In de VS in de band Turnstile doorgebroken naar het grote publiek en is hun muziek zelfs in commercials van fastfoodketens te horen. In Europa lijkt het slechts een kwestie van tijd dat dit ook hier gaat gebeuren. Tijdens het concert van Turnstile in de Tilburgse 013 liet de band op alle fronten zien klaar te zijn voor het echt grote werk.
In oktober zagen we Turnstile live in een grote zaal in Chicago. Opvallend was dat het publiek heel divers was en dat er veel echt jonge fans aanwezig waren. Ook bijzonder was dat de zaal de teksten van rapper JPEGMafia in het voorprogramma letter voor letter mee kon schreeuwen. Van zo’n crossover was in Tilburg nog geen sprake. Het publiek bestond voor een groot deel uit fans van hardcore en ook het prima voorprogramma (Wrong Man uit Gent) was in die stijl.
Het gat tussen voorprogramma en hoofdact werd, zoals gebruikelijk bij Turnstile, gevuld met funky hits uit de jaren ’80. Zo hoorden we bijvoorbeeld All Night Long van de Mary Jane Girls. Het was de opmaat naar het moment dat de lichten uitgingen en Whitney Houston klonk. Voor Turnstile is dit niet het nummer waarmee ze opkomen. Nee, Whitney dient slechts om de hype en de energie in de zaal op te bouwen. Een vreemde keuze wellicht, maar het werkt wel. Als de band namelijk opkomt, is echt iedereen in de zaal klaar voor wat komen gaat.
Grote sprong
Het ietwat lange intro zou je kunnen beschouwen als het moment waarop je je adem even inhoudt om vervolgens een sprint te trekken en een grote sprong te maken. Met MYSTERY als opener is er direct geen ontkomen meer aan. Veni, vidi, vici. Turnstile staat maar met één doel op het podium en dat is het publiek helemaal gek maken met hun energieke hardcore. Ondanks dat de band op de laatste album steeds meer het experiment zoekt, blijkt de basis regelmatig brute, beukende hardcore. Precies het soort muziek waar iedereen in de zaal voor is gekomen.
Op het grote podium is er lekker veel ruimte voor zanger Brendan Yates om wild om zich heen te springen en ook bassist Franz Lyons doet af en toe mee. Hierbij valt nieuwkomer Meg Mills wel een beetje weg qua presentatie op het podium. Toch weet deze extra muzikant voor de liveshows qua geluid te imponeren. De riffs zijn vet en luid en doen wat ze moeten doen: inbeuken op het publiek.
Klaar voor de volgende stap
Halverwege de set is er veel ruimte voor ouder materiaal van Turnstile. Stuk voor stuk net even wat logger dan het nieuwere werk van GLOW ON, maar ook de brute hardcore gaat er in als koek. Je merkt duidelijk dat de zaal vol met mensen staat die Turnstile al langer volgen en de band ondanks het experiment én de roem trouw is gebleven. Toch zal het zeker gaan gebeuren dat Turnstile ook in Nederland de overstap gaat maken van het zalencircuit naar de grotere podia. We hebben zelf meegemaakt dat het de band ook daar lukt om de ontembare energie op de hele zaal over te brengen.
De finale van de avond begon rustig met Yates achter de piano voor het spacey intro van ALIEN LOVE CALL. Daarna volgden zeer energieke uitvoeringen van HOLIDAY en BLACKOUT. In een uurtje was de band klaar, maar in dat uur is werkelijk alles gegeven. Turnstile stopt in dat korte tijdsbestek 10 keer zo veel energie in de show dan oude stadionrockers in optredens van 3 uur. Boom, boom, boom!
Setlist