Aan de eerste Army of Two-game heb ik een hoop leuke herinneringen. Deze titel uit 2008 was één van de eerste games die coöperatieve gameplay goed uitwerkte.
Na een tweede deel dat minder goed werd ontvangen is het nu de beurt aan Army of Two: The Devil’s Cartel. Helaas zijn er in deze nieuwe titel flink wat elementen, die de eerste titels zo leuk maakte, verdwenen. Maar betekent dit dan ook dat de game slechter is?
Verhaal
Salem en Rios (hoofdpersonen uit de vorige twee delen) zijn samen hun eigen PMC-organisatie begonnen en rekruteren nieuwe soldaten. Voor het eerst in de serie speel je niet meer met Salem en Rios maar met een nieuw duo genaamd Alpha en Bravo. Ondanks de erg onoriginele namen zijn hun karakters wel leuk. De gesprekken tussen de twee beginnen ietwat stroef maar worden, wanneer zij elkaar beter leren kennen, steeds socialer en humoristischer.
Het nieuwe duo krijgt de missie om een belangrijke Mexicaanse politicus te beschermen. In games en films staat zo’n missie natuurlijk garant voor een mislukking Al tijdens het introfilmpje breekt de hel los en wordt de politicus ontvoerd door de drugskartel. Aan Alpha en Bravo de taak om hem terug te vinden. Wat volgt is een verhaal dat makkelijk te vergeten is. Pas tegen het einde komt er een plottwist die het verhaal ietwat spannender maakt. Het is duidelijk dat The Devil’s Cartel het niet van het verhaal moet hebben, maar van het explosieve knalwerk en daaraan komt deze game niets tekort.
In één van de actievollere segmenten zitten Alpha en Bravo achter in een bestelbusje en moeten zij een flinke lading achtervolgers uitschakelen. De bus wordt onder vuur genomen en begint er, naarmate de missie vordert, steeds slechter en slechter uit te zien en dit zorgde voor een spannende situatie. Jammer genoeg is dit slechts één van de weinige momenten en bestaat de game merendeel uit simpelweg knallen op alles wat los en vast zit.
Teamwork
Grootste gameplay-elementen waarmee Army of Two zich op de kaart heeft gezet, is het samenwerken met een partner. Het maakt dan niet uit of deze partner naast je op de bank zit, aan de andere kant van de wereld via de online opties, of dat hij door de computer wordt gespeeld. Complimenten voor de AI van de computer want deze werkt goed mee, al werkt een menselijke partner beter. Ik raad het aan om gebruik te maken van de splitscreen, of om online te spelen met iemand die je kent. Het gebeurde een aantal keer tijdens een online potje dat mijn (willekeurige) partner er gewoon vandoor ging, wat er voor zorgde dat ik het level opnieuw mocht doen.
Een hoop elementen die de vorige delen juist zo leuk maakte zijn jammer genoeg uit de game gehaald. Persoonlijk vindt ik het erg jammer dat de functie om elkaar ingame te complimenteren of een stomp te geven verdwenen is. Juist deze momenten zorgden voor onschuldige humor tijdens het vele schietgeweld. Het was erg humoristisch om rustig een potje steen-papier-schaar te spelen nadat je een half regiment aan vijanden had weggevaagd. Ook coöperatieve setpieces zoals samen aan één parachute het paragliden (waarbij één speler de parachute bestuurd en de ander schiet) zijn verwijderd.
Wat blijft er dan wel over? Samen kamers enteren en leegvegen door middel van een breach, elkaar helpen om op hogere plekken te komen en soms worden de twee opgesplitst waarna de één vaak de ander dekking moet geven. Erg karig vergeleken bij de vorige games en niets bijzonders meer vergeleken bij andere coöp games.
