Ik heb een zwak voor nostalgie en wanneer een game zich toont als iets wat me erg bekend voorkomt, dan ben ik één en al oor. Ocean’s Heart geeft zulke sterke retro Zelda-vibes dat ik er niet omheen kon en wat ik vond was een competente game, die het net niet zo verfijnd is als zijn inspiratie.
Ocean’s Heart is een top down action adventure in de stijl van de Super Nintendo en (nog veel meer) GameBoy Advanced titels zoals The Minish Cap. Op het eerste oog zou je denken dat we met een direct vervolg te maken hebben, maar niets is minder waar. Ocean’s Heart is zijn eigen ding en zich bewust van zijn grote voorbeeld wat tot grappige dialogen leidt. We nemen de rol op ons van Tilia, wiens avonturier-vader lange tijd vermist is nadat piraten haar vriendin Hazel kidnapte, en het op zich neemt om hen beiden te redden. De game prijst zich op zijn schrijfwerk en doorspekt Ocean’s Heart ermee, maar de ware kracht ligt in zijn gameplay.
Zwaard zwaaien en rollen
Zoals een goede Zelda-geïnspireerde game beaamt staat het ontdekken van de wereld centraal en bevecht je er diverse monsters door met een zwaard te zwaaien. Maar Tilla kan ook best effectief rollen en leert al gauw magie waardoor het blocken van aanvallen gemakkelijk afgaat. Er is een beperkt aantal slots, slechts twee, beschikbaar voor deze eigenschappen. Dit kan magie zijn, maar ook bijvoorbeeld bekende wapens als de boomerang en pijl en boog. Het limiteren tot twee kan ik waarderen vanuit een historisch perspectief; het nam me helemaal terug naar de GameBoy Advanced, terwijl ik mijn Switch in handen had. Toch kan ik me voorstellen dat de moderne gamer die al die knoppen heeft, ze ook zou willen gebruiken.
Verken de wereld
Ocean’s Heart heeft een flinke kaart tot zijn beschikken die steeds verder open gaat doordat je het juiste item vindt. De game stuurt je hier uitstekend door aan de hand van hoofdmissies en zijmissies, die je de naam van het gebied meegeven waar je naartoe dient te gaan. Zo dien je nog wel zelf te zoeken, maar je bent niet stuurloos. Zo moest ik vroeg in de game naar Spruce Head, maar nergens op mijn kaart vond ik dat. Een zijmissie liet me echter iets zoeken richting het westen en vervolgens verscheen de naam op mijn kaart, waardoor ik organisch verder kon. Zie je waar je heen wilt, maar kom je een steen tegen die je niet kunt tillen of stuk maken? Ga dan eerst verder met andere zaken. Ocean’s Heart kost je ongeveer 13 uur, maar is vele malen groter wanneer je de – vaak leuke – zijmissies meeneemt.
Ruwe randjes
Wat een me een beetje tegenstond is dat ik bij vlagen meerdere dingen dat het ‘vakje’ voor me kon raken, maar ik bij bosjes erachter kwam dat ik er exact voor moest staan. Hetzelfde kan gezegd worden het feit dat rollen en interactie met dingen in de wereld, zoals deuren openen of het lezen van borden, beiden onder de dezelfde knop zitten. Na de doorgaans leuke dungeons die gevechten en lichte puzzelelementen met elkaar afwisselen volgt er doorgaans een boss fight. Hoe wel sommige leuke ideeën hebben zoals het terugslaan van projectielen, missen dezetoch wel de finesse van een Zelda-game. De bosses zijn echte damage sponges en vereisen zo een hoop schade voor ze neer willen. Daarbij kunnen ze flinke schade doen en kan je nog steeds doodgaan van het laatste schot wat nog reisde terwijl de boss al verslagen is. Oh ja, dit overkwam toen ik de beloning wilde oppakken voor mijn harde strijd en het allemaal opnieuw mocht doen.
Een presentatie waar ik van hou
Dat neemt niet weg dat ik plezier heb gehad met Ocean’s Heart en de hommage die het eigenlijk is. Zo leuk als het speelt, zo heerlijk is zijn presentatie. Prachtige pixelart met grote, kleurrijke sprites en een hele duidelijk artstijl maken het tot een plaatje om te zien. Gecombineerd met de heerlijk chiptune soundtrack en je hebt een titel om je vast te bijten terwijl je verlangt naar vroeger.
Conclusie
In de basis is Ocean’s Heart een competente action adventure die zijn inspiratie niet onder stoelen of banken steekt. Als resultaat vind je een prachtig vormgegeven, grote wereld die organisch te verkennen is steeds verder ontvouwt. Combat en beweging voelen zoals je verwacht, het kent alleen wat kleine irritaties. Waar het de finesse mist is in zijn bossfights, die flink lastig kunnen zijn, sponzen voor shade zijn en de speler alsnog kunnen doden nadat het gevecht voorbij is. Toch zijn dit kleine irritaties die ik graag opzij veeg omdat ik veel plezier had met het verkennen van deze wereld in een stijl die me doet verlangen naar vroeger.