Als een artiest een respectabele leeftijd heeft bereikt, bestaan de shows vooral uit het vertolken van de grootste hits uit het verleden. Niet bij Nick Cave, die de laatste jaren flink aan populariteit is gegroeid en nog steeds zeer goede en relevante albums uitbrengt. Zodoende stond de show (een van de twee) op vrijdagavond in de Ziggo Dome in het teken van het pas uitgekomen album Wild God.
De laatste jaren stonden bij Nick Cave in het teken van rouwverwerking en dat deed hij door solo of met zijn vaste maatje Warren Ellis muziek te maken, een prachtig boek uit te brengen en het maken van keramiek. Voor Wild God riep hij zijn band de Bad Seeds weer bij elkaar. Dat leverde een indrukwekkend album op waar liefde en positiviteit de hoofdrol spelen. Muzikaal neigt het regelmatig naar gospel met Cave als voorganger/dominee.
Koor
Een verrassende keuze was de toevoeging van een vierkoppig koor aan de entourage in de Ziggo Dome. De mooie stemmen versterkten bij nieuwe nummers als Wild God en Conversion dat krachtige gospelgevoel. Religie en de kracht van religie hebben altijd een grote rol gespeeld in het werk van Nick Cave, maar zijn nu prominenter dan ooit. Ook bij de oude nummers was de bijdrage van het koor erg fraai. Een goede keuze. En ander opvallend gezicht op het podium was die van Radiohead-bassist Colin Greenwood, die invalt voor vaste kracht Martyn P. Casey.
Van Wild God kwamen maar liefst negen liedjes voorbij. Alleen Song of the Lake, de opener van het album, ontbrak. Voor de rest was de setlist gevuld met oud en nieuw werk. Met zoveel goede muziek op zak is het lastig om iedereen tevreden te stellen, maar een flink aantal favorieten van de fans kwamen voorbij: Red Right Hand, The Mercy Seat, Tupelo en natuurlijk Into My Arms. Er kwam zelfs een nummer van het zijproject Grinderman voorbij. Zo viel er in bijna 2,5 uur heel veel te genieten.
Predikant
Soms zat Nick Cave achter zijn vleugel, maar de meeste tijd stond hij op een kleine strook die voor het podium was geplaatst. Deze was lager dan het podium zelf. Zodoende kon de zanger het contact zoeken met de eerste rijen. Vol passie zingend over (innerlijke) demonen of engelen hield hij de handen van de fans vast. Het versterkt het gevoel dat Nick Cave een predikant is die de massa bezweert en ontroert met zijn prachtige verhalen.
Mooi ook was de verrassing aan het einde. De vorige avond speelde de band Papa Won’t Leave You, Henry, maar deze werd nu ingeruild voor Wanted Man. Dit nummer schreef Bod Dylan ooit voor Johnny Cash. Nick Cave bewerkte het voor zijn debuut met de Bad Seeds in 1985. Na afloop vertelde de zanger dat dit nummer eenmalig was en hierna niet meer gespeeld zal gaan worden. Dat maakt het toch een bijzonder moment. Net als de tweede toegift. Terwijl veel mensen al op weg waren naar de uitgang kwam daar plots nog The Weeping Song. Een fraaie en passende afsluiter, want de muziek was regelmatig ontroerend mooi.
Setlist:
Frogs
Wild God
O Children
Jubilee Street
From Her to Eternity
Long Dark Night
Cinnamon Horses
Tupelo
Conversion
Bright Horses
Joy
I Need You
Carnage
O Wow O Wow (How Wonderful She Is)
Final Rescue Attempt
Red Right Hand
The Mercy Seat
White Elephant
Toegift 1:
Palaces of Montezuma
Wanted Man
Into My Arms
As the Waters Cover the Sea
Toegift 2:
The Weeping Song