Customizen
Tijdens het spelen worden spelers beloond met punten en geld voor bepaalde acties. Headshots geven weer meer geld en XP dan gewone kills en wordt er goed samengewerkt stroomt de geldlade nog sneller vol. Met het verdiende geld kan een hoop gekocht worden. Dit varieert van nieuwe kleding en maskers, tot nieuwe wapens en de daarbij horende accessoires. Het pimpen van je wapens is goed uitgewerkt en de accessoires die je op de wapens plaatst, hebben ook echt nut. Het feit dat je ook tijdens het spelen de accessoires op je wapens ziet zitten is een leuk detail.
Bij iedere rank die je omhoog gaat speel je ook nog eens nieuwe wapens, kleding en skins vrij om het arsenaal nog verder te personaliseren.
Een leuk extraatje is dat spelers hun fantasie de vrije loop kunnen laten gaan door een eigen masker samen te stellen. Uit een grote galerij van verschillende vormpjes, tekentjes en andere illustraties mag je een masker vol plakken om zo je eigen iconische masker te maken. Ikzelf ben niet al te creatief aangelegd, maar uiteindelijk kwamen er zelfs bij mij een aantal meesterwerkjes tevoorschijn. Wat nog gaver is aan het customizen, is dat je deze maskers ook meeneemt in de online multiplayer. Zo worden je eigen maskers geshowd, maar zie je ook de soms krankzinnige verzinsels van andere spelers.
Alles moet kapot
Waar hij in The 40th Day ontbrak, is de Overkill-functie uit het eerste deel weer terug. Naarmate jij en je teammaat genoeg kills maken loopt een speciale balk vol. Is deze eenmaal vol dan is het tijd om door middel van een druk op de knop de hel los te laten barsten. Beide spelers zijn tijdelijk onoverwinnelijk en bezitten over oneindig veel kogels, waardoor flink huisgehouden kan worden. Dit alles gaat gepaard met een hoop explosies, brokstukken en vliegende ledematen. De Overkill-chaos wordt gecreëerd door de Frostbite 2.0 engine, deze zorgde er in Battlefield 3 bijvoorbeeld al voor dat volledige gebouwen konden instorten.
De Overkill-modus brengt ook een klein stukje tactiek naar het spel, want op sommige momenten wordt de speler overspoeld met vijanden. En wat is er op zo’n moment nou handiger dan onoverwinnelijk zijn en de mogelijkheid hebben om alle dekking van vijanden weg te blazen. Het is dus belangrijk deze meter op het juiste moment in te zetten.
Graphics
Op grafisch gebied is Army of Two: The Devil’s Cartel geen hoogvlieger, maar ook niet echt een laagvlieger. Het doet wat het moet doen zonder iets bijzonders of nieuws toe te voegen. Helaas zitten er zo nu en dan wel wat bugs in die er voor zorgen dat checkpoints opnieuw geladen moeten worden. Een goed voorbeeld van zo’n bug kwam al vrij vroeg in de game toen ik samen met mijn partner een deur moest “breachen” om daarna samen over een muur te klimmen. De deur sloot na de breach direct achter mijn kont, waardoor de computergestuurde partner letterlijk in een gesloten deur bleef hangen en ik niet verder kon. Resultaat: Restart Checkpoint
Ook spawnen vijanden soms achter je waardoor het wel heel makkelijk voor hen wordt om jou of je partner neer te schieten. Juist tijdens de chaotische momenten waarbij je al van alle kanten wordt aangevallen, voelt dit eerder oneerlijk dan spannend.
Conclusie
Net als de vorige delen is ook Army of Two: The Devil’s Cartel een goede game om in een weekend samen met een maatje en een six-pack bier te spelen. Ondanks het feit dat er veel gameplay elementen gestript zijn en het op grafisch niveau niet mee kan draaien met huidige concurrenten, is de nieuwe Army of Two een vermakelijke game geworden. Wel zou ik wachten tot de titel qua prijs is gedaald tot een budgetprijsje, want het volle bedrag is hij niet waard.
Army of Two: The Devil’s Cartel is nu verkrijgbaar voor Xbox 360 en Playstation 3.
Voor deze recensie is de Playstation 3 versie gebruikt.
Marc de Haas