Zo nu en dan komt er een game uit waar je nog zoveel trailers van kan zien, maar die je zelf gespeeld moet hebben om te kunnen begrijpen wat er op het scherm gebeurt. Denk aan games als de klassieker Portal of de minder bekende Manifold Garden en Superliminal en je hebt een goed idee. Viewfinder valt precies in dat rijtje.
In Viewfinder beïnvloed jij de omgeving om je heen om van punt A naar B te komen en om puzzels op te lossen. Voor het grootste gedeelte gaat dit via foto’s die je plakt in de wereld. De twist zit alleen in het feit dat je ze niet op muren plakt, maar letterlijk in je omgeving! Bij het plaatsen van zo’n foto maak je de foto onderdeel van het gebied, waardoor je er in kan lopen en de spullen die daar staan kan gebruiken. Heb je een polaroid gevonden met een brug daarop? Richt hem tussen twee platforms en je kan oversteken. Moet je hogerop komen? Maak een foto van een muurtje, kantel hem schuin en klim omhoog. Bekijk ook zeker de trailer hierboven.
Uitvogelen
Het concept van Viewfinder uitleggen is zo gedaan, maar je zal denken dat het in de praktijk nooit zou werken…wat het dus wél doet. Ik wil niet weten hoeveel werk het voor de developers is geweest om dit te kunnen laten werken, zeker als je bedenkt dat er meerdere manieren zijn om de puzzels op te lossen. Soms had ik het gevoel dat ik met mijn ‘ingenieuze oplossing’ aan het valsspelen was en dat dit nou niet bepaald de oplossing was die de ontwikkelaars voor ogen hadden. Hetzelfde gevoel wat ik tijdens het uitvogelen van de Shrines in The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom had. Jij krijgt het gereedschap om de puzzel op te lossen, maar hoe subtiel of slordig je het doet is aan jou. Op geen enkel moment worden de puzzels té lastig waardoor de flow er goed in blijft en mocht je toch een keer vast komen te zitten kan je hulp vragen via een hint-systeem.
Waar het beïnvloeden van de omgeving in ieder level centraal staat, weet ieder hoofdstuk een nieuw element te introduceren om dat mee te doen. De ene keer liggen de foto’s klaar voor je, de andere keer krijg je zelf een camera om de foto’s te maken en soms komen er helemaal geen foto’s aan te pas en moet je werken met RGB kleurenfilters, geluidsgolven of een meloen. Viewfinder is geen lange game. Na zo’n 3-4 uur liepen de credits over mijn scherm en hoewel dat tegenwoordig – waarbij we dood worden gegooid met gigantische games – absoluut een verademing is, had ik graag gezien dat er meer was gedaan met de speelse concepten van Viewfinder.
Grafische stijl
In één van de eerste levels wordt er veel gedaan met verschillende art styles die naast de grafische stijl ook de audio aanpassen. Je loopt binnen een paar seconden van een felgekleurde cartoony ansichtkaart een kasteel binnen met graphics die doen denken aan vroege shooters zoals Quake, maar dingen als dit worden– op de filters die je op je polaroidcamera kan instellen – vervolgens sporadisch gebruikt. Maar ook de manier waarop een specifieke puzzel opgelost moest worden vond ik zo briljant bedacht, dat ik er van opkeek dat een dergelijke puzzel niet vaker was gebruikt.
Er is een verhaal aanwezig dat voor het grootste gedeelte wordt verteld via de kleine post-its in de omgeving en een praatgrage AI in de vorm van een kat die erg doet denken aan de Cheshire Cat. Wees dan ook niet verrast dat je – als je net als ik puur focust op de puzzels – niet helemaal meekrijgt wat er gebeurt tot het laatste moment. Maar dit is niet zo’n game die je voor het verhaal speelt.
Om de speeltijd iets op te rekken zijn er naast de hoofd- en optionele levels ook kleine puzzeltjes verborgen in de werelden. Volledig te missen en niet belangrijk voor de game, maar erg leuk als je ze tegenkomt. Denk bijvoorbeeld aan het plaatsen van een mini Tamagotchi in de wereld waar hij door zijn nieuwe perspectief opeens gigantisch is en waar je het bloemetje binnenin het spel kan laten groeien.
Conclusie
Viewfinder is een game die je zelf gespeeld moet hebben om te geloven dat het concept mogelijk is en ook goed werkt. Het concept is erg gaaf, maar ik had graag gezien dat elementen wat vaker gebruikt werden in plaats van één keer. Toch mag Viewfinder zich wat mij betreft plaatsen in het rijtje met surrealistische puzzelgames zoals Portal en weet het mijn mening dat bij puzzelgames de meeste innovatie te vinden is als het aankomt op games maar weer eens te bevestigen.
Viewfinder is beschikbaar voor de PlayStation 5 en PC. Voor deze review is de PS5-versie gebruikt