The Duke Spirit houdt wel van een beetje regelmaat. De albums komen keurig netjes om de drie jaar op de markt en ook muzikaal gezien is er een gelijkmatige tred te bespeuren.
Waar het in 2005 verschenen Cuts Across The Land nog een tikkeltje amateuristisch klonk, was het album Neptune uit 2008 een stapje omhoog. Het klonk nog precies als het eerste album, maar met een duidelijk merkbare progressie in de muziek. Nu, weer drie jaar later, is hun derde plaat verschenen. Zal The Duke Spirit met Bruiser de stijgende lijn voort weten te zetten?
Goed nieuws
Om daar maar meteen antwoord op te geven: Jazeker. De stijgende lijn is absoluut hoorbaar. Productietechnisch gezien is het weer een treetje hoger, maar ook op muzikaal vlak is er een duidelijke metamorfose ondergaan. Niet schrikken, The Duke Spirit blijft The Duke Spirit. Het rauwe geluid is behouden, alleen klinkt het album een stuk volwassener. En dat is absoluut goed nieuws!
Bruiser staat, net als voorgaande albums, weer vol met tremolo-gedreven nummers, opgeleukt met een tamboerijn, orgel en het nodige geklingel met allerhande belletjes. Laat je door het voorgaande zinnetje echter niet misleiden. The Duke Spirit heeft met Liela Moss een krachtige frontvrouw die de band zonder enige moeite leidt. Of het nu stuwende, rockende nummers als Cherry Tree of Surrender zijn, of een ballad als Homecoming, de band staat als een huis om Moss heen en weet de nummers op een geheel eigen wijze te brengen. Dat doet de band al 8 jaar, en dat zal het naar mijn idee nog wel een jaar of 8 blijven doen. Bruiser is gewoon weer een goed album, met een lekkere hang naar de shoegaze uit de jaren ’90. Aanrader voor iedereen die wel van een tikkeltje alternatief houdt!
Niels van den Berg