanuit de in dit opzicht wat naïeve Mark, die het steeds moeilijker krijgt met het op een juiste manier interpreteren van de ideeën van Jeroen. Zeker als andere collega’s hem betrekken in hun mening.
De Geesten is heel knap opgebouwd. Eerst lijkt het een thriller, dan een roman over de liefde en de keuzes die een jonge man moet maken om vervolgens via een ooggetuigenverslag van een arts in Afrika te ontpoppen tot een filosofisch meesterwerk. De laatste bladzijden zetten alles op zijn kop en laten de lezer enigszins vertwijfeld achter. Het eerste wat ik deed nadat ik het boek uit had. was terugbladeren naar het begin. Hoe had ik zolang kunnen denken dat dit een gewone roman was?