De laatste paar jaren is alles wat retro, vintage, soul, jaren ’70 of jaren ’80 helemaal hip. De muziek was daar geen uitzondering op, wat resulteerde in een riante verzameling Blue Eyed Soul, zoals de Amy Winehouses (Adele en Duffy) en mannelijke varianten daarvan (Eli ‘Paperboy’ Reed, Jesse Dee en Ben L’Oncle Soul). Al deze popachtige soul is hartstikke lekker, maar het spectrum is al aardig gedekt: heeft deze Amerikaan hier nog wel iets aan toe te voegen?
Mayer Hawthorne, behalve zanger ook producer, audiotechnicus, DJ en multi-instrumentalist, belicht op zijn nieuwe plaat How Do You Do? een iets andere soulstroming dan je tot nu toe op de radio hoorde. Deze gladde jongen bezingt niet zozeer de vrolijke funk, maar eerder de slicke en zoete pornosoul van oude Motownhelden als Curtis Mayfield, Barry White en Smokey Robinson. Minder hitgevoelige tracks, maar wel zeer toegankelijke, relaxede vintage popliedjes die smeken om ritmisch vingergeknip.
Zwoelheid
Op het eerste oor hoor je niet of de liedjes gister of dertig jaar geleden zijn opgenomen. De cd roept daardoor allerlei herinneringen op aan vervlogen artiesten en stromingen, wat het geheel soms een beetje melancholisch maakt. Het is daarom verfrissend dat onze Mayer geen donker, maar juist een blank stemgeluid heeft. Door zijn hoge zang klinkt het soms op het foute af, maar door de zwoelheid happen tracks als The Walk, Dreaming en You’re Not Ready weg als zoete koek. Maar er is meer te vinden dan enkel zoete soul: In Can’t Stop wordt er geflirt met hip-hop, vergezeld van opperhiphopper Snoop Dogg. Stuk voor stuk lekkere nummers, maar je kunt niet ontkennen dat ze wat op elkaar lijken. Wat variatie had de cd wat spannender gemaakt, maar geen haan die daar naar kraait: juist hierdoor kun je dit schijfje op ieder moment van de dag opzetten.
Afgelopen zomer hebben we op Lowlands al een voorproefje kunnen zien van meneer Hawthorne, waar hij alle vrouwen van het festivalterrein in zijn tent wist te krijgen. Ondanks dat het mooi feestje geweest schijnt te zijn (“The word of the day is fun!”), neeg het geheel soms iets teveel naar oppervlakkige pop. Deze cd heeft daar misschien ook wat last van, maar als achtergrond bij de juiste activiteiten zal het gebrek aan intellect geen enkel probleem zijn. Zet deze plaat lekker op zondagmorgen op als je de ramen aan het lappen bent: Als je dan nog een knipoog geeft naar die leuke overbuurvrouw, heb je misschien zelfs nog leuk gezelschap bij de koffie. Iedereen wordt hier namelijk blij van.
Joey Schaasberg