Soms komt er wel eens een single voorbij waarvan je gelijk doorhebt dat het iets bijzonders is, iets nieuws, iets wat je nog nooit eerder hebt gehoord. Iets moois, je wordt er stil van, want je wil luisteren wat er wordt gezongen, horen wat er gebeurt.
De single “She” van Laura Mvula ís zo’n plaat. De belletjes, de koren, het repeterende “She don’t stop”… het heeft veel indruk gemaakt op presentatoren van Radio 6, de programmeurs van de aankomende North Sea Jazz, de BBC en ondergetekende. Ook de rest van haar debuutalbum Sing To The Moon wordt gelauwerd om zijn schoonheid en originaliteit. En dat afkomstig van een nog maar 25-jarig meisje uit Birmingham. Niet verkeerd voor een debuut, niet waar? In januari kwam ze al even op bezoek in Nederland, afgelopen zondag was ze in Amsterdam voor een herhalingsoefening.
Het sjieke interieur van People’s Place, een vrij nieuwe tent vlakbij het Leidseplein, vormde het decor voor een internationaal publiek, waaronder zanger Ruben Hein. Stipt 9 uur gaat het gordijn open, en een zwarte engel gekleed in een grote witte bruidsjurk zweeft behoedzaam het podium op. Door haar gemillimeterde haar maakt ze een zelfverzekerde en stoere indruk. De afstandelijkheid verdwijnt echter direct zodra ze haar mond open doet: ” If you don’t know how to pronounce my name, just think of the good food you just had and say: Mmmmmvula…. ” en eigenlijk was de zaal toen al ingepakt. Wat een schatje.
Danspasjes
De wat intiemere tracks bestonden vaak uit een heerlijk hoogpolig tapijtje van harp, cello, piano en aaaaaaah’s met zeer zorgvuldig gekozen timing. Nadat we daar als publiek lekker ons plekje op hadden gevonden, werden we toegedekt met een heerlijk voorverwarmd dekentje van Laura’s zoetgevooisde stem. Als een betovering stond het publiek dan ook dikwijls doodstil te luisteren naar de echoënde uithalen van Laura, gevolgd door een bewonderend applaus na afloop. Gelukkig werkte ook de single She net zo goed als op Youtube en kweekte dikke, dikke centimeters kippenvel op iedere aanwezige bovenarm. Maar, tegen verwachtingen in had ze ook een flinke groep muzikanten mee die op de juiste momenten flink wat herrie konden maken. Op een manier zoals folkacts als Mumford & Sons een feestje kunnen bouwen met hand claps, floor toms en blazers werd bijvoorbeeld Green Garden en That’s Alright vakkundig uitgebouwd met trompetsolo’s en zelfs ingeplande danspasjes door de harpiste! Eigenlijk weet ik nog steeds niet welke Laura ik liever op het podium zie.
Hier en daar was te merken dat de show nog deels in de kinderschoenen staat. Een krakende piano, de drummer die er misschien net niet helemaal in zat. Maar vooral de lengte van de set: na bijna een uur spelen was het alweer afgelopen. Vooral de mini-encore, een prachtige cover van Human Nature van Michael Jackson met haar broer op cello, smaakte naar meer. Maar dat kwam er niet. Het licht ging aan en het was klaar. Klinkt als een anti-climax, maar zie het eerder als een voorproefje voor het komend jaar. Houd deze engel in de gaten, want het is duidelijk: She don’t stop!
Joey Schaasberg