Als je je in de VS buiten de grote steden begeeft, zie je al snel de borden voor de “County Fair”. Deze variant op de Nederlandse braderie wordt meestal gehouden op de zogenaamde “Fairgrounds”. Boeren laten hun dieren en waren zien, het grootste varken wordt verkozen evenals de mooiste koe, en ’s avonds speelt de lokale country-band.
Eten bestaat uit gefrituurde … op een houten stok (in Minneapolis zag ik onder andere gefrituurd bier). Veel meer “small town America” kun je haast niet krijgen. In Milwaukee, een op zich niet zo kleine stad in de staat Wisconsin, heeft de gemeente de fairgrounds door de jaren heen ontwikkelt tot een festivalterrein waar ’s zomers een twee weken durend festival wordt gehouden: Summerfest. Het concept is simpel maar erg leuk: voor 15 dollar krijg je toegang tot het terrein met diverse eet- en drinkgelegenheden en zeven kleinere podia waar bands optreden die variëren van country-coverbands to hiphop (gisteren waren hier onder andere Matt & Kim, Femi Kuti en LL Cool J). Daarnaast is er elke avond in het aangelegen Marcus Amphitheater een grote act. De beurt was in mijn geval aan de oudgediende rockers Tom Petty & The Heartbreakers.
The Uncluded
Voordat ik daarover vertel wil ik nog even een eervolle vermelding geven aan één van de kleinere acts: The Uncluded, een samenwerkingsverband tussen rapper / producer Aesop Rock en singer-songwriter Kimya Dawson (die laatste vooral bekend van haar werk op de soundtrack van de film Juno). Hun korte set slingerde op een heerlijke wijze tussen pittige hiphop en naïeve liedjes met ukelele als begeleiding. Leuk.
Maar goed – Tom Petty en kornuiten, dus. In Europa bekend, maar vooral in de Amerikaanse Midwest aanbeden. Dat bleek wel: ongeacht de 86 (!) dollar entree waren alle 15,000 kaarten snel uitverkocht, en bestond het publiek uit meerdere generaties enthousiast meezingende mensen. De mannen zijn dan ook al enige tijd bezig: Hun debuutalbum kwam uit in midden jaren ’70. En hoewel de bandleden er uit zien als mannen op leeftijd, was aan hun presentatie niet te merken dat de pensioengerechtigde leeftijd niet ver weg ligt: in een ononderbroken 2,5 uur durende set joegen Petty & Heartbreakers door hun gevarieerde eigen repertoire, evenals door solo-stukken van Petty zelf en een enkele song van de “supergroep” Traveling Wilburys. En ondanks de mindere status van de band in Europa werd duidelijk hoe groot het stempel is dat ze op de rockmuziek hebben gedrukt: voorzover de songs niet expliciet bekend waren, klonken er een hoop bekende deunen. En hits zijn er ook nog: van Mary Jane’s Last Dance tot Learning to Fly, van Won’t Back Down en het ijzersterk gezongen Freefalling tot afsluiter American Girl: alles klonk gesmeerd, met hemelse harmonieën in de toch al sterke refreinen.
Want dat moeten we Petty nageven: de man is een begenadigd songwriter en performer. Hij weet een gigantisch publiek moeiteloos om zijn vinger te winden met zijn combinatie van een aan Bob Dylan refererende stem, wat ongewassen podiumpersoonlijkheid en hippie-vader-achtige aankondigingen. Gisteravond ging het spreekwoordelijke dak er dan ook af. En terecht. Want er wordt zo hier en daar nog wel eens op ze neergekeken, maar Tom Petty & The Heartbreakers zijn een dijk van een liveband met een sterk genoeg repertoire om nog maar eens te gaan luisteren. En gezien de duur van de carrière gaven ze een set waar de eveneens tourende Rolling Stones nog wel een puntje aan zouden kunnen zuigen. Ik ben in ieder geval om.