Hoe kun je een film, waarvan het verhaal al bekend is, toch anderhalf uur lang boeiend en spannend weten te houden? Danny Boyle laat zien hoe dat moet in 127 Hours.
Het (waargebeurde) verhaal is bekend: avonturier Aron Ralston trekt alleen de wildernis in en komt met zijn arm klem te zitten tussen een rotsblok. Ook de gruwelijke afloop is bekend: Aron zaagt met een bot mes zijn arm eraf. Toch zit je als kijker op het puntje van je stoel en verveelt de film geen seconde. Tussen de beelden van Ralston (een hele goede rol voor James Franco) in de kloof zie je flashbacks en hallucinaties, maar de avonturen in de kloof blijven het spannends. Je leeft mee met de vele vruchteloze pogingen om zijn arm te bevrijden en griezelt bij de beslissende scene.
Bill Withers
Naast veel beeldtrucjes speelt Boyle ook perfect met geluid. Het ene moment is de film muisstil (wat bijdraagt aan het beklemmende gevoel), de andere keer eist muziek de hoofdrol op. Vooral Lovely Day van Bill Withers heeft zelden zo sinister geklonken. Dit alles maakt van 127 Hours geen prettige film om even ter ontspanning te kijken, daarvoor zijn te veel scenes te ongemakkelijk, maar de film is zeker een lust voor het oog. De natuur is prachtig in beeld gebracht en ook de montage zit heel goed in elkaar. Tel daarbij een gegarandeerde goede afloop en je hebt een film die eigenlijk verplichte kost is om te zien.