Who needs pyrotechniques? roept Leslie Feist halverwege haar optreden in Tivoli/Vredenburg. En terecht, want de show die ze brengt is zo spectaculair dat vuur, confetti en lasers totaal overbodig zijn. Tegelijkertijd is de avond ook enorm intiem en persoonlijk.
Al bij het binnenlopen van de zaal zien we dat dit geen gewone avond gaat worden. Het hoofdpodium van de Ronda is afgedekt met een groot doek en daarvoor staat in het midden van de zaal een kleiner podium. In afwachting van het optreden proberen we te ontcijferen wat er nu precies op het grote doek geprojecteerd staat. We zien een zwarte buis met het woord Vrumona erop en daarachter een rode kast.
Plots begint het beeld te bewegen en zien we dat de camera door iemand backstage is meegenomen. Snel daarna volgen beelden uit de zaal en het publiek. Opeens zien we niemand minder dan Feist zelf met een iPhone op een statief door de zaal richting het kleine podium lopen. Tijdens het openingsnummer The Bad in Each Other kijken we naar de schoenen van de zangeres en de gitaarpedalen op het podium. Die pedalen zullen de hele avond een grote rol spelen. Feist is namelijk heel goed in het live maken van loops, waardoor ze zelf voor extra zang- en gitaarpartijen zorgt. De extra luidsprekers die op ongewone plaatsen in de zaal hangen versterken dat effect.
Wie is Arthur?
Tijdens het tweede nummer Mushaboom zit de camera vast aan de microfoonstandaard en daardoor kan Feist op het gigantische scherm allerlei coole poses aannemen. Die combinatie van prachtige muziek, de intieme setting en de flinke dosis humor zorgt dat de hele zaal al direct is ontdooid en dan moet het mooiste nog komen. Na de eerste twee nummers vraagt Feist namelijk of iemand uit de zaal haar wil helpen met het maken van mooie beelden. Ene Arthur meldt zich en krijgt de opdracht om vooral sieraden, tatoeages en persoonlijke foto’s op telefoons te filmen. Het laatste album van Feist is ontstaan in de rare tijd van lockdowns en dat heeft haar doen beseffen dat niets vanzelfsprekend is en dat dingen zomaar voorbij kunnen zijn.
Terwijl op het podium het ene na het andere mooie liedje voorbij komt, beginnen er steeds meer dingen op te vallen aan het camerawerk van Arthur. Hierdoor ga je je op een gegeven moment afvragen waar je naar zit te kijken. Zeker als Arthur het kleine podium opstapt en de zaal begint te filmen. In plaats van het publiek zien we op het scherm een lege zaal. Hoe dan? Even later heeft Arthur ingezoomd op een tas die bij de geluidstafel ligt. De hand van Arthur gaat in de tas en hij pakt er een schrift uit. Deze brengt hij naar Feist.
Het doek valt
Eerst speelt de zangeres nog de vermoorde onschuld door de zaal te vragen of het schrift van iemand uit het publiek is. Maar als ze een willekeurige bladzijde openslaat, staat daarin een gedicht dat overgaat in een nieuw liedje. Sowieso staat deze fase van de show in het teken van overgang. Tijdens I Took All Of My Rings Off gebeuren er bijzondere dingen. Eerst stapt Feist van het kleine podium de zaal in waarna het lijkt alsof ze met haar handen een gat graaft in de vloer en daarin een zaadje plant. Daarna stapt ze van het kleine podium op het hoofdpodium en valt het doek.
Daarachter staat een heuse vierkoppige band. Onder het licht van de discobol komt de show in een volgende versnelling. Je merkt dat het verbaasde publiek even moet schakelen. Maar met de heerlijke nummers My Moon My Man en I Feel It All achter elkaar is de toon gezet. Opvallend is hoe de bandleden steeds schakelen tussen elektronica en instrumenten als gitaar, bas, viool en klarinet. De hoofdrol is en blijft echter voor Feist zelf. Naast een uitstekende zangeres en een charismatische persoonlijkheid is ze ook een erg goede gitarist.
Interactie
Aan het einde van de set op het hoofdpodium is er vanzelfsprekend plek voor de bekendere nummers. De traditional Sea Lion Woman krijgt een vurige uitvoering met veel ruimte voor interactie met het publiek. De grootste hit 1234 krijgt een heel ander arrangement, waardoor het minder swingt als het origineel. Waarschijnlijk omdat het nummer te groot is geworden en de zangeres er een beetje op uitgekeken is.
Daarna volgt nog een encore en daarin komt het showelement opnieuw aan bod. Het doek hangt weer voor het podium en daarom zien we nu de schaduwen van de band. Zo zien we onder andere dat Feist zelf iets met haar kleding aan het doen is. Even later kruipt ze onder het doek door en is daar plots weer Arthur met zijn camera. Feist loopt de zaal in en daar blijkt dat de grote groene doek die over haar schouder hangt dienst doet als een green screen. Op verschillende plekken tussen het publiek zingt ze Of Womankind. Een magisch moment.
Bladzijden
Na afloop van dat nummer gaat ze op de rand van het grote podium staan en komt het schrift van eerder weer in beeld. Arthur filmt de bladzijden van het schrift en daarin blijken stukken van de tekst van afsluiter Love Who We Are Meant To te staan. Zo krijgen we als bezoeker heel goed de prachtige en poëtische tekst mee. Dit vormt een prachtig slot van een zeer bijzondere avond. Muzikaal was het allemaal al prachtig, maar het toegevoegde theater maakte er echt iets unieks van. Dit is een monumentale show die we nooit zullen vergeten.
Als helemaal op het einde Feist en haar band het daverende applaus in ontvangst nemen komt ook Arthur erbij. We hadden inmiddels al door dat hij bij de entourage hoorde en geen reguliere bezoeker was, maar dat we in werkelijkheid met kunstenaar en filmmaker Colby Richardson te maken hebben. Het is knap hoe er een bijzondere theatershow van het concert is gemaakt, maar dat dit nergens gekunsteld overkomt.
Setlist.
Kleine podium solo:
The Bad in Each Other
Mushaboom
The Redwing
Borrow Trouble
Forever Before
Become the Earth
A Man Is Not His Song
Hoofdpodium met band:
I Took All Of My Rings Off
My Moon My Man
I Feel It All
Any Party
Hiding Out in the Open
Get Not High, Get Not Low
Caught a Long Wind
Calling All the Gods
In Lightning
Sea Lion Woman
1234
Toegift:
Of Womankind
Love Who We Are Meant To
