Vanaf de eerste aankondiging was Chicago in rep en roer: Local Boy R. Kelly zou de afsluitende act worden op Pitchfork.
Enige uitleg is vereist: R. Kelly is, ondanks het feit dat zijn carrière internationaal gezien wat in het slop is geraakt, nog steeds een grootheid in de muziekindustrie van zijn thuisstad. De vertoningen van Trapped in the Closet trekken nog steeds uitverkochte zalen met een keurige 50/50 verdeling: de helft van het publiek komt omdat het zo lekker fout is, de andere helft komt omdat men oprecht fan is.
De dagkaarten voor de zondag waren dan ook vóór de passe-partouts al uitverkocht, en de organisatie hield duidelijk rekening met de resterende programmering om de R&B / hiphop liefhebbers te vriend te houden: Naast R. waren daar Killer Mike, Lil B, El-P en opener Autre Ne Veut. Die laatste is weliswaar meer synth-pop dan R&B, maar live is Arthur Ashin een goeie charmeur en geweldige zanger. De plaat is perfecte invulling van een zwoele zomer, en het gegil van de jongere vrouwelijke garde was niet van de lucht. We besloten dat we in het dilemma Foxygen (ook leuk overigens) / Autre Ne Veut een wijze beslissing hadden genomen.
Killer Mike bracht vorig jaar met R.A.P. Music een van de betere hiphop-albums van het jaar uit, en de verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Helaas viel ook hij ten prooi aan een probleem dat we op Pitchfork vaker zagen: een publiek dat voor een groot gedeelte normaliter niet vaak naar hiphop luistert, de korte soundcheck en de hitte: alles zorgde voor een wat mat optreden van een voor de rest innemende entertainer. Hij zou zijn wat zwakker performance later op de dag goed maken met een gastoptreden bij rapper / producer El-P, alhoewel ook die set geplaagd werd door eenzelfde passiviteit, zowel op het podium als in het publiek.
Prachtige keuze
Waxahatchee, het project van singer-songwriter Katie Crutchfield, klinkt op debuutalbum Cerulean Salt als een prachtige keuze voor een festivalmiddag. Live werd ook zij geplaagd door geluidsproblemen op het kleinste podium: feedback, wegvallende vocalen, en overstuurde akoestische gitaar – niets leek goed te gaan. Het publiek vergaf de jonge zangeres, mede aangezien het podium waar zij speelde de enige plek met wat schaduw was.
Kortom – tot dat moment een weinig bijzondere dag. Het bijzondere gedeelte begon met Chairlift. De band is in de VS vooral groot geworden door het gebruik van de track “Bruises” in een Apple-reclame, maar live wil de band daar niets van weten. Chairlift opende met een aria uit een (niet nader benoemde) opera en bracht vervolgens veel relatief minimalistisch werk van een aanstaand album. Het charisma en de vocalen van Caroline Polachek brachten het publiek in vervoering. De band zelf ook, overigens – men was ieder besef van tijd kwijt, en de set werd daardoor veel langer dan volgens de strikte programmering de bedoeling was. Hoogtepunt tot dat moment.
M.I.A. verbouwde het podium tot een ware gokkast voor haar set, maar in het publiek begonnen hier wat problemen: veel politie op het veld, duw- en trekwerk, en constant geloei van sirenes waren een indicatie dat de aanwezigen niet met elkaar door een deur konden. Waar het vlak bij het podium om de muziek ging, leek het verder naar achteren meer een “turf war” te worden. Ons niet gezien – muziek is leuk, maar veiligheid is belangrijker. We hebben de set van R. Kelly dan ook gelaten voor wat het was (en hebben achteraf moeten vernemen dat het exact zo kitscherig en over de top was als je zou verwachten, compleet met balonnen in de vorm van witte duiven tijdens afsluiter I Believe I Can Fly), en zijn met gemengde gevoelens van het festivalterrein vertrokken.
De uitdaging voor Pitchfork blijft het vinden van goeie headliners. Björk was prima op haar plaats op de vrijdag, maar de andere twee avonden gaven headliners die hetzij een matte show gaven (Belle & Sebastian), hetzij problemen in het publiek veroorzaakten (R. Kelly). In voorgaande jaren was al duidelijk dat bands als Fleet Foxes en Animal Collective nou niet echt voor een feestelijke sfeer zorgden. LCD Soundsystem is uit elkaar. Er is een grens aan het aantal jaren waarin Vampire Weekend kan headlinen. Wat ons betreft hoeft dat dilemma niet zo groot te zijn: Pitchfork verkoopt ieder jaar met speels gemak uit – het festival zou kunnen overwegen “kleiner” te gaan. Savages had makkelijk kunnen headlinen op zaterdag; Foxygen of Chairlift had hetzelfde op zondag kunnen doen. Daarmee zou het festival zijn geloofwaardigheid alleen maar versterken, en de nare sfeer van de zondagavond wellicht kunnen vermijden. Anderszijds – waarom geen Queens of the Stone Age? Of als we toch groot gaan – waarom geen Daft Punk?