Met de grote hoeveelheid games die wekelijks verschijnen, is het soms moeilijk om helemaal bij te blijven. Om ruimte te geven aan games die ondersneeuwde in de drukte presenteert Mixed Grill een nieuwe toevoeging aan de serie ‘Mogelijk Gemist’, waarin we games aandacht geven die hun moment misten. Ditmaal aandacht voor piraten, ninja’s en ruimtesoldaten.
Rise of the Ronin
Wat een grote triomfantelijke nieuwe directie had moeten worden pakt helaas minder uit dan had gekund. Meesters van de gevechtssystemen, Team Ninja, lieten met de Nioh-games zien de Souls-formule uitstekend te beheersen in hun eigen duistere oosterse sfeer, doorspekt met historie. Wo Long: Fallen Dynasty van vorig jaar gaf dit een nieuwe draai en maakte het toegankelijker en de 2024 PlayStation Exclusive Rise of the Ronin zou deze stap naar de open wereld moeten nemen.
De combat is versimpeld en leunt zwaar op timing en het pareren van aanvallen. Zodra het werkt laat Rise of the Ronin je voelen als een echte moordmachine die met gemak door alle plekken van het lichaam kan snijden met zijn zwaard. Dit valt dankzij een wat verwarrend control scheme dan weer tegen. Een enkel knop voor al je aanvallen, die af te wisselen zijn door je stance (een vaste waarde in Team Ninja games) voelt prima en blokkeren met een schoudertoets ook. Echter om na blokkeren naar het driehoekje te moeten grijpen om te pareren in plaats van dit timing gebaseerd te maken zoals andere games, kreeg ik er zelfs na tientallen uren nog steeds niet lekker in.
Het verhaal is interessant, waarbij we het Japan van de eind jaren 1800 zien op het punt dat de Westerse invloed voelbaar wordt in het rijk en dit land verscheurt. Aan de ene kant heb je degenen die de buitenlanders verwelkomen en hun nieuwe technologie omarmen en anderen verzetten zich er tegen en zweren hen uit te drijven. Mooi om te zien is hoe het daadwerkelijke historische gebeurtenissen meeneemt in zijn fictieve verhaal, maar voelt hierdoor wel vaak wat gemaakt en scènes wisselen van de hak op de tak.
Rise of the Ronin’s hoofdverhaal focust op het vinden van jouw vermiste, doodgewaande Blade Twin – al blijkt dit al gauw niet bijster interessant, iets wat ook gezegd kan worden voor de lege open wereld en de teleurstellende graphics. Prima, maar helaas niet meer dan dat.
Skull and Bones
Van de ene open wereld in de andere en dan wel de wereld van piraterij. Het had zo’n makkelijk succes moeten worden: Pak wat leuk was aan de scheepscombat in Assassin’s Creed Black Flag en tover dit om in een volledige game. In deze titel echter, die vele Ubisoft-titels meer dan 10 jaar heeft gekost, is helaas weinig goeds te vinden. Het is haast alsof het team al die tijd nodig heeft om er juist minder gameplay in te verwerken. Weet je nog hoe je van je schip het water in kon springen en schatten zocht en de wereld verkende? Skull and Bones draait enkel om de schepen.
Ok, dan was het enteren van schepen tof! Op het deck slingeren en zwaardvechtend vijanden verslaan…oh dat is hier een cut scene… Net als eigenlijk alles in Skull and Bones. Je schip betreden of vanaf stappen: fade to black en je staat erop of aan de kant. Een gestrand schip ingaan om het te verkennen: fade to black en je staat er binnen. Een kanon gebruiken om te schieten: fade to black en je staat bij het kanon. Deze game voelt haast niet af. Tel dat op bij het feit dat er weinig te beleven valt naast kleine timing-based mini games om resources te vergaren en je schip aan te passen en weet dat je deze live service piratenwereld beter links kunt laten liggen.
Helldivers II
Nee, als je dan een live service game die eindeloos nieuwe content op je afgooit nodig hebt dan zou ik je Helldivers II aanraden! Een absolute must voor de Starship Troopers-fan, heeft Helldivers alles in zich om een heerlijke game te zijn waar je eindeloos uren in verliest. Je dropt op een planeet met je team en gaat de strijd aan met gigantische insecten of robots. Het perspectief is van isometrisch veranderd naar over de schouder derdepersoons, maar de chaos van het origineel blijft behouden – wat hilarische taferelen met zich mee brengt.
Ten eerste is er friendly fire, dus raken kogels en granaten van jouw teamgenoten jou ook (sorry, Marc) kun je beter even nadenken waar je zaken als turrets neerzet. Doorkruis de vuurlinie en het is snel afgelopen. Daarbij kent het heerlijke stresssystemen als dat er verschillende codes ingevuld moeten worden om dingen gedaan te krijgen, van een raket lanceren tot je teamgenoot weer terug te halen. En terwijl jij zeven directies aan intoetsen bent op je dpad gaat de actie gewoon door.
Zeker met voice chat en vrienden is Helldivers II echt een fantastische avond uit, waar je ruim beloond wordt voor het spelen en zo nieuwe gear en cosmetics ontgrendeld. Het kent stille secties, waarbij veel gelopen wordt, al kun je dit met een beetje planning goed onder controle houden. Zodra echter het vuur opent en de chaos begint – valt alles in Helldivers II op zijn plek.